چگونگی بیماری سرخجه در بارداری

امروز دلایل ابتلای مادران به بیماری سرخجه و همچنین راهکارهای درمان این بیماری ها را به شما خواهیم گفت. سرخجه یکی از علل شایع بیماری‌ های حاد تبدار و بثوری است. این بیماری دارای چندین عارضه است. عفونت سرخجه در حاملگی می تواند منجر به سقط، مرده‌زایی یا نوزاد مبتلا به عفونت سرخجه مادرزادی گردد. نخستین توصیف دقیق از سرخجه درسال ۱۷۴۰ میلادی به‌عمل آمد و اصطلاح روبلا در ۱۸۶۶ برای آن بکار برده شد.
مطالعات درسال 1941 ثابت کرد ابتلاء مادر به ویروس سرخجه در ماههای اول آبستنی موجب کاتاراکت و بیماریهای قلبی در نوزاد وی می گردد.ویروس سرخجه از ویروس های RNA دار و نسبت به حلالهای چربی حساس است ودر گروه توگاویروسها قرار دارد. ویروس سرخجه توسط گروه کثیری از عوامل شیمیایی،
PH کمتر از ۸/۶ یا بیش از ۱/۸ و تحت اثر اشعه ماوراء بنفش غیرفعال میگردد. درحرارت اطاق تا ۳۷ درجه سانتیگراد ویروس ناپایدار است و بهترین درجه حرارت جهت نگه داری آن ۶۰ درجه سانتیگراد زیرصفر است. انسان تنها میزبان طبیعی ویروس سرخجه است.
انتقال عامل بیماری از طریق ترشحات دستگاه تنفس شخص مبتلا صورت می گیرد ودر اکثر موارد ناشی از تماس طولانی و نزدیک با بیمار است. اپیدمیهای سرخجه در فواصل 6 تا 9 سال یکبار ولی به دفعات کمتری از همه ی‌گیریهای سرخک مشاهده میگردد. سرخجه بیشتر از همه ی در کودکان دیده می شود
اما سن ابتلا به آن بعد از زمان معمول برای ابتلا به سرخک است. در عده ای از کشورها تعداد قابل توجهی از بالغین «حدود ۱۵درصد» فاقد آنتی‌بادی HI نسبت به سرخجه هستند.به‌طور معمول تنها یک مورد از ۵ تا ۱۰ مورد بالینی بیماری سرخجه گزارش می شود و به علاوه به ازاء هر یک مورد با تظاهرات بالینی یک یا چند مورد عفونت بدون علائم بالینی وجوددارد که از نظر اپیدمیولوژیکی، به اندازه موارد بالینی بیماری با اهمیت هستند.
گرچه واگیر بودن سرخجه کمتر از سرخک و تعداد زیادی از بیماری‌های دیگر کودکی است ولی با بروز اپیدمی در سربازخانه‌ها و یا مؤسسات شبانه روزی کلیه افراد حساس به بیماری مبتلا خواهند شد. در سرخجه اکتسابی زمان سرایت‌پذیری بیماری کوتاه است و از یک هفته قبل از بروز بثورات تا 5 روزبعد ازآن ادامه خواهد داشت «حداکثر تا 21 روزبعد از بروز بثورات» اما حداکثر سرایت‌پذیری آن یک روز قبل از ظهور نشانه‌هاست.

نوزادان منبع عفونت
واضح است بیماری که در جریان سرخجه دچار راش نمی شود نیز آلوده کننده است. نوزادان مبتلا به سرخجه مادرزادی نیز یک منبع عفونت محسوب می گردند ودر حلق، ادرار و مدفوع تعداد زیادی از این نوزادان ویروس یافت می شود. تماس افراد حساس با چنین نوزادانی موجب ابتلاء آن ها به سرخجه می گردد.
به‌طور کلی یکبار ابتلا طبیعی به سرخجه شخص را برای تمام عمر در مقابل بیماری سرخجه محافظت می کند هر چند که وقوع عفونت مجدد با یا بدون نشانه‌های بالینی در افراد واکسینه شده و بندرت در آنهایی که قبلا به بیماری مبتلا شده‌اند، گزارش شده است. بیماری سرخجه مانند تعداد زیادی از بیماریهای ویروسی میتواند
در دورة‌ حاد عفونت موجب کاهش پاسخ‌های ایمنی سلولی میزبان گردد. جنینی که با ویروس سرخجه عفونی شده باشد، ممکن است با سندرم سرخجه مادرزادی متولد شود. نوزادان با CRS ، ویروس سرخجه را برای مدتهای طولانی با اشک دفع می کند. برای تشخیص سرخجه مادرزادی در نوزاد می توان از شناسایی Igm اختصاصی در خون نوزاد «از بدو تولد تا ۵ ماهگی» استفاده کرد.

نتایج تست های آزمایشگاهی
برای هر مورد مشکوک به CRS علاوه بر تنظیم فهرست خطی و اعلام به سطوح بالاتر باید یک فرم بررسی اپیدمیولوژیک نیز تکمیل گردد. برای مراقبت، گرفتن ۱ نمونه خون به میزان ۱ میلی لیتر از هر نوزاد مشکوک به CRS بعد از تولد در اسرع وقت ، الزامی است . «تقریبا همه ی نوزادان متبلا به CRS نتیجه آزمایش Igm اختصاصی سرخجه آن ها طی ۶ ماه اول زندگی مثبت و ۶۰% آن ها طی ۶ ماهه دوم زندگی مثبت میشود.

چطور موارد مشکوک را بررسی کنیم؟
در زنان باردار مشکوک به سرخجه، باید نمونه خون از نظر Igm اختصاصی سرخجه بررسی شود. اگر نتیجه ازمایش نمونه خون از نظر Igm اختصاصی سرخجه مثبت بود بایستی بیمار از نظر انجام ویزیت بعدی پیش از تولد پیگیری مورد مشورت قرار گیرد، در صورتی که نمونه خون از نظر Igm اختصاصی سرخجه منفی باشد و نخستین نمونه در عرض شش روز اول شروع بثورات جلدی تهیه شده باشد بایستی نمونه خون دوم تهیه شده و از نظر Igm آزمایش شود. بهر حال لازم است صرف نظر از Igm سرم خون زن باردار مشکوک به سرخجه با روش «Rubella IgG avidity assay» بررسی شود