رابطه پدر با کودک، مهم‌تر از نقش مادر است؟

پدرانی که به فرزندانشان بیشتر گوش می‌دهند و رابطه نزدیکی با کودکانشان دارند و در عین این که قوانینی را تعیین می‌کنند اما به آنان احساس آزادی هم می‌دهند، تأثیر بیشتری در فرزندان دارند. یک رابطه مادر- فرزندی از روابط دیگر میان اعضای خانواده مهم‌تر است. آن‌ها بیشتر روی این رابطه متمرکز بودند و چنانچه بچه در موردی مشکل پیدا می‌کرد، آن‌ها نقش مادر را برجسته‌تر می‌کردند یا حتی ممکن بود او را سرزنش کنند. اما نقش مهم پدر در زندگی کودکان بسیار مهم است. همانند مادران، بدن پدران برای پدر شدن تنظیم شده است و شیوه پدر بودن آن ها درست به اندازه مادران و گاه بیشتر از آنان مهم و تاثیرگذار است.

نقش پدر و مادر در رفتارهای فرزندان بسیار مهم و حیاتی است و احساس طردشدگی از طرف پدر و مادر در فرزندان ایجاد واکنش‌هایی مانند رفتارهای تهاجمی و از لحاظ عاطفی بی ثبات در آنان می‌کند. طرد شدن از طرف پدر و مادر اعتماد به نفس بچه‌ها را کمتر می‌کند و احساس‌های بی کفایتی و منفی درباره خود با میزان احساس منفی نسبت به پدر و مادر کاملا مرتبط است.

درست است که این احساسات درباره پدر و مادر وجود دارد اما در مواردی نقش پدر حتی مهم‌تر از نقش مادر است. مشکلات رفتاری، افسردگی، احساس مورد سوءاستفاده قرار گرفتن و عدم تطابق با محیط بیشتر با رفتار پدر مرتبط است تا مادر. در عین حال عشق پدران به فرزند در مواقعی نسبت به عشق مادر به آنان قدرتمندتر عمل می‌کند. این که کودکان بدانند از طرف پدرشان پذیرفته شده‌ اند و او آن ها را دوست دارد در این که در آینده انسان‌های خوشحال‌تری باشند نقش بسیار مهم‌تری ایفا می‌کند. احساس عشق و علاقه از طرف مادر هم مهم است اما به نظر می‌رسد مهارت‌های اجتماعی با احساسات نسبت به پدر همخوانی بیشتری دارند.

در هر خانواده ای، یکی از اعضا از دیگری نقش مهم‌تری دارد، به عنوان مثال کسی که برای تعطیلات آخر هفته برنامه ریزی می‌کند. در خانواده‌هایی که این نقش به پدر تعلق دارد، تاثیری که در کودکان می‌گذارد، بسیار مهم و حیاتی است. در چنین مواقعی کودکان توجه بیشتری به آنچه پدر انجام می‌دهد یا می‌گوید، نسبت به مادر دارند و پدر نفوذ بیشتری بر آنان دارد.

نوجوانان نسبت به روش تربیتی پدران واکنش و مقاومت بیشتری نسبت به مادران نشان می‌دهند و این خود نشانگر مهم بودن نقش پدر در زندگی آن هاست. این مقاومت در زمان مدرسه جای خود را به اعتماد به نفس بیشتر و احساس رهبری گروه در فعالیت‌های اجتماعی در مدرسه می‌دهد. این جادوگری روش پدرانه که به مقاومت بچه‌ها منجر می‌شود، به روش والدین خودکامه معروف است که در مقابل روش سهل گیری قرار می‌گیرد و نقش مهمی در احساس استقلال کودکان در بزرگسالی دارد.

پدرانی که به فرزندانشان بیشتر گوش می‌دهند و رابطه نزدیکی با کودکانشان دارند و در عین این که قوانینی را تعیین می‌کنند اما به آنان احساس آزادی هم می‌دهند، تأثیر بیشتری در فرزندان دارند. پدران نقش بسیار مهمی در ایجاد احساس پشتکار و استقامت کودکان دارند. و این نقش از مادران مهم‌تر است. مشخص نیست چرا پدران در ایجاد این حس این قدر موثرند. البته دلیل آن می‌تواند این باشد که پدران روی این مسئله متمرکز هستند در حالی که مادران ممکن است چیزهای دیگری از قبیل مهربانی و رفتار اجتماعی را به کودکان آموزش دهند.

یک هفته بعد از به دنیا آمدن بچه میزان هورمون اکسیتوسین در بدن مردان بالا می رود. این هورمون به نام هورمون عشق شناخته می‌شود و احساس وابستگی و محبت را در بین افراد بالا می برد. زمانی که پدران با فرزندانشان بازی می‌کنند میزان این هورمون بالا می رود. پدر بودن میزان تستوسترون بدن را کاهش می‌دهد. این تغییر زمانی که پدر از فرزند خود مراقبت می‌کند، قوی‌تر می‌شود و به همان مقدار احساس خشونت را کاهش می‌دهد و به همان میزان میل به نگهداری و محبت را بالامی برد. در عین حال زمانی که پدران با فرزندان خود می‌گذرانند و کیفیت آن، بسیار مهم است. لازم نیست حتماً با کودکانتان زمان زیادی را بگذرانید. شاید بازی کردن در حیاط منزل یا فیلم دیدن با فرزندانتان بتواند همان تأثیر لازم را بر آنان بگذارد. آن‌ها باید احساس کنند که شما در کنارشان حضور دارید و مراقب آن ها هستید.