بازی نکردن کودک، علل و موانع آن

بازی نکردن کودک مخصوصا با همسالان یکی از عواملی است که باعث نگرانی در والدین می‌شود. اما باید تمایزی میان کودکانی که فقط بازی‌های تکی را ترجیح می‌دهند با کودکانی که تنها با بزرگسالان بازی می‌کنند، قائل شد. معمولا کودکانی که با در اطرافشان هم سنی وجود ندارد، به بازی با بزرگ ترها تمایل دارند. اما گاه برخی از کودکان تنها بازی‌های انفرادی را ترجیح می‌دهند. در این شرایط باید بررسی‌های بیشتری برای علت بروز این رفتار انجام شود. در ادامه به بررسی برخی علل بازی نکردن کودکان اشاره کرده ایم.

چرا کودکان تمایل به بازی با دیگر کودکان را ندارند؟
میزان تمایل به بازی با همسالان در کودکان یکسان نیست. زیرا بعضی از بچه‌ها ذاتا معاشرتی‌تر و خون گرم‌تر از کودکان دیگر هستند. تفاوت خلقی از همان دوران نوزادی مشخص می‌باشد، برخی کودکان آرام بوده، اما کودکی دیگر پرخاشگر و پر جنب و جوش می‌باشد. این تفاوت‌ها حتی در میان خواهر برادرها نیز دیده می‌شود. پس نباید همه را به یک چشم دید. اما گاهی بی میلی کودک به قدری است که در اغلب موارد بازی‌ها و فعالیت‌های تکی را ترجیح می‌دهد. به طور چشمگیری از ارتباط با دیگر کودکان اجتناب کرده و یا در یافتن دوست ناتوان است. در این شرایط با توجه به خصوصیات کودک احتمال وجود مشکلات جسمانی و یا روانی وجود دارد، والدین برای اطمینان از سلامت کودک خود باید به متخصص کودک مراجعه نمایند.

آیا وضعیت جسمانی کودک می‌تواند مانع از بازی کردن او شود؟
کودکانی که دچار ضعف جسمانی مانند کمبود ویتامین‌ها یا کمبود آهن هستند و یا با مشکلاتی مثل تنگی نفس مواجه اند؛ نمی‌توانند فعالانه به بازی بپردازد. این ناتوانی بر روحیه و سلامت روانی کودک اثر می‌گذارد. در این صورت بهتر است فرزندتان را به بازی‌های ذهنی و فکری تشویق کنید و برای بهبود وضعیت جسمی او اقدام نمایید.

تفاوت ها مانعی برای بازی با دیگر کودکان
گاهی کودک به دلیل تفاوت هایش تمایل به بازی با دیگر کودکان ندارد. عینک ذره بینی، لکنت زبان، هوش بالا و هر چیزی که باعث تمایز کودک شود، او را نسبت به حرف‌ها و واکنش‌های دیگر همسالات حساس و آسیب پذیر می‌کند. این کودکان با کوچکترین تمسخر ناراحت می‌شوند و ارتباطشان را کم می‌کنند.

کودکان خجالتی محکوم به تنهایی
دوست شدن و برقراری ارتباط برای کودکان خجالتی کاری دشوار می‌باشد. برای حل این موضوع والدین می‌توانند با تشویق کودکشان و دعوت برخی همسالان به خانه فرصت دوستی را برای فرزندشان محیا کنند. افزایش اعتماد به نفس کودکان نیز می‌توانند به حل این مشکل کمک کند. حتی می‌توانید کودک تان را به محل‌های بازی ببرید تا با تماشای دیگر کودکان علاقه به بازی پیدا کند. اما هرگز به کودک نگویید "چرا تو نمیری با کودکان بازی کنی یا یک گوشه ننشین برو با دوستانت بازی کن"، این کار باعث ترس بیشتر و اضطراب در کودک می‌شود.

کودکان خاص نباید با دیگر بچه‌ها بازی بکنند
گاهی کودک به خاطر لوس و پرتوقع بودن، از جانب دیگر کودکان طرد می‌شوند. در این مواقع در سبک فرزندپروری و روش تربیتی خود تجدید نظر کرده و به فرزندتان اصول اخلاقی و رعایت حق و حقوق دیگران را آموزش دهید. بهترین روش برای این تغییر این است که خود والدین الگوی کودک بشوند.

والدینی که تمایل بازی کودک را از بین می‌برند
بعضی از مادرها چون انرژی لازم و حوصله سرو صدا ندارد، به کودک نیز اجازه هر فعالیتی را نمی‌دهند. برای مثال فرزتدشان را از بازی با پسر همسایه منع می‌کنند، چون اگر اجازه دهند باید بر بازی‌های آن‌ها نظارت کرده و مراقبت‌های بیشتری بکنند، پس کودک را محدود کرده و از او می‌خواهند در خانه و یا خواهر و برادرهایش فقط بازی کند. به این صورت خود والدین فرزندشان را به سمت تنهایی سوق می‌دهند. بازی کودکان به رشد و تکامل شناختی آن‌ها کمک می‌کند، پس بهتر است شرایط را برای بازی آن‌ها فراهم نمایید.

بازی کودکان با همسالان یا بزرگسالان
برای کودک بهتر است که هم با همسالان و هم با بزرگسالان بازی کند. بازی با همسالان باعث میشود کودک بتواند با همسالان خود ارتباط برقرار کند و هنگام بزرگسالی در کارهای گروهی و جمعی بهتر عمل کند. کودکان وقتی که در یک سطح هستند میتوانند از نظر رشد و پیشرفت به هم کمک کنند. کودکان به هم نیازمندند تا بتوانند از همدیگر بیاموزند.
همسالان به خاطر درک یکدیگر تمایل بیشتری به یادگیری از همسالان دارند. کودکانی که بیشتر اوقات خود را با بزرگسالان می‌گذرانند، اغلب فکر می‌کنند دیگران بهتر از آن‌ها هستند و او نمی‌تواند مانند دیگران از پس کارها بر آید. دادن مسئولیت به کودک و قرار دادن او در محیطی با دیگر همسالان ارتباط بگیرد، بسیار مفید می‌باشد.