دعوای بین فرزندان، اگر عاصی شدید بخوانید

تحمل دعوای بچه ها برای والدین کار سختی است. بعضی از والدین این رفتار را به خوبی می پذیرند و می گویند بچه ها باید بچگی کنند و با هم دعوا کنند تا بزرگ شوند.

همه ی خواهر و برادرها با هم دعوا می کنند. بعضی از والدین نیز واقعا گیج می شوند و نمی دانند چگونه باید با دعوا فرزندانشان کنار بیایند. وقتی دو کودک با هم دعوا می کنند و به سر و کله ی یکدیگر می زنند ، مادر یا پدر خسته می شود و نمی دانند باید با کودکشان چگونه رفتار کنند.

البته والدین میتوانند با انجام کارهایی ساده از به وجود آمدن دعوا و مشاجره میان بچه ها جلوگیری کنند.

والدین نباید دعواهای کودکانشان را نادیده بگیرند. وقتی بچه ها می بینند که والدینشان در دعوای میان آنها دخالت نمی کنند ، دعوا اوج می گیرد. مثلا اگر پسرتان را به خاطر بدرفتاری با خواهر کوچکش مواخذه نکنید ، او به این کارش ادامه خواهد داد.

بعضی ها معتقدند که اگر در دعوای بین کودکان دخالت کنید ، آنها بیشتر با هم دعوا میکنند ، چون این کار بچه ها برای جلب توجه شما است . ولی معمولا بچه ها با کارهای خوبشان می خواهند جلب توجه کنند نه با کارهای بدشان ، بنابراین این نگرش چندان درست نیست.

ریشه ی بیشتر جنگ و دعواهای میان کودکان در این مسئله وجود دارد که کودک احساس می کند با او عادلانه رفتار نمی شود و این که پدر و مادرش بیشتر به خواهر یا برادر او توجه میکنند تا او.

در این شرایط کودک عصبانیت خودش را سر خواهر یا برادرش تخلیه می کند ، چون از والدینش انتظار دارد به او محبت کنند. بنابراین او از والدینش خشمگین می شود و خشم خودش را سر خواهر یا برادرش تخلیه می کند.

وقتی کودک شما بین سنین شش تا نه سالگی است ، بسیار تحت تاثیر حرف های شما درباره ی خودش و یا خواهر و برادرش قرار می گیرد. مثلا اگر شما بگویید برادرت بزرگتر از تو است و میتواند شب ها دیرتر بخوابد.

و یا این که تو ضعیف تر از برادرت هستی و باید بیشتر تمرین کنی و ای کاش تو هم مثل برادرت بودی ، کودک احساس حقارت می کند و از دست برادرش ناراحت میشود.

والدین که احساس می کنند فرزندان بزرگترشان نسبت به کوچک ترها مقدم هستند و اولویت دارند با این مشکل رو به رو میشوند. مادری که به فرزند بزرگترش اجازه می دهد شب ها دیرتر بخوابد ، باعث دلخوری فرزند کوچک تر میشود. چنین کودکی شب ها آن قدر در رختخوابش بیدار می ماند تا برادر بزرگترش بخوابد.

وقتی کودک بزرگتر احساس می کند از خواهر یا برادر کوچک ترش بهتر است ، کودک کوچک تر احساس نا امیدی می کند و فکر می کند ، نمیتواند مثل خواهر یا برادر بزرگترش باشد، بنابراین عقده های خودش را سر خواهر یا برادر بزرگترش خالی می کند.

شما نیز اگر به کودکی خودتان فکر کنید ، می بینید اصلا دوست نداشتید که والدینتان شما را با خواهر یا برادر بزرگترتان مقایسه کنند. بهتر است والدین کودکانشان را به یک چشم ببینند و اگر می خواهند به فرزند بزرگترشان بیشتر توجه کنند ، مثلا به او بیشتر پول توجیبی بدهند.

وقتی فاصله ی سنی بین بچه ها یکی دو سال است باید از آنها بخواهید در ساعت مشخصی بخوابند و بین آنها فرق نگذارید. اگر کودکی می خواهد دیرتر بخوابد ، میتواند کتاب قصه بخواند و یا کمی در اتاقش بازی کند و بعد بخوابد. بنابراین نباید بین کودکانتان فرق بگذارید تا آنها از دست هم عصبانی شوند.

گاهی اوقات نیز بچه های بزرگتر به خاطر این که مُدام به آنها می گویید آنها بزرگ شده اند و باید بیشتر مسئولیت پذیر باشند ، از دست شما عصبانی می شوند و عصبانیت خودشان را سر کوچک تر ها خالی میکنند.

گاهی نیز با ورود فرزند جدید به خانواده، دعوای بین کودکان بیشتری میشود. بچه ی اول شما تا چندی قبل تنها فرزند خانواده بود و اکنون با ورود فرزند جدید احساس می کند محبت والدینش بین آن دو تقسیم خواهد شد.

اگر سه فرزند داشته باشید فرزند دوم از همه حالش بدتر می شود و احساس بدتری پیدا می کند. والدین باید حال فرزندانشان را در این شرایط درک کنند و به کودک اطمینان دهند که او را دوست دارند و بدانند تحمل این شرایط برای کودک بسیار دشوار است.

وقتی می بینید فرزندانتان زیاد با هم دعوا می کنند ، با آنها حرف بزنید و بگویید چه انتظاراتی از آنها دارید. به آنها پیشنهاد بدهید که چگونه با هم دوست باشند و دست از دعوا بردارند. مثلا به آنها بگویید وقتی از دست هم عصبانی هستند، این مسئله را به آرامی به یکدیگر بگویند.

اگر در دعوای میان فرزندانتان دخالت نکنید آنها احساس می کنند که شما با رفتارهای بد آنها با یکدیگر مخالفت ندارید و کارشان درست است.

اگر دیدید فرزندانتان با هم دعوا می کنند از آنها بخواهید که بنشینند و با هم حرف بزنند. در صورت لزوم بین آنها میانجی گری کنید و به حرف های دو طرف گوش کنید. بعد از آنها بخواهید راه حل مناسبی ارایه کنند و خودتان نیز راه حلی را پیشنهاد کنید و یا از آنها بخواهید مشغول انجام کار دیگری شوند.

گاهی بچه ها نمیتوانند درباره ی دعوای خودشان حرف بزنند. آنها عصبانی هستند ولی خودشان نمی دانند علت عصبانیتشان چیست و یا نمیتوانند درباره ی آن حرف بزنند. با کودک حرف بزنید و به او بگویید علت ناراحتی اش چه چیزی می تواند باشد.

به فرزندانتان بگویید که اگر به بحث و دعواهایشان ادامه دهند ، باید منتظر عواقب بدی باشند. شما مثلا میتوانید بچه ها را از چیزی محروم کنید. آنها را به اتاقشان بفرستید و یا آنها را مجبور کنید که دیگر تلویزیون نبینند و شب ها زودتر بخوابند.

در هر صورت تنبیه شما باید متناسب با دعوای بچه ها باشد و خیلی زیاده روی نکنید. اگر تنبیه شما شدید باشد ، ممکن است کودک از دستتان ناراحت شود و تصمیم بگیرد واقعا با برادر یا خواهرش بدرفتاری کند.

میتوانید فرزندانتان را تشویق کنید تا با هم کنار بیایند. به فرزندانتان به خاطر رفتار خوبی که با هم دارند ، جایزه بدهید و مراقب رفتار آنها باشید . شما گاهی باید آنها را تشویق و گاهی تهدید کنید. مثلا به کودک خودتان بگویید که اگر با برادرش کنار نیاید به او خوارکی نمی دهید.

شاید به مرور زمان دیگر جایزه دادن و تشویق کردن آنها نیز بی فایده باشد. در این صورت باید مراقب رفتار خودتان باشید و با فرزندانتان عادلانه رفتار کنید. شاید حق با آنها باشد .

شاید شما یکی از فرزندانتان را تشویق کنید و دیگری را سرزنش کنید. وقتی در رفتارتان با کودکانتان عادلانه برخورد کنید، آنها این مطلب را می فهمند و کمتر با هم دعوا می کنند.

البته نباید انتظار داشته باشید که فرزندانتان اصلا با هم دعوا نکنند. آنها گاهی با هم جر و بحث و دعوا می کنند و این مسئله در همه ی خانواده ها وجود دارد. آنها از دست هم ناراحت میشوند و زود با هم آشتی می کنند.

اگر فرزندانتان گاهی با هم دعوا می کنند و زود آشتی می کنند ، در دعوای آنها دخالت نکنید و نگران نباشید ولی اگر این مسئله ادامه پیدا کند و دعوا آنها همیشگی باشد ، آنها را به حال خودشان رها نکنید و سعی کنید مشکلات میان آنها را خودتان حل کنید.

منبع: کودک آنلاین