مشکل تنفسی نوزاد در بدو تولد، علت

نوزادان زودرس اغلب مشکلات تنفسی دارند، زیرا ریه‌های آنها کاملاً رشد یافته نیست. نوزادان فول‌ترم یعنی نوزادانی که در زمان تعیین‌شدۀ زایمان به دنیا آمده‌اند هم ممکن است دچار برخی‌ مشکلات هنگام تولد مثل مشکلات تنفسی شوند. برای نوزادی که مشکل تنفسی دارد، ممکن است از دارو، ماسک اکسیژن یا ترکیبی از این دو استفاده شود.

مشکلات تنفسی نوزادان
عارضهٔ آپنه: برخی از نوزادان زودرس و بیمار ممکن است برای ۱۵ تا ۲۰ ثانیه یا بیشتر نفس نکشند. این قطع شدن تنفس را آپنه می‌نامند. آپنه ممکن است با ضربان قلب ضعیف که برادی‌کاری یا کندتپشی نامیده می‌شود، همراه باشد. نوزادنی که در بخش مراقبت‌های ویژه هستند، به طور مداوم برای آپنه و برادی‌کاردی تحت مراقبت و بررسی خواهند بود. متخصص ممکن است تصمیم بگیرد که به نوزاد دارو بدهد یا از تجهیزاتی مثل دستگاه‌های تولید فشار مثبت راه هوایی استفاده کند.
دیسپلازی ریوی یا برونکوپولمونری: این بیماری ریوی بیشتر در نوزادان زودرسی شایع است که برای سندرم زجر تنفسی تحت درمان قرار گرفته‌اند و ممکن است علائم دیسپلازی برونکوپولمونری را نشان بدهند. به نوزادانی که دیسپلازی ریوی دارند، داروهایی برای آسان‌تر شدن تنفس داده می‌شود. ریه‌های این نوزادان معمولاً در طول دو سال اول زندگی‌شان بهبود می‌یابد اما برخی از آنها نیز ممکن است دچار یک بیماری ریوی مزمن ‌شوند که شبیه آسم است. همچنین گاهی دیسپلازی ریوی در نوزادان فول‌ترم یا کاملی که دچار ذات‌الریه یا دیگر عفونت‌ها شده‌اند نیز‌ بروز می‌کند.
فشار خون ریوی نوزاد: نوزادانی که فشار خون ریوی نوزادی دارند، نمی‌توانند به شکل معمولی نفس بکشند. نوزادانی که فشار خون ریوی مداوم دارند اغلب نقص‌های هنگام تولد مثل نقص‌های مادرزادی قلب دارند یا دچار عوارض ناشی از زایمان شده‌اند. این نوزادان اغلب به یک ماسک اکسیژن برای کمک به تنفس نیاز دارند. همچنین ممکن است از طریق یک لوله که وارد نای شده است، گازی به نام اکسید نیتریک را وارد بدن آنها کنند. این روش درمانی ممکن است به باز و گشاد شدن عروق ریه و بهبود تنفس کمک کند.
سندرم زجر تنفسی: نوزادانی که قبل از هفتۀ ۳۴ بارداری به دنیا می‌آیند،‌ اغلب دچار مشکلات تنفسی جدی می‌شوند. نوزادان مبتلا به سندرم زجر تنفسی، دچار کمبود یک ترکیب شیمایی به نام سورفکتانت هستند که مانع از تنفس راحت و طبیعی آنها می‌شود و درمان به نوزادان مبتلا کمک می‌کند تا راحت‌تر نفس بکشند. همچنین ممکن است از یک روش درمانی که اعمال فشار مثبت مداوم بر راه‌هایی هوایی نامیده می‌شود استفاده شود. نوزادان خیلی بیمار ممکن است تا زمانی که ریه‌هایشان بهبود پیدا می‌کند، موقتاً به یک دستگاه تنفس مصنوعی نیاز داشته باشند.

ذات‌الریه یا پنومونی: این عفونت ریه در میان نوزادان زودرس و بیمار شایع است. اگر نوزاد در تنفس مشکل دارد، اگر میزان ضربان قلب تغییر کند، اگر آزمایشات خون سطح پایینی از اکسیژن را نشان دهند یا اگر تعداد اپیزودهای آپنۀ نوزاد بیشتر شود، پزشک ممکن است به ذات‌الریه مشکوک شود. پزشک با یک گوشی پزشکی به ریه‌های نوزاد گوش خواهد داد و با درخواست آزمایشات لازم، مؤثرترین دارو را برای درمانش تجویز می‌کند. نوزادانی که دچار ذات‌الریه شده‌اند، معمولاً با آنتی‌بیوتیک‌ درمان می‌شوند و ممکن است تا زمان از بین رفتن عفونت،‌ به اکسیژن اضافی نیز نیاز داشته باشند.

عامل ایجاد سندرم ناراحتی تنفسی گذرا چیست؟

تنفس سریع(tachpnea) نشانه ناهنجاری در ریه ها است. علل تنفس سریع می تواند مایع ریه ای که به سرعت رفع نمی شود (tachypnea گذرای نوزادی)، سطوح ناکافی ماده(سورفاکتانت) در ریه ها که مانع از روی هم افتادن آن ها می شود(سندرم ناراحتی تنفسی) یا عفونت (ذات الریه) باشد.

واقعا در ریه ها چه اتفاقی می افتد؟

ریه ها سفت تر از حد معمول هستند و توانایی کاهش یافته برای آوردن اکسیژن به جریان خون و بیرون بردن دی اکسید کربن دارند. در بعضی موارد، ممکن است روی هم افتادن تدریجی کیسه های هوایی کوچک وجود داشته باشد، همچنان که این حالت پیشرفت می کند، شرایط بدتر می شود.

تفاوت این اختلال با ذات الریه چیست؟

ذات الریه در اثر عفونت ایجاد شده است. این شرایط با مایع بیش از حد در ریه ها بعد از زایمان یا مقادیر کاهش یافته مواد شیمیایی ایجاد شده است که مانع از روی هم افتادن کیسه های هوایی در ریه می شود.

چه تست هایی برای تعریف بیشتر شرایط لازم است؟

عکس برداری از قفسه سینه تست اصلی است اما بسیاری از این شرایط می تواند در عکس برداری از قفسه سینه مشابه باشد. اغلب شیوه ای که کودک بعد از چندین ساعت عمل می کند تعیین می کند که آیا مایع وجود دارد یا خیر یا آیا روی هم افتادن اتفاق می افتد یا خیر. از آنجایی که عفونت همیشه باعث نگرانی است، شمارش سلول های خونی و کشت خون تقریبا همیشه انجام می شود. گازهای خون برای تعیین این که چقدر ریه ها خوب عمل می کنند نیز متداولا انجام می شود.

این شرایط چقدر خطرناک است و می توانیم انتظار بهبود کامل داشته باشیم؟

اگر تنها مایع اضافی وجود داشته باشد، این شرایط خفیف است و کودک عموما طی چند ساعت بعد از درمان بهتر می شود. اگر مقادیر کاهش یافته سورفاکتانت وجود داشته باشد، کودک بیشتر احتمال دارد که نیاز به نوعی حمایت تنفسی داشته باشد. سورفاکتانت کاهش یافته یک شرایط قابل توجه تر با مشکلات بالقوه پیچیده تر است و نیاز طولانی تر برای درمان دارد. در هر دو شرایط نوزاد مبتلا عموما بهبودی کامل دارد.

چه نوع درمانی لازم خواهد بود و آیا تاثیرات جانبی بالقوه منفی از درمان وجود دارد؟

در بیشتر شرایط حمایت اکسیژن اضافی و یا حمایت تنفسی با دستگاه لازم خواهد بود. یک فرم مصنوعی ماده شیمایی به نام سورفاکتانت برای پیشگیری از روی هم افتادن ریه به کودکانی که سطوح حمایتی برای استفاده از آن را دارند، داده خواهد شد. اگر تعویض سورفاکتانت مصنوعی لازم باشد، لوله تنفسی در راه هوایی کودک قرار داده خواهد شد و ماده شیمیایی به صورت مستقیم در ریه ها فرستاده می شود. لوله تنفسی ممکن است برداشته شود یا همانجا بماند و فرمی از حمایت تنفسی شروع خواهد شد. این حمایت تنفسی می تواند از طریق چنگ هایی انجام شود که در بینی کودک می روند یا توسط ماشین تنفسی متصل شده به لوله تنفسی. مثل هر ناهنجاری در ریه ها و نیاز به کمک تنفسی، یک سوراخ می تواند در ریه ها ایجاد شود که به هوا امکان فرار از ریه به حفره سینه را می دهد. زمانی که این هوا جمع می شود، این حالت ممکن است ریه ها را فشرده سازد و باعث بدتر شدن بیشتر شرایط تنفسی می شود.

چه مدت کودک من باید در بیمارستان بماند؟

بسته به نوع شدت و این که آیا این مایع اضافی یا سطوح سورفاکتانت است کم، کودک ممکن است در بیمارستان از سه روز تا چند هفته بماند. نوزادان با مایع اضافی و کمبود سورفاکتانت خفیف به سرعت پاسخ می دهند و بستری های کوتاه تری خواهند داشت. در تمام موارد، نگرانی ها در مورد مشکلات تنفسی باید برطرف شود و کودک قبل از رفتن به خانه باید بتواند از راه دهان تغذیه شود.

آیا درمان یا اختلال ریه ها را در آینده ضعیف خواهد کرد و کودک من را مستعد مشکلات مجرای تنفسی آینده خواهد ساخت؟

در بیشتر کودکان که نزدیک به تاریخ به دنیا آمدن هستند یا در تاریخ به دنیا آمدن هستند، اثرات طولانی مدت حداقلی روی ریه وجود دارد.

آیا می توانم تا زمانی که کودک من کاملا بهبود پیدا کند، در بیمارستان بمانم؟

بستری معمول در بیمارستان برای مادران دو تا چهار روز بسته به نوع زایمان است. کودکان با مایع اضافی احتمال بیشتری دارند که با مادر ترخیص شوند. مادران نوزادان با عدم بلوغ سورفاکتانت بیشتر احتمال دارد که قبل از بهبودی کودک ترخیص شوند.

آیا درمانی در خانه بعد از ترخیص لازم است و اگر این طور است، چه کسی به من در اجرای درمان کمک خواهد کرد؟

برای کودکانی که زیاد زودرس نیستند بسیار غیر معمول است که نیاز به درمان بعد از ترخیص داشته باشند. بیشتر نوزادان زودرس ممکن است نیاز به اکسیژن مکمل، درمان های تنفس بینابینی یا به ندرت حمایت تنفسی بیشتر داشته باشند. والدین نوزادان با این نیازها قبل از ترخیص آموزش خواهند دید و اغلب یک تا دو روز و شب را در بیمارستان سپری می کنند قبل از این که کودک آن ها ترخیص شود. گاهی یک پرستار خانگی ممکن است کمک کند یا درباره مراقبت از کودک بعد از ترخیص بررسی هایی انجام دهد.

آیا ما باید با متخصص نوزادان یا متخصص ریه مشورت کنیم؟

بیشتر نوزادان با مسائل تنفسی که آن ها را ملزم می سازد که واحد مراقبت متمرکز نوزادی منتقل شوند، نیاز به مراقبت توسط متخصص نوزادان خواهند داشت. متخصص ریه عموما نزدیک به ترخیص مورد مشورت قرار می گیرد.

آیا این بیمارستان توانایی پرداختن به این اختلال را دارد یا کودک من باید به بیمارستان دیگری منتقل شود که بیشتر توانایی پرداختن به بیماری های دشوار را دارد؟

این امر بستگی به ظرفیت های هر بیمارستان و سطح توانایی متخصص کودکان در درمان نوزادان بیمار دارد. بسیاری از بیمارستان های کوچک تلاش خواهند کرد که از نوزادان با مایع اضافی که تنها نیاز به اکسیژن اضافی دارند و با ثبات یا در حال بهبود هستند مراقبت کننند.

بعد از ترخیص از بیمارستان، چه نوع پیگیری لازم خواهد بود؟

این مسئله بستگی به سن کودک در هنگام تولد دارد. اگر کودک نزدیک به تاریخ زایمان مورد انتظار خود باشد، معمولا مراقبت توسط متخصص کودکان لازم است