بستری شدن کودکان در بیمارستان، وظیفه حمایتی والدین

برای راهنمای کودکان به منظور بستری شدن در بیمارسان ، شناخت مایل بیمار ، از جمله مرحله رشد کودک ، بیماری ، شرایط بیمارستان و روحیه و فرهنگ خانواده طفل ضروری است .

کودکان در فاصله تا ۴ سالگی ، بیشتر از هر زمان دیگری ، از جدایی والدین و به ویژه مادر) ، احساس نگرانی می کنید : وفی والدین فرزندان خود را در بیمارستان بسری می کنند و برای اولین بار شمهایش می گذارند و یا وقتی بعد از هر عبادت او را ترک می کنید ، کودک بیمار تصور می کند که برای همیشه پدر و مادرش را از دست داده است و ممکن است کودک در فاصله ملاقاها نیز همچنان نگران وافسرده باقی بماند و زمانی که والدین به عیادتش می آیند و از سلام با پاسخگری به پرسشهای آنها خودداری کند و به این وسیله پدر و مادر خود را مورد سرزنشر انتقاد قرار دهد.

بعد از ۴ سالگی ، ترس و نگرانی کودک بیشتر از آن جهت است که نمی داند چه آسیبی ممکن است به او برسد و در این مرحله ، والدین نباید به فرزند قول بدهند که بیمارستان از هر نظر بدون عیب وراحت است ، زیرا اگر حادثه نامطلوبی بوی دهد ، اعتماد کودک نسبت به والدین سلب می شود و از طرف دیگر ، اگر گفته شود که همه چیز بیمارستان غیرقابل تحمل است ، ناراحتی و نگرانی کودک زیاد می شود.

معمولا پدرها و مادرها و دراین مرحله احساسی نگرانی حسینی دارند و به ویژه اگر بیماری فرزند جدی باشد، با آگاهی والدین در زمینه بیماری اندک باشد و با امکانات پزشکی و درمانی کافی به نظر نرسد و مهم ترین رهنمود برای والدین آنست که آرامش خود را حفظ کنند و بدون ظاهر سازی و اعتماد بنفس واقعی شان را نشان دهند . اگر کودک قبلا در بیمارستان بستری نشده باشد، احتمال دارد که با نگرانی تلاش کند وضع بیمارستان را به شکلی وحشتناک در ذهن خود ترسیم کند و والدین می توانند با نشریح بیمارستان ونقش و وظیه کارکنان به کودک بیاموزند که برای درمان به این محل آورده شده است و به این ترتیب به جای بحث بی نتیجه اطمینان خاطر او را فراهم سارند ، همچنین میتوان برای کودک تشریح کرد که پرستار چگونه او را از خواب بیدار می کند ، به او غذا می دهد و او را استحمام می کند و به احتمال اجازه می دهد با سایر کودکان بخش بازی کند . کودک نیز باید یاد بگیرد که چگونه باید در بیمارستان در خواستهایش را مطرح سازد ، بهویژه آنکه بچه ها از سدا زدن پرستار به کمک زنگ احبار خوشحال می شوند.

والدین باید اسباب بازیها و کتابهای مورد علاقه کودک را در اختیارش قرار دهند و در صورت امکان رادیوی کوچکی برایش تهیه کنند.

می توان در مورد جنبه های مشت بیمارستان تاکید کرد و یادآور شد که می تواند بخش زیادی از وقت خود را صرف بازی و سرگرمی نماید و در صورت امکان برنامه های تلویزیون را نیز تماشا کند و البته جنبه های درمانی را نباید به کلی از یاد برد بلکه باید آن را در نظر کودک ، بخش کوچکی از برنامه های بیمارستان به حساب آورد.

اگر قرار است کودک تحت عمل جراحی قرار گیرد و باید آموزشهایی نیز در این زمینه دریافت کند آشنایی کودک با برخی وسایل ، چگونگی بیهوشی و مهوش آمدن دوباره ولزوم رعایت نکنه های بهداشتی بعد از عمل ، می تواند آمادگی کودک را افزایش دهد و در این حالت نیز کودک باید با واقعیت روبرو شود ، ولی ملایمت رفتار والدین یا پرسیار اهمیت بسیار دارد.

بگذارید کودک نگرانی هایش را بگوید

والدین ( با پرستار باید به کودک فرصت بدهند تا نگرانبهایش را برای آنان تشریح کند و این که اهمیتی بالاتر از آموزشهای مقدماتی دارد ، نظر کودکان درباره بستری شدن با عنیده بزرگسالان تفاوت دارد و کودکان معمولا در درجه اول تصور می کنند علت بیماری و بستری شدن آنها بدرفتاری با گوش ندادن به حرب والدین است و به علاوه بستری شدن و جراحی را بسیار بزرگتر و طولانی تر از آنچه هست تصور می کنند . مثلا سکی است حبال کنند که برای عمل لوزه گردن آنها را می شکافید و زمانی بسیار طولانی مصرف این کار می شود . کودکان در ۳ تا ۶ سالگی و به ویژه با آگاهی بر اختلاف مسی دختر وبر ، نگراند که مبادا بعد از عمل جراحی دیگری نیز بر روی آلت تناسلی آنها صورت گیرد ، و نگرانی کودکانی که با الت تنالی شان زیاد بر می رود ، بیشتر است . بنابراین والدین ( با پرستار) باید چنان رفتار کند که کودک بتواند نگرانبهایش را در هرزمینهای بازگو کند ، در این صورت می توان ترهای واهی را بازساخت و با رفع آنها و فعل را برای بستری شدن آماده باحت

آماده ساختن کودک

والدین باید چند روز قبل از بستری شدن کودک در بیمارستان و او را باخبر ارند ، زیرا اگاهی زودری ، می تواند باعث نگرانی طولانی کودک باشد . کودکانی که بیشتر از ۷ سال دارند و خود تا حدی مسئله را دارند، می تواند چند هفته قبل از بستری شدن از جریان با خبر شوید و باید به خاطر داشت که نباید در هیچ یک از مراحل سی به کودک در گفت و با مدیرتی هانی جواب نادرست داد ، همچنین نباید او را گول زد و وانمود کرد که دارد به محلی تخمیر از بیمارستان برده می شود.

اگر کودک باید تحت عمل جراحی قرار گیرد رشیا درانتخاب متخصص بیهوشی اختیار دارید و بهتر است با پزشک دایمی کودک مشورت کنید و طرز بیهوشی کودک می تواند در واکنش ار نسبت به عمل جراحی موثر باشد و پزشک دامی فررند تا می تواند در این زمینه رهنمود های موثری ارائه کند و ممکن است بتوان راهی را برگزید که طفل از آن بیشتر استقبال نماید و عمل جراحی را بپذیرد و برخی از پزشکان بیهوشی و در برطرف ساختن احساسی تر و جلب اعتماد کودکان ، مهارت بسیار دارند . اگر شما در گزینش متخصص بیهوشی آزاد باشید ، با انتخاب چنین فردی می توانید فشار روانی فرزند را کاهش دهید و شیوه بیهوش کردن کودک و نوع داروی بیهوشی نیز بر روحیه کودک تاثیر می گذارد . معمولا گفته می شود که استفاده از گاز برای شروع بیهوشی ، ترس کمری نسبت به " أخر " ایجاد می کند ، زیرا این ماده (اتر) تنفس کودک را با انکل روبرو می کند و همجنین ، استفاده از تنقید برای بیهوشی و حتی قبل از ورود به اتاق عمل ) ، کمترین وحشت را به وجود می آورد ، هرچند این شیوه در همه موارد مناسب نیست و بدون تردید ، تصمیم گیری در این زمینه را باید به پزشک واگذار کرد ، چرا که او عاملهای بسیاری را می شناسد و در نظر میگیرد . هنگامی که پزشک دریافت که بین دو شیوه بیهوشی از نظر پزشکی تفاوتی نیست ، باید عامل روانی را با دقت مورد توجه قرار داد.

عبادت کودک

پدر یا مادر ، تا جایی که امکان دارد و به ویژه در طول روز ، باید همراه فرزند ۱ ماه سالشان و در بیمارستان بمانند ، هریک از والدین ، دست کم بودیر یک بار ، باید با فرزند بستری شده خود و دیدار کند . قیادت کودکان خردسال دشواریهای زیادی به همراه دارد و کودکی ممکن است در تمام طول ملاقات با هنگام جدایی از پدر یا مادر ، به صورت ترحم انگیزی گریه کد . والدین ممکن است تصور کنند که فرزندتان در تمام مدت چنین حال زاری دارد ولی حقیقت آنست که بچه ها و در غیبت والدین خان ، با زندگی در محیط بیمارستان خو می گیرد و سارکاری نشان می دهد ، حتی اگر سخت بیمار و تحت درمان و مراقبت شدید باشد . سطور من آن نیست که والدین باید در خارج از بیمارستان بیایند و زیرا کودک از دیدار پدر مادرش می اگر او را ناراحت کنید و احساس اپنی می کند و موثرترین واکنش والدین این است که تا حد امکان شاد و مطمکن به نظر آیند و نگرانی و اضطرابی نشان ندهید . اگر والدین احیای مکرانی شان را به زبان آورند و اضطراب فرزند را بیشتر می کنند .

احتمال عوارض روانی و عاطفی عمل جراحی در ۵ سال اول زندگی و بالات و کودکان ۱ تا و سالهایی که تحت عمل جراحی قرار میگیرند و بیش از سایر افراد در معرض آسیبهای روانی و عاطفی قرار دارند . به همین دلیل انجام عمل جراحی تا بعد از این مرحله سنی به تاخیر می اید و به ویژه اگر پزشک احساس کند که فوریت خاصی در کار نیست و کودک وابستگی شدیدی به والدین خود دارد یا دچار نگرانی و کابوسهای شبانه است.