کلافه شدم از دست کودکم، حرف گوش نمی کند!

۵ شیوه برای اینکه فرزندتان به شما گوش بسپارد (سنین دبستان)

یادتان می آید که چندی پیش کودک دلنشین و شیرین شما به هر کلام شما گوش جان می سپرد و شما شخص اول زندگی وی و فرد قابل اعتماد او بودید؟

اکنون او اغلب اوقات بی علاقه است به نظر می رسد که شما را به شکلی هنرمندانه نادیده گرفته و حتی ساده ترین درخواست های شما را به یک بازی تکرار ذهنی تبدیل کرده است و مجبورید مدام خواسته خود را تکرار کنید ("لطفا تلوزیون را خاموش کن" یا "جوراب هاتو تو ماشین لباسشویی بنداز").

کودک شماعمدا سعی ندارد تا شما را به دیوانگی بکشاند (به هر جهت ممکن است موفق شود) و رفتار جدید دیوانه کننده ی او با احتمال زیاد با حس او درباره خودش همراه است تا اینکه درباره این باشد که شما چه احساسی دارد. دکتر مری رارک مدیر مدرسه روانشناسی در انستیتوی دانشگاه ویدِنر در پنسیلوانیا می گوید که هفت، هشت ساله ها در زندگی، یک حسِ رو به افزایشِ کنترل شدن بالای سرشان تجربه می کنند، و چه بسا بیشتر از سابق تمرکزشان روی دنیای خارجی و چیزهای جالبِ وارد در آن باشد، مثل مدرسه، دوستان، هوس های زودگذر، و ورزش. خود را به نشنیدن زدن، یکی از راه های آزمون محدودیت های استقلال رو به رشد آنهاست.

اصول درست صحبت کردن و گوش دادن به کودک

دستور دادن به کودکان

این امر، همچنین یک شیوه ی مواجهه با فشارها و مسئولیت ها است. دکتر کارلا فیک روانشناس و مدیر کلینیک غیرانتفاعیِ خدمات خانواده در شیکاگو می گوید "کودکان این سنین، بیشتر روز خود را مدرسه را صرف پیروی از دستورالعمل ها می کنند. مدرسه بیشتر طاقت فرسا است و از انها خواسته های زیادی دارد، از این رو آنها فرصت کمتری برای بیرون رفتن از حصار مدرسه، استرس زدایی و امتحان کردن اتنخاب های خودشان دارند."

از آنجایی که آنها در خانه بیشتر احساس امنیت می کنند، خانه جایی است که بیشتر احتمال دارد خودشان را اثبات کنند و زمانی رابرای خلاص شدن از دلسردی و یأس صرف کنند. آنها این کار را زمانی انجام می دهند که والدین مشغول کار خود هستند و حواسشان به انها نیست. به هر حال شما می توانید با گوش سپردن به پیشنهادات ما مجددا شنیداریِ کودکتان را به کار بیندازید- و برای این کار، بلندگو لازم نیست- بی آنکه خونسردی خود را از دست بدهید.

کمی واقع بینانه به موضوع نگاه کنید

نعره کشیدن برای جلب توجه کودکتان خیلی خوب جواب نخواهد داد. جوزف شرَند، روانپزشک در مدرسه پزشکیِ هاروارد می گوید "در عوض، یک گام فاصله بگیرید و بفهمید که کودکتان به قصد و عمد، سعی ندارد شما را از رو ببرد - او صرفا بر اساس سنش عمل می کند." بنابراین، روی استراتژی بهتری کار کنید.

یک مادر موقعیت شناس، از گفتن مطالب مهم به پسر هفت ساله اش، زمانی که او در مقابل تلوزیون، یا مشغول بازی ویدئویی است خودداری می کند. او همچنین از پسرش می خواهد تا راهنمایی های او را تکرار کند، یک جور تاکتیک که به پسرش کمک کند آنچه باید انجامشان دهد به خاطر بسپارد.

اعلام حضور کنید!

به خوبی مطلع هستید که، هفت، هشت ساله ها به شکل حیرت انگیزی آنچه می گویید را به راحتی نادیده می گیرند. اما این مسئله مانع از این نیست که شما روش های دیگری را امتحان نکنید. مارک شارپ دکتر روانشناس در ایلینویز می گوید: "گاهی اوقات یک ضربه ی آرام روی شانه ها حواس او را باز می گرداند، یا ممکن است مجبور شوید بدن تان را بین او و آنچه حواسش بدان متمرکز است قرار دهید". کمی نمایش یا شوخ طبعی هیچ ضرری ندارد. وقتی علی ۸ ساله در دنیای خودش غرق می شود، مادرش سارا، خنده سر می دهد. مادری می گوید: "استراتژی من گفتن چیزی کاملا بی ربط و عجیب و غریب و چرند است، مثل این جمله که «وااای! لبهای جوجه رو!»"

از تکرار کردن و صدا کردن مداوم بپرهیزید

صدا کردن مدام و مکرر نام کودکتان فقط به حنجره شما آسیب خواهد زد. همانطور که تکرار نامحدودِ این جمله: "پاشو وسایلتو از روی میز جمع کن، شام آماده است". کنارش بنشینید و بگذارید بداند که شما خواهان این هستید که درخواست خود را فقط یکبار به او گوشزد کنید، اما اگر که بعد از آن پاسخی نداد، مجبور خواهد شد با پیامدهای آن مواجه شود. برای مثال می توانید بگویید: "خوشحال میشم یک بار ازت بخوام که کفشهاتو بپوشی، در غیر این صورت تنهایی به سمت ماشین می رم." گزینه دیگر استفاده از ساعت آشپزخانه است که دکتر شارد پیشنهاد می دهد. به کودک خود بگویید "ما قصد داریم این رو برای ۳ دقیقه تنظیم کنیم، و بعدش لازمه که تماشای تلویزیون رو متوقف کنی و لباسهاتو بپوشی." هشدار سه دقیقه ای رابه همراه یک پاداش تاکید کنید: "بعد اینکه لباسهاتو پوشیدی، اجازه داری که قبل از بیرون رفتن، ۱۵ دقیقه، از کامپیوتر استفاده کنی." اگر هنوز هم به شما توجه نکرد، قدم بعدی چه بسا دور کردن او از تلویزیون باشد، تا وقتی که بیاید و مطرح کند که تصمیم دارد به حرفتان گوش دهد.

پیامتان را انتخاب کنید

پیش از اینکه گرفتار جنگ بر سر خواسته هایتان شوید، اطمینان حاصل کنید روی چیزهایی که واقعا اهمیت دارند متمرکز می شوید. پارسای ۷ ساله ، استعداد عجیبی در نادیده گرفتن مادرش دنیا دارد، وقتی که مادرش از پارسا چیزی را بخواهد انجام دهد او رغبتی به انجامش ندارد. بنا بر این مادرش اهمیت خواسته هایش را می سنجد. مادر می گوید "اگر چیزی ضروری بود، مثل جمع و جور کردن میز پیش از چیدن شام، پس مطمئن می شوم که انجامش خواهد داد". اگر ضروری نباشد، می گذارد برود، یا اینکه کمی در این کار دیر کند.

دکتر فیک می گوید "بچه های این سنین غرق در دنیای خودشانند، اما اگر بدانند که والدین آنها چیزی از آنها می خواهد که واقعا مهم است، ترجیح می دهند بدان گوش بدهند و همکاری کنند". وظایف حساسی مثل خانه داری و کارهای روزمره ی خانواده می توانند بر موضوعات کم اهمیت تری که می توان در طی روز انجام داد- مثل پاک کردن ردپای توی راهرو یا کاغذ آب نباتی که پرت شده کنار سطل زباله افتاده است- اولویت داده شود.

به کودکتان گوش دهید

اغلب اوقات، بچه ها به این دلیل توجهی به شما نمی کنند که احساس می کنند گویا هیچکس توجهی به آنها نمی کند. دکتر فیک می گوید "والدین غالبا چنان گرفتار خودشان هستند که همیشه نمی توانند روی چیزهایی کهحتی در نظرشان قابل توجه است متمرکز شوند، اما این قبیل چیزها ممکن است مسائلی باشند که برای بچه ها اهمیت زیادی دارند."

شاید هری پاتر و کارهایی که انجام داده مهم ترین چیزی باشد که می خواهد در طول روز با شما در میان بگذارد، اما برای شما نوشتن تکالیفش مهم تر است و به او گوش نمی دهید. وقتی بچه ها از طرف شما احساس امنیت کنند، از طرف شما فهمیده شوند و مورد قبول شما واقع شوند، احتمال بیشتری هست که به آنچه باید بگویید گوش فرا دهند.