عوارض استرس در کودکان، حواستان باشد

کودکان نیازمند امنیت روانی در منازل هستند یا به زبان ساده تر بچه ها باید بدانند که در خانه پدر یا مادری دلسوز...

کودکان نیازمند امنیت روانی در منازل هستند یا به زبان ساده تر بچه ها باید بدانند که در خانه پدر یا مادری دلسوز و مهربان وجود دارد که بتوانند بر آن ها تکیه کنند و در منازلی که پدر و مادر رابطه خوبی با هم دارند، برای یکدیگر احترام قائل هستند و از رفتارهای هیجانی می پرهیزند این مورد شرایطی مثبت تر به خود می گیرد.

استرس عامل نا امنی روانی کودکان است. اضطراب محصول استرس است اما باید دانست که این استرس همیشه هم مضر نیست چرا که همین استرس می تواند فرزندانمان را به درس خواندن راغب کند اما استرس های مخرب می توانند ضربات جدی به روحیه فرزندان بزنند که باید از آن ها پرهیز کرد.

مرگ یکی از والدین ۱۰۰ واحد استرس به فرزندان وارد می کند که بالاترین میزان استرس در روانشناسی بالینی کودکان محسوب می شود و در رتبه بعد طلاق با ۹۳ واحد، اختلافات و مشاجره ۷۳ واحد قرار دارد اما باید دانست که سایر عوامل مانند تولد فرزند دیگر، جابجایی مدرسه یا منزل، مهاجرت، وضعیت اقتصادی و … نیز استرس زا هستند.

صحنه های منفی در ذهن فرزندان می ماند و لحظات خوب به سرعت پاک می شود، برای فرزندانتان لحظاتی شاد را مهیا سازید همچنین هیچگاه فرزندتان را با هیچ چیزی حتی خواهر و یا برادرهایش مقایسه نکنید چرا که مقایسه باعث پیشرفت نمی شود و تنها اثر آن تحقیر است.

رشد و بالندگی در فضائی فاقد فشار روانی و عوامل تهدید کننده تحقق می‌یابد. در این اصل برخی از ویژگی‌های کودکی که احساس امنیت روانی می‌کند در مقایسه با کودکی که احساس ناامنی روانی می‌کند به اختصار ذکر می‌شود:

الف) ویژگی‌های کودکی که احساس امنیت روانی می‌کند:

کودک، خود را پذیرفته است و خود را قبول دارد.

کودک، خود را باور کرده است و هویت خود را می‌شناسد.

کودک، به‌ خود اعتماد دارد و به دیگران اعتماد می‌کند.

کودک، مسئولیت رفتار خود را می‌پذیرد و دیگران را مقصر نمی‌داند.

کودک، مثبت می‌اندیشد و به توانایی‌ها و ناتوانی‌های خود آگاهی دارد.

کودک، خود تصمیم‌گیر، خود رهبر، مستقل و خلاق است.

کودک، از اراده‌ای راسخ برخوردار است و توسط واعظ درونی هدایت می‌شود.

کودک، احساس آرامش درونی و خود ارزشمندی می‌کند.

ب) ویژگی‌های کودکی که احساس نا امنی روانی می‌کند:

کودک، بهانه‌گیری می‌کند و خطاهای خود را نمی‌پذیرد و آن‌ها را به‌عهده دیگران می‌گذارد.

کودک، دچار عدم اعتماد به نفس است و در پذیرش خود مشکل دارد.