عوارض پروتز پستانها، سرطان آور نیست؟

تغییر اندازه پستان یکی از رایج‌ترین جراحی های زیبایی در جهان محسوب می شود. در سال ۲۰۱۵، تنها در آمریکا نزدیک به ۲۸۰ هزار زن اقدام به بزرگ کردن پستان از طریق ایمپلنت های سیلیکونی یا سالین (آب نمک) کرده و حدود ۱۰۶ هزار بیمار مبتلا به سرطان پستان نیز پس از پستان‌برداری (ماستکتومی)، اغلب با استفاده از ایمپلنت اقدام به ترمیم این بخش کرده اند.

حقایقی درباره ایمپلنت‌های پستان
بیش از ۴۳ هزار جراحی برداشت ایمپلنت نیز در سال ۲۰۱۵ گزارش شده است. با توجه به این آمار و ارقام رو به افزایش، بحث درباره ایمنی جراحی زیبایی پستان و استفاده از ایمپلنت داغ است. در این مطلب با برخی از خطرات ایمپلنت های پستان بیشتر آشنا می شویم.

خطرات شناخته شده ایمپلنت پستان
زنانی که قصد انجام جراحی زیبایی جایگذاری ایمپلنت پستان، برداشت آن یا تعویض ایمپلنت های قدیمی با جدید را دارند باید درباره خطرات کوتاه مدت و بلند مدت این کار آگاه باشند. عوارض موضعی به مشکلاتی که در ناحیه پستان رخ می دهند، ارجاع می شوند که آشکارا با ایمپلنت ها یا عمل جراحی در ارتباط هستند. عوارض شایع شامل عفونت و دیگر خطرات جراحی، درد مزمن پستان، بی حسی پستان یا نوک آن، انقباض کپسولی، شکستگی و نشت، نکروز (مرگ پوست)، نیاز به جراحی اضافی، و مشکلات زیبایی از قبیل نارضایتی درباره ظاهر جدید اندام می شوند.
مطالعات صورت گرفته درباره ایمپلنت های سالین و ژل سیلیکون توسط شرکت های تولیدکننده ایمپلنت نشان داده اند که طی سه سال نخست، تقریبا سه نفر از هر چهار بیمار ترمیمی (سرطان پستان) و تقریبا نیمی از افرادی که برای نخستین بار جراحی ایمپلنت پستان را انجام داده اند، حداقل یک عارضه موضعی از قبیل درد، عفونت، سخت شدن، یا نیاز به جراحی اضافی را تجربه می کنند.
افزون بر خطرات ناشی از بیهوشی، خطرات جراحی شامل عفونت و هماتوم (جمع شدن خون اطراف ایمپلنت) می شوند که دامنه هر یک از آنها می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. فردی که جراحی زیبایی پستان را انجام می دهد، اگر نیاز به جراحی اضافی برای اصلاح مشکلات ایمپلنت یا تعویض نمونه های قدیمی یا آسیب دیده باشد، ممکن است چندین بار در معرض خطرات جراحی قرار بگیرد.
از عوارض موضعی شایع می توان به بی حسی یا دردناکی نوک پستان اشاره کرد. برخی زنان از نتیجه جراحی رضایت ندارند زیرا پستان ها ظاهر یا احساسی غیر طبیعی یا نامتقارن را منتقل می کنند و یا می توانند صدایی از ایمپلنت های سالین بشنوند. مشکلات این چنینی حتی می توانند در رابطه جنسی نیز تداخل ایجاد کنند.
همچنین، بافت ناشی از زخم که اطراف ایمپلنت یا قسمت خارجی بدن شکل می گیرد می تواند سخت و تنگ شود. این مشکل شایع به نام انقباض کپسولی شناخته می شود. بافت زخمی داخل بدن است، اما می تواند موجب سفت شدن و تغییر شکل پستان شود و شدت ناراحتی ناشی از آن از خفیف تا بسیار دردناک متغیر است.
افزون بر این، پژوهش ها نشان داده اند که باکتری ها یا قارچ ها می توانند در ایمپلنت سالین رشد کنند و بر همین اساس پژوهشگران نگرانی خود درباره انتشار آنها در بدن در صورت شکستن ایمپلنت را ابراز کرده اند.

در زمان شکستن ایمپلنت چه اتفاقی رخ می دهد؟
تمامی ایمپلنت های پستان در نهایت فرسوده شده و می شکنند، اما مدت زمانی که ایمپلنت های فعلی موجود در بازار دوام می آورند، مشخص نیست. مطالعات صورت گرفته روی ایمپلنت های سیلیکونی نشان می دهند که بیشتر آنها هفت تا ۱۲ سال دوام می آورند، اما برخی طی چند ماه یا چند سال نخست می شکنند، در شرایطی که برخی دیگر حتی ممکن است ۱۵ سال دوام بیاورند.
پژوهش ها نشان داده اند که ژل سیلیکونی در ایمپلنت ها می تواند در دمای عادی بدن به سیلیکون مایع تبدیل شود و گزارش هایی درباره نشت سیلیکون و حرکت آن از ایمپلنت به غدد لنفاوی و اندام های دیگر موجود است.

آیا ایمپلنت های پستان موجب بیمار شدن زنان می شوند؟
این پرسشی جدی محسوب می شود و مشکلی است که تنها محدود به ناحیه سینه نمی شود.
بیماری های خودایمنی
چندین مطالعه به این نکته اشاره داشته اند هیچ مدرکی دال بر این که ایمپلنت ها موجب بیماری سیستمیک می شوند، وجود ندارد. البته این گزارش ها پژوهش هایی که بر بیماری های خودایمنی یا بافت همبند در زنانی که مدت زمان کوتاهی از ایمپلنت استفاده کرده بودند را مد نظر داشتند. از آنجایی که توسعه و تشخیص بیماری های بافت همبند یا خود ایمنی ممکن است به چندین سال زمان نیاز داشته باشد، این قبیل مطالعات با تمرکز بر زنانی که مدت زمان کوتاهی از جراحی ایمپلنت پستان آنها می گذشت نمی توانست برای تعیین این که آیا ایمپلنت ها خطرات بلند مدت چنین بیماری هایی را افزایش می دهند، استفاده شوند.
مطالعاتی که پس از این گزارش ها منتشر شدند به این نکته اشاره داشته اند که ایمپلنت ها ممکن است با بیماری های خودایمنی مرتبط باشند. به عنوان مثال، دانشمندان سازمان غذا و داروی آمریکا مطالعه ای را با حضور زنانی دارای ایمپلنت های ژل سیلیکون در یک بازه زمانی حداقل هفت ساله انجام دادند و دریافتند که احتمال ابتلا به فیبرومیالژیا، یک بیماری خودایمنی دردناک، در افرادی که دارای ایمپلنت های نشت کننده بوده اند، بیشتر بوده است.
آیا بیمارانی که نشانه های بیماری خودایمنی در آنها مشاهده می شود پس از خارج کردن ایمپلنت ها احساس بهتری دارند؟ نتایج مطالعه ای که با حضور ۵۲ زن که دارای ایمپلنت ژل سیلیکون بودند و نشانه هایی مانند خستگی و درد مفاصل و عضلات را گزارش کرده بودند، کاهش قابل توجه نشانه ها در ۳۶ نفر پس از خروج ایمپلنت ها را نشان داد.
نتایج مطالعه ای دیگر با حضور زنان دانمارکی که به طور میانگین ۱۹ سال از ایمپلنت پستان استفاده کرده بودند، نشان داد که احتمال مشاهده خستگی، نشانه های رینود مانند (انگشتان سفید دست و پا در مواجهه با سرما)، از دست دادن حافظه و دیگر نشانه های شناختی در این زنان نسبت به زنان هم سن و سال فاقد ایمپلنت بسیار بیشتر است.
سرطان ها و مرگ و میر
هیچ مدرک پژوهشی دال بر این که ایمپلنت ها موجب سرطان پستان می شوند، وجود ندارد. با این وجود، ایمپلنت ها می توانند در تشخیص سرطان پستان اختلال ایجاد کنند.
تشخیص زودهنگام سرطان پستان از طریق ماموگرافی، به طور بالقوه می تواند جان بیمار را نجات دهد و حتی نیازی به برداشتن پستان نباشد. اما ایمپلنت های پستان به روش های مختلف می توانند در تشخیص سرطان پستان تاخیر ایجاد کنند:
اگرچه ماموگرافی می تواند به روش هایی انجام شود که تداخل ایمپلنت ها را به حداقل برساند، تقریبا ۵۵ درصد از تومورهای پستان به واسطه ایمپلنت پنهان باقی می مانند.
بنابر گزارش دانشمندان سازمان غذا و داروی آمریکا، ایمپلنت های سیلیکونی یا سالین می توانند هنگام انجام ماموگرافی دچار آسیب شوند و به همین دلیل زنانی که از این مساله هراس دارند ممکن است ماموگرافی را انجام ندهند.
با افزایش اندازه ایمپلنت به نسبت اندازه طبیعی پستان، دقت ماموگرام ها کاهش می یابد.
تاخیر در تشخیص سرطان پستان می تواند نیاز به جراحی گسترده‌تر را به همراه داشته باشد و یا در بدترین حالت، این تاخیر می تواند مرگبار باشد. خطر افزایش یافته مرگ ناشی از سرطان پستان احتمالا به واسطه دقت پایین‌تر ماموگرافی برای زنان دارای ایمپلنت است.

نگرانی های دیگر شامل چه چیزهای می شوند؟
شیر دادن به نوزاد
بنابر گزارش موسسه پزشکی آمریکا (IOM)، زنانی که هر گونه جراحی پستان، از جمله جراحی ایمپلنت، انجام داده اند، حداقل سه برابر احتمال بیشتری دارد با کمبود شیر برای تغذیه نوزاد مواجه شوند. نگرانی ها درباره ایمنی شیر مادر نیز افزایش یافته است، اما پژوهش های کافی برای ارائه پاسخی دقیق در این زمینه انجام نشده اند.
حافظه و تمرکز
زنان دارای ایمپلنت پستان نگرانی هایی درباره از دست دادن حافظه، دشواری در تمرکز، و دیگر مشکلات شناختی را افزایش داده اند. تجزیه و تحلیل صورت گرفته توسط سازمان غذا و داروی آمریکا افزایش چشمگیر در نشانه های عصبی مانند تمرکز ضعیف، برای زنانی که به مدت دو سال از ایمپلنت سیلیکونی استفاده کرده بودند در مقایسه با شرایط پیش از استفاده از ایمپلنت را نشان داده است.
برخی کارشناسان معتقدند این نشانه ها می تواند با مقدار اندک پلاتین مورد استفاده برای تولید ایمپلنت ژل سیلیکون پستان در ارتباط باشد، زیرا سطوح سمی پلاتین در خون و ادرار زنان دارای ایمپلنت مشاهده شده است.

چه می شود اگر به خارج کردن ایمپلنت نیاز باشد؟
زنانی که دارای ایمپلنت پستان هستند، به دلیل عوارض جانبی، ناامیدی از ظاهر و احساسی که دارند، یا نگرانی درباره خطرات سلامت بلند مدت، گاهی اوقات تصمیم می گیرند آنها را خارج کنند.
زنانی که با ایمپلنت سیلیکونی پاره شده مواجه هستند، اغلب بافت پستان را به عنوان بخشی از روند جراحی از دست می دهند. اگر سیلیکون به بافت پستان نشت کرده باشد، نتیجه جراحی خارج کردن ایمپلنت ممکن است مشابه با برداشتن پستان در بیماران مبتلا به سرطان باشد.
توجه داشته باشید، جراحی که ایمپلنت را کار گذاشته است لزوما بهترین انتخاب برای خارج کردن آن نیز محسوب نمی شود. خارج کردن ایمپلنت می تواند بسیار پیچیده‌تر و پر هزینه‌تر از جراحی اصلی باشد، به ویژه اگر ایمپلنت آسیب دیده باشد.

آیا ایمپلنت های جدیدتر، ایمن‌تر هستند؟
جراحان پلاستیک گاهی اوقات ایمپلنت های پستان «آدامس خرسی» را پیشنهاد می دهند که نام خود را از آب نبات آدامسی خرسی گرفته اند، زیرا این ایمپلنت ها ژل سیلیکون ضخیم‌تر و منسجم‌تری دارند. از آنجایی که پوسته و ژل در این مدل های جدید ضخیم‌تر از نمونه های دیگر است، احتمال شکستن یا نشت آنها در بدن ممکن است کمتر باشد.
با این وجود، ایمپلنت های جدید اغلب دارای خطراتی هستند که بلافاصله آشکار نمی شوند. متاسفانه، مطالعاتی درباره اثبات ایمن‌تر بودن این ایمپلنت های جدید نسبت به نمونه های دیگر در نشریه های پزشکی منتشر نشده اند. در حال حاضر، هیچ راهی برای آگاهی از این که پوسته ضخیم‌تر نسبت به ایمپلنت های دیگر بیشتر دوام می آورد، وجود ندارد.
تنها زمانی که ایمپلنت های ژل منسجم برای ۱۰ سال یا بیشتر در بدن یک زن قرار داشته باشند می توان درباره شرایط آنها و این که چگونه در بدن انسان تغییر می کنند، اظهار نظر کرد.

چرا مطالعات ایمنی بلند مدت اهمیت دارند؟
افزون بر ایمپلنت های سیلیکونی و سالین، سه نوع دیگر ایمپلنت توسعه یافته و مورد استفاده قرار می گرفتند. ایمپلنت های تریلوسنت که با روغن سویا پر شده بودند و ایمپلنت های نوواگلد و پیپ هیدروژل که با یک ژل پلاستیکی پر شده بودند.
اگرچه این ایمپلنت ها به عنوان جایگزین هایی طبیعی و ایمن‌تر برای ایمپلنت های سیلیکونی یا سالین تبلیغ می شدند، اما به نظر می رسد آزمایش های بالینی هرگز روی افرادی که از این نوع ایمپلنت ها استفاده می کنند، انجام نشده بود. در سال ۲۰۰۰، نگرانی های ایمنی جدی به جمع آوری هر سه نمونه از بازار منجر شد. در شرایطی که ابتدا این ایمپلنت ها مورد توجه جراحان و بیماران قرار گرفته بود، جمع آوری آنها این نکته را به ما یادآوری می کند که خطرات بلند مدت ایمپلنت ها همواره طی چند سال نخست استفاده آشکار نمی شوند.
بر همین اساس است که انجام مطالعات درباره خطرات استفاده بلند مدت برای اطمینان از ایمنی انواع مختلف ایمپلنت ها ضروری هستند.