سوال پرسیدن کودکان، همیشه جنبه مثبت دارد؟

ساندرا گرانادوس، روانشناس کودکان می گوید: “طبیعی است که یک کودک با توجه به سن وسال کودکی خوداحساس عمیق تری نسبت به یکی از والدین خود داشته باشد.”.

دسته ای از سوالات بسیار رایج هستند که ممکن است آنها را بیش از یک بار از فرزندان خود پرسیده باشیم ولی در عین حال، بسیاری از والدین احتمالاً از آسیب های ناشی از طرح این پرسشها بر رابطه او با پدر و مادر اطلاع چندانی نداشته باشند.

روزنامه اسپانیایی ال ماندو طی گزارشی در خصوص چگونگی طرح سوالات شایعی که پدران و مادران معمولاً از فرزندان خود می پرسندموارد ظریفی را مطرح کرد:

این روزنامه در گزارش خود می نویسد ؛ دسته ی از سوالات بسیار رایج هستند که ممکن است آنها را بیش از یک بار از فرزندان خود پرسیده باشیم ولی در عین حال، بسیاری از والدین احتمالاً از آسیب های ناشی از طرح این پرسشها بر ارتباط او با پدر و مادر اطلاع چندانی نداشته باشند . چنین سوالاتی ممکن است در دنیای خاص کودکان نفوذ کنند وتا حدی اعتماد به نفس فرزندان ما را تحت تأثیر خود قرار دهند.

" این روزنامه در آغاز مقاله تاکید دارد؛ که متخصصان بر این نکته اصرار می کنند که از طرح سؤالی مانند: " مادر یا پدر کدامیک را بیشتردوست دارید؟" دوری کنید گاهی اوقات والدین کنجکاو می خواهند از ترجیحات و علاقه مندی های فرزندان خود مطلع شوند، که این خود نیز تصور ی غلط رایج بوده است.

ساندرا گرانادوس، روانشناس کودکان می گوید: "طبیعی است که یک کودک با توجه به سن وسال کودکی خوداحساس عمیق تری نسبت به یکی از والدین خود داشته باشد.".

از سوی دیگر مهم است که کودک را از مرحله ورود به این امر درگیرکننده ذهنی که با تشویش واحساس گناه همراه است دور نگهدارید و به او آموزش دهید که این عشق و محبت غیر قابل تقسیم بوده و علاقه ی کودکان به پدر و مادر یکسان و برابر است. ".

دوم اینکه؛ در میان سوالات پراکنده نباید از فرزند تان بپرسد: "چرا شما بوسیدن این شخص را رد میکنید؟" مطمئنا همه والدین می خواهند فرزندان خود را مودب و با احترام گزاردن، آنها را به مردم نزدیک کنند. در مقابل " آنا کوربالان " متخصص امور کودکان می گوید: ما نباید بچه ها را مجبور به ارتباط فیزیکی با کسی بدون تمایل خودش کنیم." گرانادوس تاکید دارد که " روحیه ی کودکان نیز باید مثل بزرگسالان بافته شود، که با شیوه ای دوستانه با همه کسانی که به آنها نزدیک است، تعامل داشته باشند".

سوم؛ سوال از کودکان " شام چه می خواهید بخورید ؟" برای آنها این غیر قابل تحمل است. این رویه به خاطر این واقعیت است که هنگام صحبت کردن در مورد عادات خواب، خوردن و وظایف کودکان، که باید آخرین حرف از سوی والدین باشد. آن ها مقاومت از خود نشان میدهند.

ساندرا گرانادوس گفت: "رویکرد آموزشی بر اساس اصل مذاکره می تواند فرزندان را بیش از پیش متضرر کند، بنابراین ما نمی توانیم اجازه بدهیم که چنین تصمیماتی خودسرانه اتخاذ کنند"

ساندرا گرانادوس در این رابطه گفته است: "بهترین راه برای انتخاب آنها قرار دادن نوعی از غذا بعنوان گزینه ی پیشنهادی است، برای ناهار یا شام، با هدف افزایش استقلال آنها همراه با درخواست آنها تا تصویب تصمیمات والدین آسان تر باشد. "

چهارم؛ این است که ما نباید از فرزندانمان بپرسیم «چرا رفتار بدی دارید؟». در حالی که نیت والدین هنگام درخواست این گونه سوالات، کودک را تحت تاثیر قرار می دهد و رفتار او را برای بهتر شدن تغییر می دهد، این می تواند همراه با اثر منفی و معکوس باشد /

کارشناس دیگری بنام ماریا رودا می گوید:."هنگامیکه ما به کودکان می گوییم که بد هستید، به نظر می رسد که آنها بصورتی خودکار اشتباهاتشان را در وجود خود باور می کنند که این روند بر اعتماد به نفس آنها تأثیر می گذارد، بنابراین لازم است که در این مرحله آنها را در مورد عواقب سوء رفتارهایی که در حال انجام آن هستند، تمرکز دهیم

پنجم، اشتباه است که از فرزندان خود بپرسیم "آیا شما مرا دوست دارید؟" در واقع مهم است که کودکان یاد بگیرند احساسات خود را نشان دهند، اما فشار آوردن بر روی آنها بهترین راه برای یادگیری آنها نیست.

ساندرا گرانادوس،روانشناس می گوید: "کودکان با تقلید از همه افرادی که آنها را به عنوان الگو ی خود پذیرفته اند،رفتار آنان را یاد می گیرند. بنابراین، اگر می خواهید به فرزندتان بگویید که دوستش دارید، دریغ نکنید زیرا به این طریق او یاد می گیرد که بتواند به شما بگوید "بنابراین من نیز شما را دوست دارم. ".

ششم، این مقاله توضیح میدهد: که اگر فرزند شما با یک کودک دیگر درگیرشد، بهتر است که از او نخواهید که پاسخ دهد«چه کسی نبرد را آغاز کرد؟». گرانادوس : "بهتر است از هر دو طرف بخواهید که در مورد اینکه چه اتفاقی افتاده است توضیح دهند و سعی کنید آنها را آشتی دهید، به طوری که کودکان یاد بگیرند تا مشکل را با روش موثرتر حل کنند." ..

هفتم ؛ مهم این است که والدین نبایدچنین سوالی بپرسند «آیا می خواهید من این کار را انجام دهم؟» اغلب، یک کودک می تواند کفش های خود را به پاکند، اگر چه این ممکن است به اندازه لازم اینکارخوب انجام ندهد. والدین ممکن است بعضی از کارها را به جای فرزندانشان انجام دهند، که این امر یک اشتباه جدی است. با این دلیل است که این عمل کودک را از یادگیری بیشتر بازداشته و از تکیه کردن او بر خود جلوگیری می کند.

هشتم؛ لازم است از این پرسش نیز اجتناب کنید: "آیا شما با کسی از بچه ها دوست هستید؟

ساندرا گرانادوس می گوید: در کودکان ما این روند فشار بر کودک محسوب شده است و می تواند باعث شود کودک رابطه دوستی را با یک علاقه خاص اشتباه بگیرد، بنابراین ما باید اجازه دهیم فرزندانمان خودشان را کشف کنند و مراحل گام به گام را نسوزانیم""

نهم ؛ این مقاله اذعان کرد که ما نباید از فرزندان خود رایج ترین سوال پیشرو را بپرسیم: "هنگامی که شما بزرگ شدید میخواهید چکاره شوید؟" در واقع، این سوال بر روی ایده و برداشت او از "کار " تاثیر می گذارد. برعکس انتظار ما به نگرانی های کودک ارتباط پیدا می کند که باید پرسش دیگری مطرح کرد، مثلا: "با دوستان خود در مدرسه چه کاری انجام میدهید؟".

این روزنامه نتیجه می گیرد: به هرحال برای طرح سوال از فرزندان خود شرایط زمانی و میزان آمادگی او در نظر داشته باشید به نحوی که در آن فضای عاطفی سایه مشاوره بر مطالبه سنگینی کند.

منبع: جام نیوز