علائم تنبلی چشم در نوزادان

آمبلوپی که معمولاً با اصطلاح تنبلی چشم شناخته می‌شود، در دو درصد نوزادان موجب مشکلات بینایی می‌شود. این حالت زمانی ایجاد می‌شود که یک چشم برای صحیح دیدن تقلا می‌کند. با گذر زمان، یکی از چشم‌ها بر دیگری ترجیح داده شده و ضعف چشم دیگر شدت پیدا می‌کند. اولین علائم تنبلی چشم وابسته به هر نوزاد متغیر است، اما برخی از علائم کلیدی می‌توانند وجود تنبلی چشم را آشکار سازند.

علائم خارجی
معمولاً یکی از چشم‌های نوزادان دچار تنبلی چشم به قسمت داخلی یا زاویه‌ای متفاوت با دیگری متمایل است. همینطور در برخی مواقع چشم‌ها برای مدت طولانی دچار انحراف (لوچی) می‌شوند. از آنجاییکه نوزادان نمی‌توانند تاری دید خود را اعلام دارند، حرکات و رفتارهای چشم‌های نوزاد باید به دقت تحت نظر گرفته شوند. تنبلی چشم همچنین می‌تواند موجب افتادگی یکی از پلک‌ها شود یا باعث شود نوزاد یکی از چشم‌های خود را بیشتر از دیگری ببندد. با افزایش سن نوزاد، او ممکن است با دست خود چشم دچار تنبلی را بپوشاند تا از لحاظ بینایی بهتر تمرکز کند.

لوچی
اغلب یک یا هر دو چشم کودکی که نمی‌تواند به درستی تمرکز کند لوچ می‌شود. برخی توصیه می‌کنند علائم لوچی از چهار ماهگی بررسی شوند. یک اسباب بازی رنگارنگ را در فاصله‌ی ۲۰ سانتی‌متری صورت کودک نگاه دارید. اسباب بازی را به آرامی به سمت چپ و راست حرکت دهید. چشمان کودک باید بتوانند اسباب بازی را دنبال کنند. در صورتی که یکی از چشم‌ها حرکت کند و دیگری در جای خود باقی بماند، چشم‌ها لوچ شوند یا در زاویه‌‌های غیرمعمول قرار گیرند ممکن است کودک دچار تنبلی چشم باشد.

علائم طبیعی
دید کودک در چهار ماه ابتدایی هنوز تار و بینایی او در حال شکل‌گیری است. همزمان با تطابق یافتن کودک با محیط جدید، چشم‌ها ممکن است گهگاه لوچ شوند. این موارد بخشی طبیعی از مراحل رشد نوزاد هستند. اما در صورتی که چشم‌ها برای چندین ساعت لوچ یا در زوایای متفاوت باقی بمانند، با پزشک خود مشورت کنید. در برخی موارد این مشکلات ناشی از انحراف چشم (استرابیسم) یا عدم تراز بودن چشم‌ها هستند تا تنبلی چشم.