اختلال وسواس در کودکان، علائم آن چیست؟

تمام بچه ها نگرانی ها و شک هایی دارند. اما کودکان دارای این اختلال هر چقدر هم که بخواهند نگران نباشند نمی توانند. این نگرانی ها اغلب آن ها را وادار می کند تا بارها و بارها به روش های خاصی رفتار کنند. وقتی علائم وسواس در آن ها مشاهده شود، تشخیص دادن این اختلال راحت تر است. این اختلال باید توسط یک متخصص سلامت ذهن تشخیص داده شود.

علائم وسواس فکری و عملی
اختلال او سی دی (OCD) شامل نگرانی های بیش از حد یا فکر کردن در مورد چیزی می باشد. حتی اگر فرد دائما تلاش کند در مورد وسواس هایش فکر نکند و یا از عوامل ایجاد آن دوری کند، باز هم این اختلال او را آزار خواهد داد.
اختلال وسواسی جبری همانند یک هشدار غلط است و باعث می شود فرد در مورد چیزی نگران شود که خطرناک یا مضر نیست.
در میان کودکان و نوجوانان دارای این اختلال بیشتر علائم وسواس ها شامل موارد زیر است:
-ترس از کثیفی و میکروب ها
-ترس از آلودگی
-نیاز به تقارن، نظم ، ظرافت و دقت
-وسواس های مذهبی
-تمایل به دوباره انجام دادن کارهای جسمی(کار بیهوده فیزیکی انجام دادن)
-اعداد شانس و بد شانسی
-افکار خشونت آمیز و جنسی
-ترس از بیماری یا ضررهایی که به شخص یا اطرافیان برسد
-دوباره انجام دادن کارهای خانه
- به کار بردن صداها و کلمات الکی
این اجبارها در میان کودکان و نوجوانان متداول است:
-آراستن های خاصی مثل شستن دست ها، دوش گرفتن و مسواک زدن
-تکرار یک سری عادت های خاص همانند داخل شدن و خارج شدن از درها، عبور کردن از فضایی با مسیر خاص، دوباره خواندن، دوباره نوشتن
-چک کردن با قواعد خاصی تا مطمئن شوند که وسایل خاموش هستند یا در قفل است و دوباره کارهای خانه را چک می کنند
-کارهایی مثل دور بودن از فرد یا چیزی که آلوده است
-انجام تشریفات
-کارهایی مثل جلوگیری از ضرر به خود یا دیگران
-چیدن یا مرتب کردن اشیا
-شمردن کارها
-جمع کردن و ذخیره کردن اشیایی که هیچ ارزشی ندارند
-تمیز کردن چیزهای مرتبط به خانه یا اشیا

نشانه های اختلال وسواس فکری عملی
اختلال وسواس در کودکان معمولا در سنین بین ۷ تا ۱۲ سالگی تشخیص داده می شود. چون این سنین سال هایی هستند که کودکان به طور طبیعی احساس نگرانی در مورد پذیرفته شدن بین دوستانشان داشته باشند و ناراحتی و استرسی که این اختلال به همراه دارد باعث می شود احساسی خارج از کنترل ترس و تنهایی داشته باشند.
اختلال وسواس می تواند بسیار آسیب رسان باشد، اما درمان هایی در دسترس است که می تواند به طور چشمگیری علائم را کاهش دهد و آن را قابل مدیریت تر کند. بهترین مسیر درمان برای این اختلال شامل دارو می باشد که توسط روانپزشک تجویز می شود و یک نوع خاصی از درمان وجود دارد که شناختی رفتاری نامیده می شود و به همراه روش مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ است.
روش جلوگیری از پاسخ، به مرور زمان شخص دارای اختلال را در معرض چیزهایی قرار می دهد که باعث می شود او مضطرب شود و مهارت هایی را برای او فراهم می کند که می تواند با آن اضطراب مقابله کند اما به او اجازه نمی دهد تا در طول زمان درگیر آن تشریفات شود و شخص شروع به تجربه اضطراب کمتر می کند و باعث می شود تا بهتر با آن کنار بیاید.
همچنین افرادی که این دوره درمانی را تمام کرده باشند قادر هستند تا تصمیم بگیرند که چه چیزهایی ارزش نگرانی دارد. خیلی از افراد که این دوره را تمام می کنند علائمی دارند که باید درمان را دنبال کنند.