اجاقی که کور می ماند!(۲)
هنگامی که مشکلی مانند بچه دارشدن برای زوجی به وجود می آید، بیشترین ترس زوجین از مطرح کردن آن با آشنایان است؛ حالا باید چگونه به خانواده خود یا همسرم بگویم که نمی توانیم بچه دار شویم.
معمولا هیچ دختر یا پسری پیش از آن که ازدواج و اقدام به بارداری کند، نمی تواند پیش بینی کند که مشکل باروری دارد یا خیر، جز در موارد خاصی که اختلال یا ناهنجاری خاصی به طور مادرزاد یا در سنین قبل از ازدواج برای شخص به وجود آمده باشد. در مطلب پیش درباره ناباروری در زوجین و احساس تنهایی و استرس مطالبی آورده شد، در ادامه توضیحاتی دیگر آمده است:
وقتی فهمیدیم نمی توانیم صاحب فرزند شویم چه کنیم؟
در واقع یکی از عوامل تقویت کننده دلبستگی در ازدواج، داشتن فرزند است اما اگر به دلایلی هم این امر نتواند محقق شود، نمی تواند از شدت و علاقه دوطرف به یکدیگر چیزی کم کند. بهترین کار این است که با شنیدن خبر بچه دار نشدن همسرمان صمیمانه به او بگوییم: «این مشکلی است که برای هر دوی ما پیش آمده. ما هر دو می توانیم به کمک هم از پس این مشکل بر آییم. ما تمام تلاشمان را می کنیم و اجازه نمی دهیم هیچ کس بتواند خللی در رابطه ما به وجود بیاورد. در نهایت اگر تمام راه ها را امتحان کردیم و نتوانستیم به نتیجه برسیم، می توانیم کودکی را به فرزندی بپذیریم. مهم این است که ما یکدیگر را داریم. اگر بتوانیم حساسیت مان را نسبت به این موضوع کمتر کنیم، به نتیجه بهتری هم خواهیم رسید.»
اگر زن ناتوان باشد
این مشکل در مورد زنان کمی متفاوت است. آنها اغلب زودتر ناتوانی خود را می پذیرند و سعی می کنند به گونه ای با آن کنار بیایند و معمولا به همسر خود حق انتخاب می دهند تا خودش تصمیم بگیرد چه راهی را انتخاب کند. البته در این هنگام مردان نیز نباید همسران شان را تنها بگذارند و باید به آنها ثابت کنند که مایل نیستند آنها را ترک کنند و به آنها اطمینان بدهند که می توانند مشکل موجود را درک کنند و راه حل مناسبی برای آن بیابند.
مرد وظیفه دارد با گفتن جملاتی تسکین دهنده مانند اینکه «عزیزم ما همه تلاش مان را می کنیم تا با روش های درمانی مشکلمان را حل کنیم» یا اینکه« هر چه بشود من کنارت هستم.» و یا حتی اینکه «زندگی ما از این لحظه به بعد هیچ تفاوتی با گذشته نخواهد داشت.» همسرش را برای تداوم زندگی زناشویی تشویق کند.
اگر مرد ناتوان باشد
زنان در این هنگام می توانند به همسرانشان بگویند:«مهم نیست که نمی توانیم بچه دار شویم. هیچ تقصیری به گردن تو نیست و خودت را سرزنش نکن. ما می توانیم از جنبه های دیگر زندگی خود لذت ببریم. بیشتر برای همدیگر وقت بگذاریم، به سفر برویم و در کنار هم اوقات خوشی داشته باشیم؛ درست مانند زمانی که تازه با یکدیگر آشنا شده بودیم. «علت تصمیم من برای زندگی کردن با تو تنها بچه دار شدن نبود. اخلاق، معرفت، منش و رفتار و شخصیت تو بیش از هر چیز برای من مهم است»؛ یعنی به نوعی می توان توانایی ها و داشته های فرد را برجسته و پررنگ و به او خاطرنشان کرد که تنها نخواهد ماند.
نقش اطرافیان
هنگامی که مشکلی مانند بچه دارشدن برای زوجی به وجود می آید، بیشترین ترس زوجین از مطرح کردن آن با آشنایان است؛ «حالا باید چگونه به خانواده خود یا همسرم بگویم که نمی توانیم بچه دار شویم. آنها در مورد من چه فکر می کنند. حتما می گویند فرد ناتوانی هستم و...». بهترین کمک اطرافیان این است که اطرافیان و به ویژه والدین اجازه بدهند زوج ها خودشان در مورد بچه دار شدن شان یا ماندن و نماندن در کنار همسرشان یا هر راه دیگری مانند فرزندخواندگی تصمیم بگیرند، چون زوج ها با وجود این مشکل، خودشان آنقدر مضطرب و نگران هستند که درست نیست هیچ گونه فشار و تحمیل نظر دیگری از بیرون بر آنها وارد شود. بهتر است اجازه بدهیم خودشان تصمیم بگیرند.
وقتی فهمیدیم نمی توانیم صاحب فرزند شویم چه کنیم؟
در واقع یکی از عوامل تقویت کننده دلبستگی در ازدواج، داشتن فرزند است اما اگر به دلایلی هم این امر نتواند محقق شود، نمی تواند از شدت و علاقه دوطرف به یکدیگر چیزی کم کند. بهترین کار این است که با شنیدن خبر بچه دار نشدن همسرمان صمیمانه به او بگوییم: «این مشکلی است که برای هر دوی ما پیش آمده. ما هر دو می توانیم به کمک هم از پس این مشکل بر آییم. ما تمام تلاشمان را می کنیم و اجازه نمی دهیم هیچ کس بتواند خللی در رابطه ما به وجود بیاورد. در نهایت اگر تمام راه ها را امتحان کردیم و نتوانستیم به نتیجه برسیم، می توانیم کودکی را به فرزندی بپذیریم. مهم این است که ما یکدیگر را داریم. اگر بتوانیم حساسیت مان را نسبت به این موضوع کمتر کنیم، به نتیجه بهتری هم خواهیم رسید.»
اگر زن ناتوان باشد
این مشکل در مورد زنان کمی متفاوت است. آنها اغلب زودتر ناتوانی خود را می پذیرند و سعی می کنند به گونه ای با آن کنار بیایند و معمولا به همسر خود حق انتخاب می دهند تا خودش تصمیم بگیرد چه راهی را انتخاب کند. البته در این هنگام مردان نیز نباید همسران شان را تنها بگذارند و باید به آنها ثابت کنند که مایل نیستند آنها را ترک کنند و به آنها اطمینان بدهند که می توانند مشکل موجود را درک کنند و راه حل مناسبی برای آن بیابند.
مرد وظیفه دارد با گفتن جملاتی تسکین دهنده مانند اینکه «عزیزم ما همه تلاش مان را می کنیم تا با روش های درمانی مشکلمان را حل کنیم» یا اینکه« هر چه بشود من کنارت هستم.» و یا حتی اینکه «زندگی ما از این لحظه به بعد هیچ تفاوتی با گذشته نخواهد داشت.» همسرش را برای تداوم زندگی زناشویی تشویق کند.
اگر مرد ناتوان باشد
زنان در این هنگام می توانند به همسرانشان بگویند:«مهم نیست که نمی توانیم بچه دار شویم. هیچ تقصیری به گردن تو نیست و خودت را سرزنش نکن. ما می توانیم از جنبه های دیگر زندگی خود لذت ببریم. بیشتر برای همدیگر وقت بگذاریم، به سفر برویم و در کنار هم اوقات خوشی داشته باشیم؛ درست مانند زمانی که تازه با یکدیگر آشنا شده بودیم. «علت تصمیم من برای زندگی کردن با تو تنها بچه دار شدن نبود. اخلاق، معرفت، منش و رفتار و شخصیت تو بیش از هر چیز برای من مهم است»؛ یعنی به نوعی می توان توانایی ها و داشته های فرد را برجسته و پررنگ و به او خاطرنشان کرد که تنها نخواهد ماند.
نقش اطرافیان
هنگامی که مشکلی مانند بچه دارشدن برای زوجی به وجود می آید، بیشترین ترس زوجین از مطرح کردن آن با آشنایان است؛ «حالا باید چگونه به خانواده خود یا همسرم بگویم که نمی توانیم بچه دار شویم. آنها در مورد من چه فکر می کنند. حتما می گویند فرد ناتوانی هستم و...». بهترین کمک اطرافیان این است که اطرافیان و به ویژه والدین اجازه بدهند زوج ها خودشان در مورد بچه دار شدن شان یا ماندن و نماندن در کنار همسرشان یا هر راه دیگری مانند فرزندخواندگی تصمیم بگیرند، چون زوج ها با وجود این مشکل، خودشان آنقدر مضطرب و نگران هستند که درست نیست هیچ گونه فشار و تحمیل نظر دیگری از بیرون بر آنها وارد شود. بهتر است اجازه بدهیم خودشان تصمیم بگیرند.
منبع:
تبیان
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼