رفتن به مهد کودک (۱۰)

نی نی بان، شیدا اعتماد : در پایان می‌خواهم برتان گردانم به همان نقطه شروع. هیچ مهدکودکی ایده آل نیست. آن مهد کودک دلباز و خوش رنگ شاید مربی بداخلاقی داشته باشد. این یکی که به دانش روز مسلح است ته یک کوچه بن بست است. کنار این یکی یک گود ۲۰ متری برداشته اند و هر لحظه مهدکودک و کل محتویاتش ممکن است توی گود سقوط کند.

این یکی ادعای روش مونته سوری را دارد اما هنوز مربی‌اش وقتی عصبانی می‌شود روی دست بچه‌ها میزند. روی در و دیوار آن مهدکودک را نوه خلف داوینچی نقاشی کرده اما بچه ها آزادی دست زدن به رنگ انگشتی را ندارند. پس باید به اولویتهای خودمان رجوع کنیم. پیشنهاد میکنم که چند تایی از مهدکودکهایی که چهل الی پنجاه درصد نظرتان را تامین میکنند امتحان کنید. کودک شما قرار است در این فضا به سر ببرد و مهمترین ویژگی از نظر من این است که کودک شاد و آزاد باشد.


اشتیاق کودکی که برای رفتن به مهدکودک موهایش را شانه میکند یک دنیا میارزد. ایمنی کودک و محیط را در درجه اول اهمیت قرار دهید و بعد بپردازید به شادی. برای آموزش سالهای سال وقت هست ولی فرصت شادی و کودکی کوتاه است. آن نقاشیهای کله گنده با دستهای کوتاه و رنگهای تند را که کودکتان می‌کشد همین سالها میتوانید روی در و دیوار خانه تان تماشا کنید و به زودی همین کودک بامزه حرفهای گنده تر از دهانش خواهد زد و با شما بحث فلسفی خواهد کرد.

پس بهتر است به جای دلنگرانی‌های بیهوده از سالهای خوشایندش تا می‌توانید لذت ببرید و به شادی و خنده مسلحش کنید. هدیه ای که در سالهای پیش رو بیش از هر چیزی به کارش خواهد آمد...

شما چگونه فکر می کنید؟