گریه کردن کودک، نشانه چیست؟

بیشتر مردم می گویند بله و پاسخ آنها غیر قابل درک است. "خوب" و "بد" واژه ای است سلیقه ای که مردم اغلب برای توصیف رفتار و طبیعت کودک به کار می برند.یک کودک خوب ، آرام است و یک کودک بد، نا آرام.
والدین اغلب معتقدند کودکشان آینه خودشان است.آنها کودکی قانع و ساکت می خواهند که بتوانند راحت از او نگهداری کنند و در ضمن حس موفقیت را نیز در وجودشان زنده کند. بنابراین وقتی کودکشان گریه می کند احساس بدی پیدا می کنند .با وجود این،کودک ناآرام ،کودک بدی نیست و یک کودک آرام هم کودک خوبی به حساب نمی آید.
کودکان با یکدیگر تفاوت دارند. اسم گذاشتن بر آنها و قضاوت کردن درباره شان آن هم صرفا بر اساس رفتاری که دارند کار درستی نیست، زیرا آنها با رفتارهای خود فقط به بهترین شکل می خواهند بگویند به چه چیزی نیاز دارند. وقتی آنها گریه می کنند و بی قرارند،در واقع می گویند که یکی از کارهای مربوط به آنها را درست انجام نداده اید. اما برچسب زدن به کودک خیلی زود شروع می شود.
یکی از سخت ترین اوقاتی که تحمل آن مشکل است ،گریه کردن کودک در طول شب است و درست همان زمان است که یک کودک بی خواب واقعا کودک بد به نظر می رسد. اگر تمام روز را به کودک رسیدگی کرده اید و شب را هم مجبور می شوید به او برسید احتمالا،احساس می کنید که از درون خالی شده اید و می رنجید.
اگر بتوانید این طور فکر کنید که کودکتان با این روش نیازهایش را نشان می دهد و نه "بد" بودنش را ،احساس پذیرش او برایتان بیشتر می شود. یک بار که گریه کردن او رابه منزله نوعی ارتباط در نظر بگیرید،متوجه می شوید که خودتان هم به نحو متفاوتی به او واکنش نشان میدهید. اگر فکر کنید که برای داشتن یک کودک خوب تحت فشار نیستید راحت تر می توانید با او احساس آرامش کنید.