تشخیص زودهنگام اوتیسم، چگونه؟

تشخیص زودهنگام و اولیه ، در مسیر درمانی تمام اختلالات و بیماری ها ، همواره از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و هست. این بحث در تشخیص اختلال اوتیسم نیز صادق است. تشخیص اولیه این اختلال از جمله امور بسیار پیچیده و دشوار است. برای نمونه در کشور پیشرفته ای چون آمریکا متوسط سن تشخیص حدود چهار سال است؛ اما اخیرا پژوهشگران با بررسی ‌روشی موفق به کاهش سن تشخیص تا ۱۸ ماهگی شده اند.
بر اساس پژوهش های صورت گرفته پیشین، اطلاعات بصری در مغز کودکان دچار اختلال اوتیسم به گونه‌ای متفاوت پردازش می‌شود. زمانی که به طور هم‌زمان در مقابل هر چشم یک تصویر کاملا متفاوت قرار می‌گیرد، وضعیت مغز برای پردازش بین دو حالت تغییر می‌کند ، این موضوع بر پایۀ تئوری binocular rivalry می باشد. مطالعات پیشین نیز نشانگر این موضوع است که این فرآیند در ذهن افراد مبتلا به اختلال اوتیسم بسیار کندتر صورت می‌گیرد.

تشخیص زودهنگام اختلال اوتیسم
اما در آمریکا ، پژوهشگران مرکز تحقیقات اوتیسم با بررسی و انجام مطالعات جدید به شواهدی دست یافته و روشی ابداع نمودند که به اندازه گیری فرآیند پردازش اطلاعات ذهن افراد دچار اختلال اوتیسم می پردازد. ابزار ابتدایی این روش، الکترودهای الکتروانسفالوگرافی یا EEG و یک صفحه نمایش است تا بتوان مدت زمان پردازش دو تصویر مختلف همزمان نمایش‌داده شده به هر چشم را اندازه‌گیری نمود. بااستفاده از این روش اختلال اوتیسم با دقت ۸۷ درصد قابل تشخیص است.
این روش یک نشانگر غیر کلامی اختلال اوتیسم در بزرگسالان است و پژوهشگران در حال بررسی این موضوع هستند که آیا این روش در کودکان یا بزرگسالان غیر کلامی نیز کاربرد دارد.
پژوهشگران استرالیایی نیز در پی روش‌های تشخیص اختلال اوتیسم به کمک نشانگرهای موجود در مغز هستند. شبکیه چشم از بافت‌های عصبی تشکیل شده و با رشته‌های عصبی به مغز مرتبط می‌شود. بر اساس این مطالعه الگوی سیگنال‌های الکتریکی در مغز افراد مبتلا به اوتیسم متفاوت است و با بررسی آن می‌توان این اختلال را تشخیص داد. هر دو روش نیازمند تحقیقات گسترده‌ای هستند.
از نشانه های اختلال اوتیسم به موارد زیر می توان اشاره نمود:
- دیر به حرف افتادن یا عدم تمایل به صحبت کردن؛ ۴۰ درصد از مبتلایان به اوتیسم هرگز صحبت نمی‌کنند.
- مشکل در درک دیدگاه گوینده
- استفاده از کلمات و عبارت‌های تکراری
- تکرار رفتارهای کلیشه‌ای مانند تکان دادن دست یا بدن
- تمرکز طولانی‌مدت روی اشیا
- خودزنی
- پرخاشگری
- ناتوانی در بیان اسم
- ناتوانی در برقراری ارتباط چشمی
- علاقه به بازی‌های تکراری
- خیره‌شدن به یک شئی یا تصویر
- فقدان حس همدلی و به اشتراک گذاشتن احساسات
- نداشتن تمایل به ایجاد دوستی با هم سن و سالان