بازی تخیلی کودکان، هر آنچه باید بدانید

بازیهای تخیلی کودکان به آنها کمک می کند احساسات خود را بشناسند و پردازش کنند. فرزندتان از حدودا ۲ سالگی سفری را به تخیلات شروع می کند که اثری بسیار مهم در رشد و نمو او دارد. بازیهای تخیلی کودکان موجب پرورش تفکر خلاقانه، حل مسئله، و همدلی در کودکان می شود و به فرزندتان کمک می کند بر ترسش پیروز شود. او می تواند در محیطی امن و کنترل شده به نام تخیل از هرگونه غلیان احساسات بگذرد. او می تواند با هیولاهای ترسناک روبرو شود و تشخیص دهد که آنها چندان و حشتناک نیستند. کودک می تواند با بازیهای تخیلی، بی عدالتی را پشت سر بگذارد و از آسیب آن بهبود یابد. کودک می تواند با بازیهای تخیلی، وانمود کند قدرت کنترل احساس ضعف یک کودک در دنیای بزرگسالان را دارد.
برای توضیح میزان اهمیت بازیهای تخیلی کودکان به این مثال توجه کنید: مادری در تلاش برای مشارکت دادن دختر دو ساله اش در نگهداری از برادر کوچک ترش از او خواست که پوشک کثیف برادرش را در سطل آشغال بیاندازد، و او هم با رفتاری مناسب همکاری کرد.
در طی روز مادر دید که دخترش حیوانات عروسکی، عروسک ها، و لباس ها قدیمی اش را به سطل آشغال می اندازد. او نمی توانست به مادرش بگوید که ترسیده است بردار نوزادش جای او را بگیرد و دوست دارد آن نوزاد را از خانواده بیرون کند، ولی رفتارش واضح تر از هر کلامی که می توانست بگوید این منظور را می رساند.
بازیهای تخیلی کودکان همیشه اینقدر از نظر روان شناسی افشاگرانه نیست. بیشتر وقت ها فقط برای تفریح است؛ تبدیل صندلی ها به قطار یا کاناپه به قایق. بالش هایی که بر کف اتاق قرار دارند می توانند مثل جزایر امنی برای عبور فرزندتان از بین گدازه های داغ آتشفشانی باشند. و جعبه بزرگ یخچال تازه می تواند یک خانه درختی، مغازه بستنی فروشی، یا یک غار باشد.

برخی از کودکان با نوعی از بازیهای تخیلی سرگرم می شوند که در آن یک دوست نامرئی وجود دارد. بیشتر کودکان، اگر نگوییم همه، در چند سال اول زندگی شان یک یا چند دوست نامرئی دارند. داشتن دوست نامرئی روشن خوبی برای آزمایش نقش های جدید در روابط متقابل است. فرزندتان که در مقابل دوستانش در مهد کودک حالت پیرو دارد، در برابر دوست نامرئی اش می تواند رهبر باشد. هم چنین دوست نامرئی می تواند یک پناه برای کودکتان باشد. وقتی از او پرسیده می شود که چرا می خواهد تا دیر وقت بیدار بماند ممکن است کودکتان بگوید «مامان آنا، وقتی که من تو خونه شون می خوابم اجازه میده تا دیر وقت بیدار بمونم!» ممکن است بعضی از دوستان نامرئی حتی با خانواده تان به تعطیلات بیایند.

فرزندتان درست مثل خودتان به زمان استراحت نیاز دارد که با خودش باشد و غرق در خیالاتش و بازیهای تخیلی خود شود. کودکی که به طور دائم سرگرم می شود. با یک برنامه فشرده فعالیتی، با تلویزیون، بازی های کامپیوتری، اسباب بازی های پر سرو صدای چراغ دار، یا پدر و مادر یا پرستاری که بیش از حد سرگرم کردن بچه را جدی می گیرد تبدیل به کودکی می شود که همیشه برای سرگرم شدن به یک عامل خارجی نیاز دارد. او در بزرگسالی همیشه به یک تحریک دائمی و سرگرمی از یک فرد یا جسم نیاز دارد. «بیکار بودن» به معنی زمان هایی که هیچ کاری برای انجام دادن وجود ندارد، ارزش زیادی برای خیال پردازی، رویابینی، و آفرینش ارد.

تلویزیون و رایانه را خاموش کنید و اسباب بازی های باتری دار را کنار بگذارید. با چند پتو در اتاق پذیرایی یک قلعه بسازید. با مکعب ها خانه بسازید. به جای کتاب های نقاشی بر روی کاغذ سفید نقاشی کنید. به بیرون از خانه بروید و جستجو کنید. وانمود کنید یک حیوان هستید. احمقانه رفتار کنید. بگذارید فرزندتان شما را به دنیای خیالی اش ببرد.
مهم تر از همه، خاطرجمع شوید که فرزندتان زمان بی برنامه زیادی برای بازی، بودن و آفریدن در اختیار دارد. هر روز، اگر می توانید. لازم نیست فرزندتان در تمام ساعات روز سرگرم شود. لازم نیست او به طور مداوم کاری برای انجام دادن داشته باشد.
چیزی که او واقعا نیاز دارد زمانی است که فقط یک بچه باشد و خودش را به صورت جسم یا فردی غیر از آنچه هست تصور کند. به او آزادی و فضا برای جستجو در اندیشه ها و توانایی هایش، روبرو شدن و پیروزی بر دیوهایش، احساس قدرت، فراهم کردن خوراک برای ذهن خلاقش، و برای رشد بدهید.