رفتار کودکان اوتیسمی، چگونه است؟
یکی دیگر از چالش های مهم در زندگی افراد مبتلا به اوتیسم، احتمال سوءاستفاده جنسی از آنهاست.
اوتیسم یکی از اختلالات جدی از گروه بیماری های رشدی است که از اوایل دوران کودکی ظاهر می شود. افراد مبتلا به این اختلال، اغلب در زمینه ارتباط کلامی و غیرکلامی، رفتارهای اجتماعی و فعالیت های سرگرم کننده مشکل دارند. عامل این بیماری به صورت دقیق مشخص نیست اما به نظر می رسد نوعی اختلال در سیستم عصبی باعث عملکرد نادرست مغز این افراد می شود.
متاسفانه آمار اوتیسم روز به روز در حال افزایش است. با این اوصاف، مسئله بلوغ جنسی، ازدواج و بچه دار شدن مبتلایان به اوتیسم به یکی از دغدغه های اصلی خانواده ها تبدیل شده است. در این مطلب به مهمترین چالش ها در این زمینه و راه های برخورد با آنها اشاره خواهیم کرد.
نشانه های اوتیسم
اوتیسم میان پسرها بیشتر از دخترها دیده می شود و علائم آن اغلب قبل از ۳ سالگی بروز می کنند. به این ترتیب که اوایل والدین متوجه می شوند فرزندشان صحبت نمی کند و رفتاری متفاوت از هم سن و سالان خود دارد. گرچه برخی کودکان هم ممکن است در زمان طبیعی شروع به صحبت کنند اما بعد از مدتی مهارت های کلامی خود را از دست بدهند.
علائم دیگر اوتیسم عبارتند از: ناشنوا به نظر رسیدن، حتی اگر آزمایش شنوایی سنجی انجام شده و نتایج آن طبیعی باشد؛ علاقه به رفتارها و بازی های تکراری، برای مثال تاب خوردن مداوم؛ علاقه غیرطبیعی به بعضی از اشیا؛ ناراحت شدن در صورت تغییر برنامه معمول زندگی؛ ناتوانی در گفتن اسم و برقراری ارتباط چشمی؛ اجتناب از نوازش و بغل شدن و درخواست کمک؛ حساسیت به نور و صدا و لمس؛ بی توجه بودن به درد؛ عادت های غذایی عجیب مانند خوردن مقدار کمی از غذاهای مختلف یا مصرف مواد غیرخوراکی مثل گچ و خاک و رفتارهای خودزنی مثل کوبیدن سر به زمین و دیوار یا با دست ها.
اوتیسم درمان دارد؟
درمان کاملی برای اوتیسم وجود ندارد اما ترکیبی از درمان های خانگی و مدرسه ای می تواند به بهبود آن کمک کند. این درمان باید شامل رویکردهای مختلفی مانند دارودرمانی، گفتاردرمانی، اصلاح تغذیه، افزایش مهارت های ارتباطی، موسیقی درمانی و بهبود عملکرد شناختی باشد.
بعضی از این کودکان وقتی بزرگتر می شوند، ممکن است علاقه بیشتری برای ارتباط با دیگران پیدا کنند و کمتر دچار پریشانی شوند. شیوه زندگی برخی نیز تقریبا نزدیک به زندگی سالم و عادی است.
با این حال مشکلات سایر آنها در مهارت های زبانی و اجتماعی باقی می ماند و طی دوران نوجوانی و بلوغ تشدید می شود.
اوتیسم و رفتارهای جنسی
زندگی جنسی بخش مهمی از رشد و سلامت انسان ها تلقی می شود. تمایلات جنسی، مقوله ای فراتر از آمیزش جنسی است. جنسیت به این معناست که فرد در مورد رشد و تحول بدن خود چه احساسی دارد؟ چگونه احساس های صمیمانه را درک می کند و جذب دیگران می شود یا دیگران به او جذب می شوند؟ چگونه دیگری یک رابطه عاطفی می شود و آن را تداوم می بخشد و در نهایت رفتارهای جنسی و صمیمانه را شکل می دهد؟
افراد مبتلا به اختلال های رشدی و تحولی از جمله اوتیسم دقیقا به روشی مشابه با افراد عادی احساسات و اکتشافات جنسی را تجربه می کنند اما به کمک بسیار زیادی برای درک بهتر و شکل دادن به تعاملات و ارتباطات اجتماعی، عاطفی، صمیمانه و جنسی نیاز دارند تا در نهایت به بلوغ جنسی برسند.
درک صمیمیت برای مبتلایان به اوتیسم مشکل است
یک فرد مبتلا به اوتیسم همانند هر فرد عادی دیگری ممکن است به برقراری روابط جنسی علاقه مند باشد یا نباشد. او همچنین می تواند روابط عاطفی و رمانتیک را شکل دهد، روابطی که الزاما با آمیزش جنسی همراه نیستند اما برای بسیاری از این افراد درک تغییرات ظاهری و درونی دوران بلوغ و احساس های صمیمانه بسیار دشوار است.
آنها نمی توانند به راحتی عواطف دیگران را نسبت به خود درک کنند. همچنین قادر به ابراز عاطفی یا جنسی خود نیستند، بنابراین احتمال بیشتری وجود دارد که در یک رابطه ناسالم قرار بگیرند.
مهمترین مسئله برای این افراد قرار گرفتن در موقعیت هایی سالم و ایمن است که با رضایت آنها همراه باشد. منظور از رضایت این است که درباره نوع تجربه جنسی با فرد دیگر احساس مثبتی داشته باشند. منظور از ایمن بودن هم این است که اقدام های لازم برای پیشگیری از ابتلا به بیماری های مقاربتی یا بارداری انجام گرفته باشد.
تقویت روابط عاطفی با تصویرسازی
با توجه به مواردی که ذکر شد، یکی از مهمترین آموزش های ضروری والدین به این کودکان، تشریح مفهوم جنسیت و جذابیت جنسی است. در واقع قبل از اینکه فرد مبتلا به اوتیسم جذب شخصی شود باید به شکل مناسب در مورد بدن خود، اندام های جنسی، لمس و تماس فیزیکی؛ آموزش دیده باشد تا بداند در چنین شرایطی چه درخواست هایی از او می شود و چه خواسته هایی از طرف مقابل خود داشته باشد.
والدین می توانند رفتارهای درست را از طریق تصویرسازی به فرزند خود آموزش دهند. این آموزش می تواند شامل لمس کردن، نوازش کردن، گوش دادن به حرف های فرزند و دعوت از او برای انجام کارهای مشترک باشد تا یاد بگیرد این رفتارها را به روابط عاطفی خود نیز منتقل کند.
حساسیت زدایی به لمس و نوازش
لمس و نوازش از مهم ترین رفتارهای جنسی در برقراری روابط عاطفی است. چنانچه فرد مبتلا به اوتیسم نتواند احساس خوبی نسبت به نوازش کردن و نوازش شدن یا در آغوش گرفتن پیدا کند، ممکن است در روند تعاملات عاطفی به مشکل بربخورد. در چنین شرایطی والدین و مربی باید از فرآیند حساسیت زدایی استفاده کنند. به این ترتیب که سعی کنند از طریق تماس فیزیکی به خصوص در شرایطی که فرد خوشحال و آرام به نظر می رسد احساس خوبی در او ایجاد کنند.
سپس باید به آرامی این تماس را افزایش دهند. برای مثال دست یا موهای فرد را برای مدت زمانی کوتاه نوازش کنند، طوری که احساس منفی در او ایجاد نشود. چنین برنامه ای می تواند به طور مرتب تکرار شود و عواطف فرد را تقویت کند تا در نهایت از این حرکت ها لذت ببرد.
باید در نظر داشت مبتلایان به اوتیسم شرایط بسیار خاصی دارند، در نتیجه باید صبر زیادی داشت و بسیار محتاطانه با آنها رفتار کرد.
اوتیسم و شکست عشقی
افراد مبتلا به اوتیسم در حیطه های مختلف زندگی چالش های بسیار زیادی خواهند داشت که یکی از آنها تداوم نیافتن روابط عاطفی است. تمام شدن یک رابطه احساسی ممکن است یکطرفه یا با توافق هر ۲ طرف باشد. مسئله مهم زمانی است که رابطه یکطرفه تمام می شود و مبتلا به اوتیسم همچنان تمایل به ادامه آن دارد. در چنین شرایطی احساس ها و هیجان های منفی زیادی مانند غم، تنهایی، خشم، عصبانیت و ... را تجربه خواهد کرد.
این احساس ها هر چند طبیعی هستند، مدیریت شان برای این افراد دشوارتر است. در این وضعیت انجام فعالیت های لذتبخش با فرد، صرف وقت بیشتر با او، صحبت کردن درباره آنچه اتفاق افتاده و احساس هایی که تجربه می کند، کمک کردن به او برای بیان احساس هایش به شکل داستان و نقاشی و پرداختن به فعالیت های دیگر مانند ورزش می تواند بسیار کمک کننده باشد.
ازدواج امکانپذیر است اما...
زندگی خانوادگی و زناشویی بر مبنای روابط بین فردی بنا نهاده شده است؛ از جمله رابطه بین ۲ بزرگسال به عنوان زن و شوهر، رابطه بین والدین و فرزندان و سایر اعضای خانواده، اوتیسم و دیگر اختلال های رشدی و تحولی در این طیف سرشار از چالش های ارتباطی و تعاملی هستند و به طور کامل زندگی خانوادگی و زناشویی را تحت تاثیر قرار می دهند.
قطعا ازدواج یک مبتلا به اوتیسم با فردی سالم یا دیگر بیمار اوتیسم امکانپذیر است اما سرشار از مشکل ها و تعارض های ارتباطی و عاطفی خواهد بود. چنین چالش هایی به طور حتم بر عملکرد فرد در زندگی روزمره و خارج از محیط خانواده مانند شرایط شغلی نیز تاثیر خواهد گذاشت؛ به ویژه اگر یکی از زوج ها سالم و دیگری به اوتیسم مبتلاباشد. البته این مسئله فقط شامل زوج ها نمی شود بلکه حضور یک فرد مبتلا به اوتیسم در خانواده خود به تنهایی چالش های فراوانی همراه خواهد داشت.
این افراد باید به طور مرتب تحت مراقبت و آموزش باشند. آموزش ها باید با هدف ارائه شرایطی حداقلی برای برخورداری از یک زندگی نسبتا طبیعی انجام شوند. به طور حتم آموزش در ارتباط با آمیز جنسی چالش های فراوانی دارد. گرچه این موضوع را هم باید در نظر داشت که فرد مبتلا به اوتیسم با رسیدن به سنین بزرگسالی تا چه اندازه اختلال تکلم، عقب ماندگی ذهنی و مشکل در برقراری روابط اجتماعی خواهد داشت.
آن گروه که عقب ماندگی ذهنی عمیقی دارند، تا آخر عمر زندگی کاملا وابسته ای خواهند داشت. گروهی هم که عقب ماندگی خفیف تا متوسط دارند، می توانند با کمک و حمایت اطرافیان تا حدی درس بخوانند و کارهای ساده انجام دهند اما بیمارانی که از نظر هوشی و ذهنی مشکل کمتری دارند و طی دوران کودکی و نوجوانی یا در سنین فعلی به خوبی آموزش دیده اند، حتی می توانند به مرحله ای برسند که زندگی خود را تا حدودی به تنهایی و مستقل اداره کنند. گرچه ممکن است همچنان از نظر ارتباطی و کلامی مشکل داشته باشند.
اوتیسم، فرزند آوری و فرزند پروری
از آنجایی که بخش مهمی از ازدواج، برقراری ارتباط و ابراز واکنش و احساس های دو سویه است، امکان دارد فرد مبتلا به اوتیسم در این بخش با مشکل مواجه شود و نتواند خواسته های همسرش را اجابت کند، بنابراین به نظر نمی رسد حتی افراد مبتلا به اوتیسم که مشکل ذهنی ندارند و درباره روابط جنسی آموزش دیده اند، ازدواج موفقی داشته باشند.
نکته مهم بعدی در مورد باردار شدن این بیماران است. چنانچه فرد از لحاظ فیزیولوژیک مشکلی نداشته باشد، می تواند باردار شود. با توجه به اینکه هنوز به طور دقیق ژنتیکی بودن اوتیسم ثابت نشده، نمی توان این فرض را مطرح کرد که ممکن است این بیماری از طریق ژنتیک به فرزند نیز منتقل شود. با این حال، تربیت فرزند به طور حتم می تواند برای پدر و مادر مبتلا به اوتیسم کاری بسیار دشوار و چالش برانگیز باشد.
در پایان باید یادآور شد اوتیسم، اختلال پیچیده ای است و هنوز علت های دقیق و روشنی برای آن مشخص نشده است؛ بنابراین اظهارنظر قطعی در مورد شیوه های برخورد با افراد مبتلا، زندگی تحصیلی، شغلی و زناشویی آنها و حتی درمان شان غیرممکن است.
اوتیسم و خطر سوءاستفاده جنسی
یکی دیگر از چالش های مهم در زندگی افراد مبتلا به اوتیسم، احتمال سوءاستفاده جنسی از آنهاست. این کودکان باید به خوبی آموزش ببینند تا بفهمند کدام روابط عاطفی سالم است و کدام به قصد بهره برداری از آنها صورت می گیرد. در روابط عاطفی سالم معمولا خانواده و دوستان نزدیک در جریان هستند و از فرد مراقبت می کنند.
دست دادن، در آغوش گرفتن و روبوسی نیز بخشی از روابط سالم و ایمن تلقی می شوند اما در روابط با احتمال سوءاستفاده جنسی، همیشه موضوعی ناراحت کننده و آزاردهنده وجود دارد، مثل اصرار زیاد برای بوسیدن یا در آغوش گرفتن فرد و ...
مبتلایان به اوتیسم همچنین باید آموزش ببینند که هرگونه ابراز عاطفی از سوی شخص دیگر به منزله یک رابطه احساسی نیست، بلکه ممکن است طرف مقابل صرفا برای دوستی پیشقدم شده باشد.
متاسفانه آمار اوتیسم روز به روز در حال افزایش است. با این اوصاف، مسئله بلوغ جنسی، ازدواج و بچه دار شدن مبتلایان به اوتیسم به یکی از دغدغه های اصلی خانواده ها تبدیل شده است. در این مطلب به مهمترین چالش ها در این زمینه و راه های برخورد با آنها اشاره خواهیم کرد.
نشانه های اوتیسم
اوتیسم میان پسرها بیشتر از دخترها دیده می شود و علائم آن اغلب قبل از ۳ سالگی بروز می کنند. به این ترتیب که اوایل والدین متوجه می شوند فرزندشان صحبت نمی کند و رفتاری متفاوت از هم سن و سالان خود دارد. گرچه برخی کودکان هم ممکن است در زمان طبیعی شروع به صحبت کنند اما بعد از مدتی مهارت های کلامی خود را از دست بدهند.
علائم دیگر اوتیسم عبارتند از: ناشنوا به نظر رسیدن، حتی اگر آزمایش شنوایی سنجی انجام شده و نتایج آن طبیعی باشد؛ علاقه به رفتارها و بازی های تکراری، برای مثال تاب خوردن مداوم؛ علاقه غیرطبیعی به بعضی از اشیا؛ ناراحت شدن در صورت تغییر برنامه معمول زندگی؛ ناتوانی در گفتن اسم و برقراری ارتباط چشمی؛ اجتناب از نوازش و بغل شدن و درخواست کمک؛ حساسیت به نور و صدا و لمس؛ بی توجه بودن به درد؛ عادت های غذایی عجیب مانند خوردن مقدار کمی از غذاهای مختلف یا مصرف مواد غیرخوراکی مثل گچ و خاک و رفتارهای خودزنی مثل کوبیدن سر به زمین و دیوار یا با دست ها.
اوتیسم درمان دارد؟
درمان کاملی برای اوتیسم وجود ندارد اما ترکیبی از درمان های خانگی و مدرسه ای می تواند به بهبود آن کمک کند. این درمان باید شامل رویکردهای مختلفی مانند دارودرمانی، گفتاردرمانی، اصلاح تغذیه، افزایش مهارت های ارتباطی، موسیقی درمانی و بهبود عملکرد شناختی باشد.
بعضی از این کودکان وقتی بزرگتر می شوند، ممکن است علاقه بیشتری برای ارتباط با دیگران پیدا کنند و کمتر دچار پریشانی شوند. شیوه زندگی برخی نیز تقریبا نزدیک به زندگی سالم و عادی است.
با این حال مشکلات سایر آنها در مهارت های زبانی و اجتماعی باقی می ماند و طی دوران نوجوانی و بلوغ تشدید می شود.
اوتیسم و رفتارهای جنسی
زندگی جنسی بخش مهمی از رشد و سلامت انسان ها تلقی می شود. تمایلات جنسی، مقوله ای فراتر از آمیزش جنسی است. جنسیت به این معناست که فرد در مورد رشد و تحول بدن خود چه احساسی دارد؟ چگونه احساس های صمیمانه را درک می کند و جذب دیگران می شود یا دیگران به او جذب می شوند؟ چگونه دیگری یک رابطه عاطفی می شود و آن را تداوم می بخشد و در نهایت رفتارهای جنسی و صمیمانه را شکل می دهد؟
افراد مبتلا به اختلال های رشدی و تحولی از جمله اوتیسم دقیقا به روشی مشابه با افراد عادی احساسات و اکتشافات جنسی را تجربه می کنند اما به کمک بسیار زیادی برای درک بهتر و شکل دادن به تعاملات و ارتباطات اجتماعی، عاطفی، صمیمانه و جنسی نیاز دارند تا در نهایت به بلوغ جنسی برسند.
درک صمیمیت برای مبتلایان به اوتیسم مشکل است
یک فرد مبتلا به اوتیسم همانند هر فرد عادی دیگری ممکن است به برقراری روابط جنسی علاقه مند باشد یا نباشد. او همچنین می تواند روابط عاطفی و رمانتیک را شکل دهد، روابطی که الزاما با آمیزش جنسی همراه نیستند اما برای بسیاری از این افراد درک تغییرات ظاهری و درونی دوران بلوغ و احساس های صمیمانه بسیار دشوار است.
آنها نمی توانند به راحتی عواطف دیگران را نسبت به خود درک کنند. همچنین قادر به ابراز عاطفی یا جنسی خود نیستند، بنابراین احتمال بیشتری وجود دارد که در یک رابطه ناسالم قرار بگیرند.
مهمترین مسئله برای این افراد قرار گرفتن در موقعیت هایی سالم و ایمن است که با رضایت آنها همراه باشد. منظور از رضایت این است که درباره نوع تجربه جنسی با فرد دیگر احساس مثبتی داشته باشند. منظور از ایمن بودن هم این است که اقدام های لازم برای پیشگیری از ابتلا به بیماری های مقاربتی یا بارداری انجام گرفته باشد.
تقویت روابط عاطفی با تصویرسازی
با توجه به مواردی که ذکر شد، یکی از مهمترین آموزش های ضروری والدین به این کودکان، تشریح مفهوم جنسیت و جذابیت جنسی است. در واقع قبل از اینکه فرد مبتلا به اوتیسم جذب شخصی شود باید به شکل مناسب در مورد بدن خود، اندام های جنسی، لمس و تماس فیزیکی؛ آموزش دیده باشد تا بداند در چنین شرایطی چه درخواست هایی از او می شود و چه خواسته هایی از طرف مقابل خود داشته باشد.
والدین می توانند رفتارهای درست را از طریق تصویرسازی به فرزند خود آموزش دهند. این آموزش می تواند شامل لمس کردن، نوازش کردن، گوش دادن به حرف های فرزند و دعوت از او برای انجام کارهای مشترک باشد تا یاد بگیرد این رفتارها را به روابط عاطفی خود نیز منتقل کند.
حساسیت زدایی به لمس و نوازش
لمس و نوازش از مهم ترین رفتارهای جنسی در برقراری روابط عاطفی است. چنانچه فرد مبتلا به اوتیسم نتواند احساس خوبی نسبت به نوازش کردن و نوازش شدن یا در آغوش گرفتن پیدا کند، ممکن است در روند تعاملات عاطفی به مشکل بربخورد. در چنین شرایطی والدین و مربی باید از فرآیند حساسیت زدایی استفاده کنند. به این ترتیب که سعی کنند از طریق تماس فیزیکی به خصوص در شرایطی که فرد خوشحال و آرام به نظر می رسد احساس خوبی در او ایجاد کنند.
سپس باید به آرامی این تماس را افزایش دهند. برای مثال دست یا موهای فرد را برای مدت زمانی کوتاه نوازش کنند، طوری که احساس منفی در او ایجاد نشود. چنین برنامه ای می تواند به طور مرتب تکرار شود و عواطف فرد را تقویت کند تا در نهایت از این حرکت ها لذت ببرد.
باید در نظر داشت مبتلایان به اوتیسم شرایط بسیار خاصی دارند، در نتیجه باید صبر زیادی داشت و بسیار محتاطانه با آنها رفتار کرد.
اوتیسم و شکست عشقی
افراد مبتلا به اوتیسم در حیطه های مختلف زندگی چالش های بسیار زیادی خواهند داشت که یکی از آنها تداوم نیافتن روابط عاطفی است. تمام شدن یک رابطه احساسی ممکن است یکطرفه یا با توافق هر ۲ طرف باشد. مسئله مهم زمانی است که رابطه یکطرفه تمام می شود و مبتلا به اوتیسم همچنان تمایل به ادامه آن دارد. در چنین شرایطی احساس ها و هیجان های منفی زیادی مانند غم، تنهایی، خشم، عصبانیت و ... را تجربه خواهد کرد.
این احساس ها هر چند طبیعی هستند، مدیریت شان برای این افراد دشوارتر است. در این وضعیت انجام فعالیت های لذتبخش با فرد، صرف وقت بیشتر با او، صحبت کردن درباره آنچه اتفاق افتاده و احساس هایی که تجربه می کند، کمک کردن به او برای بیان احساس هایش به شکل داستان و نقاشی و پرداختن به فعالیت های دیگر مانند ورزش می تواند بسیار کمک کننده باشد.
ازدواج امکانپذیر است اما...
زندگی خانوادگی و زناشویی بر مبنای روابط بین فردی بنا نهاده شده است؛ از جمله رابطه بین ۲ بزرگسال به عنوان زن و شوهر، رابطه بین والدین و فرزندان و سایر اعضای خانواده، اوتیسم و دیگر اختلال های رشدی و تحولی در این طیف سرشار از چالش های ارتباطی و تعاملی هستند و به طور کامل زندگی خانوادگی و زناشویی را تحت تاثیر قرار می دهند.
قطعا ازدواج یک مبتلا به اوتیسم با فردی سالم یا دیگر بیمار اوتیسم امکانپذیر است اما سرشار از مشکل ها و تعارض های ارتباطی و عاطفی خواهد بود. چنین چالش هایی به طور حتم بر عملکرد فرد در زندگی روزمره و خارج از محیط خانواده مانند شرایط شغلی نیز تاثیر خواهد گذاشت؛ به ویژه اگر یکی از زوج ها سالم و دیگری به اوتیسم مبتلاباشد. البته این مسئله فقط شامل زوج ها نمی شود بلکه حضور یک فرد مبتلا به اوتیسم در خانواده خود به تنهایی چالش های فراوانی همراه خواهد داشت.
این افراد باید به طور مرتب تحت مراقبت و آموزش باشند. آموزش ها باید با هدف ارائه شرایطی حداقلی برای برخورداری از یک زندگی نسبتا طبیعی انجام شوند. به طور حتم آموزش در ارتباط با آمیز جنسی چالش های فراوانی دارد. گرچه این موضوع را هم باید در نظر داشت که فرد مبتلا به اوتیسم با رسیدن به سنین بزرگسالی تا چه اندازه اختلال تکلم، عقب ماندگی ذهنی و مشکل در برقراری روابط اجتماعی خواهد داشت.
آن گروه که عقب ماندگی ذهنی عمیقی دارند، تا آخر عمر زندگی کاملا وابسته ای خواهند داشت. گروهی هم که عقب ماندگی خفیف تا متوسط دارند، می توانند با کمک و حمایت اطرافیان تا حدی درس بخوانند و کارهای ساده انجام دهند اما بیمارانی که از نظر هوشی و ذهنی مشکل کمتری دارند و طی دوران کودکی و نوجوانی یا در سنین فعلی به خوبی آموزش دیده اند، حتی می توانند به مرحله ای برسند که زندگی خود را تا حدودی به تنهایی و مستقل اداره کنند. گرچه ممکن است همچنان از نظر ارتباطی و کلامی مشکل داشته باشند.
اوتیسم، فرزند آوری و فرزند پروری
از آنجایی که بخش مهمی از ازدواج، برقراری ارتباط و ابراز واکنش و احساس های دو سویه است، امکان دارد فرد مبتلا به اوتیسم در این بخش با مشکل مواجه شود و نتواند خواسته های همسرش را اجابت کند، بنابراین به نظر نمی رسد حتی افراد مبتلا به اوتیسم که مشکل ذهنی ندارند و درباره روابط جنسی آموزش دیده اند، ازدواج موفقی داشته باشند.
نکته مهم بعدی در مورد باردار شدن این بیماران است. چنانچه فرد از لحاظ فیزیولوژیک مشکلی نداشته باشد، می تواند باردار شود. با توجه به اینکه هنوز به طور دقیق ژنتیکی بودن اوتیسم ثابت نشده، نمی توان این فرض را مطرح کرد که ممکن است این بیماری از طریق ژنتیک به فرزند نیز منتقل شود. با این حال، تربیت فرزند به طور حتم می تواند برای پدر و مادر مبتلا به اوتیسم کاری بسیار دشوار و چالش برانگیز باشد.
در پایان باید یادآور شد اوتیسم، اختلال پیچیده ای است و هنوز علت های دقیق و روشنی برای آن مشخص نشده است؛ بنابراین اظهارنظر قطعی در مورد شیوه های برخورد با افراد مبتلا، زندگی تحصیلی، شغلی و زناشویی آنها و حتی درمان شان غیرممکن است.
اوتیسم و خطر سوءاستفاده جنسی
یکی دیگر از چالش های مهم در زندگی افراد مبتلا به اوتیسم، احتمال سوءاستفاده جنسی از آنهاست. این کودکان باید به خوبی آموزش ببینند تا بفهمند کدام روابط عاطفی سالم است و کدام به قصد بهره برداری از آنها صورت می گیرد. در روابط عاطفی سالم معمولا خانواده و دوستان نزدیک در جریان هستند و از فرد مراقبت می کنند.
دست دادن، در آغوش گرفتن و روبوسی نیز بخشی از روابط سالم و ایمن تلقی می شوند اما در روابط با احتمال سوءاستفاده جنسی، همیشه موضوعی ناراحت کننده و آزاردهنده وجود دارد، مثل اصرار زیاد برای بوسیدن یا در آغوش گرفتن فرد و ...
مبتلایان به اوتیسم همچنین باید آموزش ببینند که هرگونه ابراز عاطفی از سوی شخص دیگر به منزله یک رابطه احساسی نیست، بلکه ممکن است طرف مقابل صرفا برای دوستی پیشقدم شده باشد.
منبع:
سلامانه
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼