تشویق کودکان به انجام تکالیف، کمکشان کنید
بهترین و مناسب ترین زمانی که فرزند شما می تواند تکلیف های مدرسه اش را شروع کند، همان ساعت نخستین برگشت آنها از مدرسه به خانه است.
روزنامه همشهری: بهترین و مناسب ترین زمانی که فرزند شما می تواند تکلیف های مدرسه اش را شروع کند، همان ساعت نخستین برگشت آنها از مدرسه به خانه است.
آیا شما هم از آن دسته پدر و مادرهایی هستید که همیشه بر سر مشق نوشتن و انجام تکالیف مدرسه با فرزندانشان کشمکش و جر و بحث دارند؟
آیا ساعات تکلیف نوشتن فرزندانتان خیلی به شما سخت می گذرد؟ اگر پاسخ شما به هر یک از این سؤالات مثبت باشد، به همان درد مشترک بسیاری از والدین مبتلا هستید. در اینجا راه حل های مفیدی آورده شده که به تصحیح برخی از دیدگاه ها و عقاید نادرست والدین درباره تکالیف روزانه، می پردازند و به این وسیله می توانند در حل مشکلات رایج مشق نوشتن بچه ها به کمک تان بیایند.
در واقع برخی از والدین درباره تکالیف روزانه فرزندانشان باورها و عقاید نادرستی دارند که همین ها سبب اختلال در روند طبیعی انجام تکالیف می شوند. بسیاری از والدین می گویند: «من باید به فرزندم کمک کنم تا مشق هایش را بنویسد چون او نمی تواند از تکالیفش سردربیاورد.»
بعضی از والدین فکر می کنند که فرزند دانش آموزشان برای انجام تکلیف هایش به کمک احتیاج دارد. معلمان در مدرسه دروس و مهارت هایی را به دانش آموزان یاد می دهند و با دادن تکالیف روزانه قصد دارند که او این مهارت ها را در خانه تمرین کرده، آموزه هایش را تکرار نماید و به کار گیرد.
اگر فرزند شما در کلاس به درس ها توجه کرده باشد، راجع به چگونگی انجام تکالیفش راه و روش هایی کلی را می داند و این طور نیست که اصلاً نداند باید چه کار کند. البته گاهی آنها وانمود می کنند که نمی دانند چه طور تکلیف ها را انجام دهند و در دل به امید این هستند که پدر یا مادر پاسخ همه سؤالات و تمرین ها را به آنها بگویند.
بسیاری از والدین همواره وحشت دارند که مبادا فرزندشان رویدادی ناخوشایند و منفی را تجربه کند، ولی این ترس بیهوده و نابجاست. تجربه های سخت و نتایج آنها به کودکان می آموزند که چه طور خوب و بد را از هم تمییز دهند.
اگر والدین همیشه سعی کنند که فرزندشان هیچ وقت عواقب رویدادی را تجربه نکند، او هرگز نخواهد توانست درست را از نادرست تشخیص دهد. این کودکان در همه حال انتظار دارند که وقتی اشتباهی مرتکب می شوند، والدین مسئولیت خطاکاری را بر عهده گرفته اوضاع را سروسامان دهند.
حالا از منظری دیگر به این قضیه نگاه می کنیم: فرض کنید که شما در محل کار به مشکلی برمی خورید یا با کار تازه ای روبه رو می شوید و نمی دانید که چگونه باید پیش بروید و از اوضاع سردرنمی آورید. حالا بگویید ببینم که برای حل مشکلتان از یک کارمند بالا دست خودتان کمک می گیرید یا از کارفرمایتان راهنمایی می خواهید؟
پاسخ چیزی نیست جز کمک خواستن از کارفرما. به همین ترتیب فرزند شما باید مشکلات درسی اش را از معلمش بپرسد و از او راهنمایی بخواهد. البته منظور من این نیست که شما اصلاً کاری به کار این دانش آموز کوچک نداشته باشید و همه چیز را به معلم واگذار کنید. بلکه تاکید من راجع به تکالیف هر شب است.
اگر قرار بر این باشد که شما هم به همراه فرزندتان دیکته بنویسید، مسئله حل کنید، جمله بسازید، انشا بنویسید یا نقاشی بکشید، هم شما و هم این دانش آموز وابسته به شما با مشکل مواجه خواهید شد. لازم است که پدر و مادر در حین انجام تکالیف، گاه به گاه به فرزندشان سر بزنند و در جریان کارش قرار بگیرند ولی کمک همیشگی دردسرساز خواهد بود.
آگاه ترین منبعی که می تواند به شما در این خصوص کمک کند، معلم فرزندتان است. از او بپرسید که فرزند شما برای انجام تکالیفش چقدر به کمک احتیاج دارد. اگر معلم گفت که او کاملاً در کلاس به درس ها توجه می کند و تمرین های کلاسی را به خوبی و بدون کمک دیگران انجام می دهد، به احتمال زیاد این آقا یا خانم کوچولوی شیطان فقط پدر و مادرش را دست انداخته و تنها وانمود می کند که به کمک شما نیاز دارد.
اگر معلم فرزندتان گفت که او مرتب در حال چرت زدن و حواس پرتی و خیال بافی است و نمی تواند روی درس ها تمرکز کند، بهتر است که درباره این علایم با پزشکی مشورت کنید. گاهی اوقات برخی از بیماری های جسمی یا روحی باعث پدید آمدن اینچنین رفتارهایی می شوند.
بهترین مکان برای انجام تکالیف مدرسه، اتاق خود فرزندتان است یا هر اتاق دیگری که تنها به همین کار اختصاص دارد. وجود یک مکان معین و به دور از محرک های محیطی باعث می شود که او راحت تر بتواند تمرکز کند و در ضمن شما هم به راحتی کنارش نباشید تا مدام ازتان کمک بخواهد. برخی از پدر و مادرها بر این باور پافشاری می کنند که «فرزند من همیشه دوست دارد در اتاق خوابش باشد و هرگز قبول نمی کند که تکلیف هایش را آنجا انجام دهد.»
بسیاری از والدین می گویند که بچه های آنها ترجیح می دهند عوض اینکه در اتاق نشیمن و کنار اعضای دیگر خانواده بازی کنند، به اتاق خودشان بروند و ساعات متمادی را همان جا بگذرانند.
باید بگوییم که این در واقع یک بازی ساخته بچه هاست. این طور نگاه کنید: فرزند شما می داند تا زمانی که حرفتان را قبول نکند یا از قانون شما تبعیت نکند، همچنان باید در اتاق خواب کار انجام دهد به همین خاطر کاری می کند که شما متقاعد شوید او از تبعات کارش واقعاً راضی است. رفته رفته که شما باور کردید، قانون جدیدی اجرا می نمایید یا اینکه اصلاً قید و بندها را خواهید برداشت.
فرزندان شما دوست ندارند که همه وقت شان را تک و تنها در اتاقشان بازی کنند، بلکه می خواهند در اتاق نشیمن یا آشپزخانه کنار دیگر اعضای خانواده باشند و آنجا بازی کنند. به همین خاطر یک اتاق خواب مناسب، به دور از هر گونه مزاحمت های صوتی و اسباب حواس پرتی و قوانینی عادلانه و استوار و برآمده از نیروی پدر و مادری می توانند به دانش آموز کمک کنند.
تکلیف هایش را به طور مستقل و در زمان مناسب انجام داده و به پایان برساند. البته دقت کنید که این شرایط و قوانین در عین قاطعیت نمی بایست به گونه ای انعطاف ناپذیر باشند که فرزند شما احساس کند زندانی شده و تکالیف هر شب نیز اعمال شاقه این زندان است!
بعضی از والدین هم اصرار دارند: «بهتر است اول فرزندمان شام بخورد بعد تکلیف هایش را انجام دهد.» این هم یکی دیگر از این عقاید نادرست است. بهترین و مناسب ترین زمانی که فرزند شما می تواند تکلیف های مدرسه اش را شروع کند، همان ساعت نخستین برگشت آنها از مدرسه به خانه است.
دانش آموزان باید پس از آمدن به خانه غذای مختصری بخورند و بعد انجام کارهای مدرسه شان را شروع کنند. غذا خوردن و نوشیدن مایعات به قدر کافی پس از بازگشت به خانه بسیار مهم است چرا که سلول های مغز نیازمند انرژی و تجدید قوا هستند.
وقتی که فرزند شما زودتر سراغ تکلیف هایش برود، با دلهره و اضطراب ساعات آخر شب مواجه نخواهد شد و می تواند بهتر و زودتر کارهایش را تمام کند و از باقی وقتش پیش از خواب، آن طور که دوست دارد بهره ببرد. آن دانش آموزانی که تازه بعد از شام سر وقت کارهای فردایشان می روند، معمولاً نمی توانند همه آنها را انجام دهند.
نکته مهم دیگر این مقوله این است که همیشه به جای مشخص کردن ساعت تمام شدن تکلیف ها، ساعت شروع آنها را به فرزندتان بگویید. مثلاً اگر به او بگویید که باید تکلیف هایش را تا ساعت هفت عصر تمام کند، او سعی می کند تا با عجله و تند و پشت سر هم کار کند تا کارش بیش از این ساعت طول نکشد و این باعث می شود که بارها اشتباه کند.
بدانید که اگر دانش آموز کوچک خانه شما زودتر انجام تکلیف هایش را شروع کند، قبل از اینکه خسته شود و خوابش بگیرد، توانسته کارهایش را انجام دهد. آخرین ساعات شب، دانش آموزی خواب آلود و پدر یا مادری خسته و عصبانی، سناریوی تکراری بسیاری از خانه هاست.
از دیگر سخنان رایج پدر و مادرها این است که «فرزند من فراموش می کند که تکالیفش را به خانه بیاورد و دفتر و کتاب هایش را جا می گذارد. چطور می توانم رفتارش را تغییر دهم؟»
اول اینکه شما باید به روشنی با فرزندتان صحبت کنید و به او تذکر دهید که باید همیشه تکالیفش را به خانه بیاورد و همان روز انجام دهد. در مقابل این فراموشکاری هم از امتیازاتی محروم خواهد شد.
دقت داشته باشید که این محرومیت ها نمی بایست بیجا و در مواقعی غیر از این حالت اعمال شوند. چرا که در آن صورت دانش آموز کوچک به تنبیه شدن خو می گیرد و خود را به همین شکل پذیرفته برای بهبودی اوضاع تلاش نخواهد کرد.
برای اینکه بفهمید آیا آن روز فرزندتان تکلیف دارد یا نه و اگر هست باید چه کارهایی انجام دهد، می توانید دفترچه یادداشتی به او بدهید تا تکالیف هر روز را در آن یادداشت کرده معلم آن را امضا نماید. البته بعضی مواقع هم خود مدرسه اینچنین دفترچه ای دارد و این بار شما نیز باید دقت داشته باشید و رسیدگی به این دفترچه را از یاد نبرید.
حالا موقعیتی پیش می آید که فرزند شما بیش از اندازه فراموشکار شده و نه تنها مرتب کتاب و دفترها و تکلیف هایش را در مدرسه جا می گذارد، در موارد دیگر هم بی دقتی می کند و انگار اغلب اوقات حواسش پرت است.
در اینجاست که باید او را نزد پزشک ببرید. گاهی اوقات بعضی بیماری ها می توانند باعث فراموشی و بی دقتی بچه ها شوند. ولی اگر می بینید که فرزندتان در بقیه مسائل دور و اطراف و کارهایش دقیق بوده، حافظه خوبی دارد و تنها تکالیفش را به جا می گذارد، به احتمال زیاد قصد دارد پدر و مادرش را بازی دهد.
شما می توانید با کمک گرفتن از راهکارهای بالا و تصحیح باورهای نادرست، به سریال غم انگیز و پرتنش آخر شب های خانه تان پایان بخشید.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼