تنها گذاشتن کودکان، چه لزومی دارد؟

ممکن است شنیدنش خارج از تصور باشد، اما گاهی اگر کنار فرزندتان نباشید و کودکتان را تنها بگذارید ، بهتر است.

هنگامی که به صحبتهای برخی مشاوران کودک گوش دهید، بعضاً داستان های ترسناکی در مورد اولین تجربیات شنیده شده توسط آنها از کودکان خواهید شنید، اینکه در گلدان گیر کرده اند، از رعد و برق ترسیده اند و یا یک سگ آنها را دنبال کرده است. اما همیشه این تجربیات منفی، در زندگی آنها نیز تاثیری لزوماً منفی ندارد، آنها همچنین در مورد احساس شکست صحبت می کنند و مطمئن نیستند که آیا می توانند از پس خودشان بر آیند یا نه، اما در نهایت پیروز می شوند.

والدینشان گاهی می توانند رشد چشمگیر فرزند خود را ببینند، اما همواره آگاه نیستند که جهش های رشدی که این کودکان دارند، احتمالاً با بودن همیشگی کنار آنان حاصل نخواهد شد.

هنگامی که آنها از والدین خود دور هستند، چیزهای شگفت انگیزی برای بچه ها اتفاق می افتد، حتی با وجود این واقعیت که امروزه کودکان بیش از گذشته با مادران و پدران خود زندگی می کنند.

سالهاست که یک سوال تکراری از بزرگسالان پرسیده می شود: "شیرین ترین لحظه کودکی تان چیست؟" و اینبار این کار با انگیزه درصد حضور والدین در خاطرات شیرین کودکیشان با هزاران نفر انجام شده است و نتیجه هرگز زیاد متفاوت نیست : حدود ۲۰ درصد والدین خود را بخشی از شیرین ترین خاطره کودکی خود می دانند و در مورد ۸۰ درصد آنها اینگونه نیست.

هنگامی که اعضای نظرسنجی برای دیدن نتیجه به صندلی های خود می روند، خودخواهانه می خندند. به عنوان پدر و مادر، ما امیدواریم که ما پایه و اساس خاطرات شاد فرزندانمان باشیم و هنگامی که با این واقعیت مواجه می شویم که بهترین خاطرات دوران کودکی خود ما از پدر و مادرمان دور بوده است، کمی متحیر و گیج می شویم. اما سوال این است که آیا این یک تلنگر و هشدار برای والدین است و یا موضوع به کلی چیز دیگری است؟

وقتی از کسانی که والدینشان را بخشی از خاطرات خوش کودکی خود ذکر کرده بودند، درباره علت آن سوال شد، آنها مهربانی و تلاش زیاد پدر و مادرشان را برای رقم زدن لحظات خوش کنار هم به عنوان عامل اصلی ذکر کرده بودند و وقتی از دسته دوم سوال می شود، اکثر مردم یک داستان مشابه را می گویند: دوری از سیطره و نظارت بزرگسالان در خارج از منزل و بودن با دوستان و داشتن امکان مواجهه با چالش و کمی ریسک.

چرا باید کودکتان را تنها بگذارید ؟

در بسیاری از نقاط زندگی کودکان، باید از بودن کنار فرزندان بگذرید و کودکتان را تنها بگذارید. از بزرگسالان دیگر نیز بخواهیم که بر احساس خود غلبه کرده و همین کار را انجام دهند. فرزندانمان به جهت کمک به هم و برای تبدیل شدن به انسانهایی با درک دوست داشتن، خلاق بودن، اخلاق مدار بودن و مستقل بودن باید لحظاتی را کنار هم بگذرانند. این چهار صفت، کلیه اهداف عمده والدین را شامل می شوند. با این حال، برای بسیاری از والدین مفهوم ابراز عمیق تر عشق به فرزندانشان این است که حداکثر زمان، انرژی، توجه و پولی را که می توانند به فرزندان خود اختصاص دهند.

اما برای بسیاری از کودکان این همه کاری نیست که باید انجام دهید، مستقل بار آمدن آنها هدفی بسیار مهم و البته متناقض با اختصاص همیشگی این موارد به آنهاست. اگر شما به عنوان مادر همیشه لباسهای کودکتان را مرتب کنید، پس از چندی متوجه می شوید که کودکتان دیگر خودش این کار را نمی کند، زیرا فکر می کند که مادر همیشه برای انجام این کار مهیا خواهد بود.

والدین همواره سوالاتی در مورد اینکه چگونه می توانند به فرزندشان غلبه بر ترس را بیاموزند، به آنها یاد بدهند که خطرپذیر باشند و یا مسئولیت بیشتری بر عهده بگیرند، دارند و اغلب به نظر می رسد که نمی توانند در این چالش به طور کارا و موثر به فرزند خود کمک کنند. در تجزیه و تحلیل نهایی، موارد مهمی ذکر شده است که در آنها ما می خواهیم اما به دلایلی نمی توانیم برای بچه هایمان کاری انجام دهیم. به منظور رشد آنها، کودکان باید شیوه های رهبری و مدیریت را یاد بگیرند که این موارد معمولاً وقتی حاصل می شود که بتوانید کودکتان را تنها بگذارید.

ما نمی توانیم فرزندانمان را خوشحال کنیم.

ما به شیوه بیولوژیک، برای همدردی با فرزندانمان ساخته شده ایم. وقتی آنها گریه می کنند، ما می رویم تا ببینیم آیا آنها در معرض خطر هستند یا خیر. هنگامی که آنها غمگین می شوند، دست های خود را بر روی شانه آنها می گذاریم.

ما می خواهیم بچه هایمان را از همه احساسات بد محافظت کنیم، اما مبارزه و رنج بخشی از زندگی است و کودکان باید یاد بگیرند که احساسات خود را مدیریت کنند. یک کودک در کنار والدین خود، دقیقاً نمی داند که چه احساسی دارد، زیرا تجربیات خود را از طریق واکنش های آنها تفسیر می کند، اما دور از خانه، برای بچه ها آسان تر است که بفهمند از چه چیزی نفرت دارند و چه چیزی را دوست دارند، چه چیزی آنها را ناخوش می کند و چه چیزی باعث خوشحالی آنها می شود، زیرا خودشان آنها را تجربه می کنند.

منبع: سرسره