مشکلات دوران کودکی، آشنایی با ابتدایی‌ترین مسائلشان

نوزادان و کودکان، انسان‌های خاصی هستند آن‌ها در چند سال آغازین زندگی خود پیش از تمام عمرشان می‌آموزند. در عین حال وظیفه مهم ایجاد مأمنی که کودکان بتوانند از نظر ذهنی، روحی و جسمی در آنجا رشد کنند، بر دوش والدین آن‌هاست. وظیفه ما است که به آن‌ها محبت، گرما و راحتی بدهیم و افزون بر آن محرک‌هایی را در جهت رشد کنجکاوی‌شان فراهم کرده و به یادگیری مهارت‌هایی که برای آموختن آن‌ها آمادگی دارند، علاقه مندشان کنیم. روش‌های مثبتی که ما برای رفتار با کودکان شرح خواهیم داد، به ویژه در سال‌های آغازین زندگی کودک، مهم هستند. تحسین و تقویت، در حالی که به او می‌آموزد، رفتار مناسبی داشته باشد، باعث هدایت کودک می‌شود. این دو روش همچون ابزار اصلی، برای انگیزش علاقه کودک به پیرامونش به شمار می‌رود. و رفتار خطرناک و یا ناخوشایند او را نیز کنترل خواهد کرد، زیرا ما بر این باوریم که تنبیه در زندگی کودک جایی ندارد. هر کودکی از ابتدای زندگی‌اش موجودی منحصر به فرد است؛ ولی ظاهرا بعضی از آن‌ها سخت‌تر، با محیط پیرامونشان سازگار می‌شوند. مشکلاتی که بسیاری از والدین تازه کار تجربه می‌کنند، ریشه در حالت جدایی آن‌ها از کودکانشان، بی‌اطمینانی واغلب، صرفا خستگی آن‌ها دارد. در باور آن‌ها کودکان دیگر به ویژه کودکان همسایه پایینی! کودکان آرام‌تری هستند و برایشان آسان نیست که خود را با دنیای درهم و بر هم، اغلب دوست داشتنی و گاهی تحمل ناپذیر کودکان، هماهنگ کنند. از آنجا که رشد بیشتر کودکان، مراحل و الگوی معینی دارد، با گذشت چندین هفته یا ماه از تولد آن‌ها والدین به خوبی در می‌یابند که باید انتظار چه چیزی از کودکشان داشته باشند. دانستن این مسأله نه تنها به شما اطمینان می‌دهد که رفتارهای خاصی را در سن‌های معینی، انتظار داشته باشید، بلکه به خوبی خواهید دانست که این رفتارها زودگذر و موقتی هستند. ولی با این همه، این دوران لحظات شیرینی چون دیدن سر لغزان کودک که روی شانه‌های شما می‌افتد، گریه‌های کودک، گام‌های آغازین و نااستوار کودک، شیرین زبانی‌ها و خنده‌های کودک را نیز در بر می‌گیرد. بنابراین، بکوشید در عین تلاش برای کنار آمدن با این دنیای کاملا جدید، از کودکتان نیز لذت ببرید.

رفتارهای خاص مرحله رشد کودک که والدین بیشتر، آن‌ها را مشکل آفرین یا گیج‌کننده می‌یابند. برای نمونه، بازی، پرتاب کردن و شکستن کودکان، مشکل نیست، بلکه یک تجربه یادگیری برای آن‌هاست؛ ولی در عین حال، می‌خواهیم که آن را کنترل کنیم تا برای خانواده کودک، زیاد خطرناک یا مشکل آفرین نشود. همچنین تمایل کودک به کشف کردن طبیعی است چون، کودک با نگاه کردن، لمس کردن و به دهان بردن اشیاء یاد می‌گیرد. وظیفه ما این است که برای او فضای کافی برای تجربه کردن فراهم کنیم، در حالی که اطمینان داشته باشیم به خود و اشیاء، صدمه‌ای نخواهد زد. راه حل‌هایی که پیشنهاد می‌کنیم، می‌توانند شما را برای اجرای دیدگاه‌ها و برنامه‌هایتان به عنوان والدین کودک، آماده کنند. و بدین منظور طرح شده‌اند که به شما اعتماد به نفس و مهارت‌ها و اطلاعات لازم را بدهند تا ضمن آن‌که محیط و رفتار کودکتان را کنترل می‌کنید، از دوران خردسالی فرزندتان نیز لذت ببرید.

کودک گریه می‌کند، گریه می‌کند، گریه می‌کند

یکی از کارهایی که کودکان به خوبی از عهده آن بر می‌آیند، گریه کردن است. تمام کودکان گریه می‌کنند، برخی بیشتر و برخی کم‌تر و چنین به نظر می‌رسد که نگرانی تمام والدین بر سر آن است که کودکشان کم یا زیاد گریه می‌کند. دیده شده است که میزان معینی از گریه کردن را یکی از والدین طبیعی تلقی می‌کند، ولی پدر یا مادر دیگری آن را بیش از حد آزاردهنده، می‌داند. اجازه دهید پیش از آن‌که راه حل‌هایی را برای گریه کردن کودک ارائه دهیم، واقعیت‌های سودمندی را برای شما بازگو کنیم.

گریه کردن یکی از راه‌های طبیعی کودکان، برای برقراری ارتباط است در حدود یک ماهگی، گریه کودک شکل خاصی می‌گیرد به گونه‌ای که مادر می‌تواند صدای گریه کودک خود را از گریه کودکان دیگر تشخیص دهد و همچنین، بین گریه ناشی از گرسنگی، عصبانیت و بدخلقی کودک تفاوت بگذارد. گریه کردن کودکان برای ورزش دادن ششهایشان نیست. تنفس تمام ورزشی را که ششهایشان به آن نیازمند است، انجام می‌دهد.

کودکان زیر سه ماه «لوس» نمی‌شوند. نوزادان، ابتدایی‌ترین برداشت از دنیا و ارتباطات را، از پاسخ‌های اطرافیانشان به دست می‌آورند. اگر به آن‌ها توجه محبت آمیزی شده باشد، این برداشت سعادتمندانه خواهد بود. بررسی دکتر ماری ورث در این مورد نشان می‌دهد که کودکانی که نسبت به گریه آن‌ها به علت این باور غلط که توجه نشان دادن باعث لوس کردن کودک می‌شود بی‌توجهی نشان داده شده است، بعد در سال اول زندگی، به دفعات بیشتر و به مدت طولانی‌تری گریه می‌کردند.

با این حال، یک کودک چهار یا پنج ماهه ممکن است، یاد بگیرد که برای جلب توجه گریه کند. این انسان‌های کوچک، دوست دارند که با پدر و مادرشان و دیگر اعضاء خانواده باشند. بنابراین، وقتی در می‌یابند که وقتی صدا بزنند کسی پاسخ خواهد داد و تنها دست آویز برای صدا زدن، گریه کردن است، چرا چنین نکنند؟ این کار مؤثر واقع می‌شود؟

متعادل رفتار کنید

فرض ما بر این است که شما می‌خواهید کودکتان احساس دوست داشته شدن و مورد توجه قرار گرفتن بکند، ولی از شما انتظار نداشته باشد که برده صدا زدن‌های او باشید. این زمان است که باید معقول باشید. زمانی که می‌دانید خطری او را تهدید نمی‌کند، گرسنه نیست، خودش را خیس نکرده است، درد نمی‌کشد و بیمار نیست و شما تا می‌خواهید یک چرت کوتاه بزنید، بدخلقی می‌کند، بد نیست که چند دقیقه برای جلب توجه شما صبر کند. چند لحظه صبر کند تا گفتگویتان تمام شود و سپس به سراغ او بروید. ولی اگر به شدت گریه می‌کند و فریاد می‌کشد و یا به هق هق افتاده است، هر چه در دستتان است، زمین بگذارید و بی‌درنگ به سراغ او بروید. پاسخ شما، بستگی به قضاوت شما دارد. موقعیت هر چه باشد، هیچگاه اجازه ندهید که نوزاد، زیاد گریه کند. با این حال، او باید یاد بگیرد که شما کمک رسان او هستید، نه برده و غلام حلقه بگوش او.