تشخیص اوتیسم کودکان، قبل از دو سالگی

بیشتر متخصصان در این زمینه موافقند که شروع و انجام پیش از موعد مداخلات بهداشتی بر روی کودک مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم مبتنی بر شواهدی مانند کار درمانی، بسیار موثرتر از درمان خواهد بود. با این حال، یکی از موانع برای درمان زود هنگام این است که در مورد تشخیص اوتیسم در کودکان، دچار اشتباه نشویم و به وجود این بیماری در کودک اطمینان داشته باشیم.

تشخیص اختلال اوتیسم قبل از سن 2 سالگی
در گذشته، یک منبع قابل اطمینان برای تشخیص اختلال اوتیسم تا سن ۲ سالگی در دسترس نبود و امکان اینکه علائم تغییر کنند، وجود داشت.مطالعه جدیدی که در انجمن طب اطفال منتشر شد، به این نتیجه رسید که تشخیص اختلالات طیف اوتیسم (ASD ) در سن ۱۴ماهگی به طور کلی تغییر نمی کند چرا که کودک رشد کرده و بزرگتر می شود.
محققان، 1269 کودک نوپا را در چند مرحله و در آغاز سن 12 ماهگی، مورد بررسی قرار دادند. محققان گفتند که متوجه اوتیسم در سن ۱۴ ماهگی شده اند زیرا معمولا در این سن، علائم ثابت می مانند. آنها همچنین به این نکته اشاره کردند که در ارزیابی های اولیه که توسط روانشناسان مجاز صورت گرفت، در ۲۴ درصد کودکان مبتلا به بیماری ASD، الگوهای رفتاری مانند تاخیر در زبان و گفتار، تشخیص داده شد.
اینگونه یافته های جدید، از متخصصین در حوزه سلامت، که قصد دارند تشخیص های پیش از موعد را انجام داده و مداخلات بهداشتی را زودتر شروع کنند، حمایت و پشتیبانی می کند. برای خانواده ها و کودکانی که اختلال اوتیسم دارند، این موضوع می تواند باعث ایجاد تغییرات چشمگیری در زندگی آنها شود.
کارن پیرس، محقق و استاد در بخش علوم اعصاب در دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو، می گوید: اکنون، با درک ماهیت اولیه اختلال اوتیسم ، راه های تحقیق برای بررسی تاثیرات زودهنگام، به منظور درمان این اختلال، باز می شود. درک ما از انعطاف و شکل پذیری اولیه مغز نشان می دهد که درمان زود هنگام می تواند منجر به کسب نتایج عالی شود، اما ما فقط باید از زمان انجام گرفتن مطالعات، اطمینان داشته باشیم. یافته های ما، مسیر را برای انجام چنین مطالعاتی هموار می کند.
طبق گفته دو نفر از متخصصین اوتیسم، تشخیص اختلال اوتیسم قبل از سن ۲ سالگی، امکانپذیر است، اما برای جلوگیری از خطرات و اشتباهات، باید مراقبت هایی انجام شود. ربکا ساچس، دکترای روانشناسی بالینی در درمان طیف شناختی رفتاری (CBT) در نیویورک می گوید که شاخص های مرتبط با اوتیسم مانند تاخیر در زبان و تعامل اجتماعی در همان اوایل ۱۴ ماهگی به وجود می آیند.
با این حال، او به این نکته اشاره می کند که دخترانی که به اوتیسم مبتلا هستند، گاهی این اختلال در آنها تشخیص داده نمی شود تا این که بزرگتر شوند و یا اغلب به دلیل ساختار و معیارهای مورد استفاده در ارزیابی هایاختلال اوتیسم ، اشتباه تشخیص داده می شود. کیت کودی، یک روانشناس دارای مجوز با خدمات روانشناختی طیف اختلال اوتیسم، می گوید که دقت و درست بودن این چنین تشخیص های زودهنگام را می توان از طریق آنچه که متخصصان بر روی آن تمرکز کرده اند، مشخص کرد.
او همچنین به این نکته اشاره می کند که اغلب تشخیص های زودهنگام، بر پایه نحوه تعامل و ارتباط یک کودک با یک بزرگسال مشخص می شود. علائم دیگر ممکن است زمانی بروز کنند که کودک بزرگتر شده باشد و شروع به تعامل و ارتباط با همسالان خود کند.

فواید تشخیص زود هنگام
اختلال اوتیسم دارای طیف وسیعی از شرایطی است که با چالش های مهارت های اجتماعی، رفتارهای تکراری، گفتار و ارتباط غیر زبانی مشخص می شود. این بیماری بر روی ۱ کودک در هر ۵۹ کودک تاثیر می گذارد و این اختلال در پسران، چهار برابر بیشتر از دختران تشخیص داده می شوند.
اینکه اوتیسم چگونه خود را نشان می دهد، می تواند تا حد زیادی از یک کودک به کودک دیگر، فرق داشته باشد و برنامه های مداخله فردی حیاتی و لازم است. تنظیم وقت و زمان نیز عامل مهمی در بالا بردن و ارتقاء مزایای بالقوه درمان می باشد.
پیرس اشاره می کند که متوسط سن تشخیص اوتیسم در کودکان ۵۲ ماه ( ۴ سال و ۴ ماه) است.
او می گوید: با توجه به انعطاف و شکل پذیری مغز انسان، به ویژه در سال های اول زندگی، این سن برای تشخیص این اختلال، مناسب نیست زیرا کودکان در سنین کودکی که ممکن است درمان برای آنها مفید باشد، تحت درمان قرار نمی گیرند.
ساچس و کودی نیز در این باره هم عقیده هستند. ساچس می گوید: مداخله زود هنگام، باعث می شود که شاهد پیش بینی بهتری باشیم. کودی نیز اضافه می کند که درمان های اولیه، فرصت بهتری برای بازسازی مغز و تنظیم رفتار های کودک دارند و مداخلات زود هنگام، تاثیر بیشتری دارند.
ساچس می گوید که این درمان ها می توانند باعث بهتر شدن مهارت های ارتباطی کودک شوند و به نوبه خود ناامیدی و استرس را کاهش دهند.
او می گوید: زمانی که کودکی، چیزی را در اتاق پرت می کند، در حقیقت در حال برقراری ارتباط است.
هم ساچس و هم کودی می گویند که استفاده از درمان های مداخله ای زود هنگام بر روی کودکانی که ممکن است در این طیف قرار نداشته باشند، ممکن است با احتمال بروز آسیب های کم مواجه شود.
این درمان ها هنوز هم می توانند به تاخیر گفتاری و یا هر گونه مشکلات رشد دیگری که ممکن است کودک داشته باشد کمک کنند. کودی می گوید: این درمان ها فقط به نفع کودک است.

درمان های قابل استفاده و در دسترس برای اختلال اوتیسم
سه نوع رویکرد اصلی برای مداخله و درمان وجود دارد :
پزشکی
غیرپزشکی
درمان های اضافی یا جایگزین
طبق گفته نمایندگان سازمان اوتیسم در کانادا، رویکردهای پزشکی عبارتند از:
رژیم های ویژه و تخصصی مانند رژیم های فاقد گلوتن
دارو ها مثل آنتی بیوتیک ها
مواد غذایی شامل افزودنی های بهداشتی و دارای مزایای دارویی مثل آنزیم های گوارشی
رویکردهای غیر پزشکی، طبق گفته راهنمای منابع اوتیسم تگزاس برای آموزش موثر(TARGET)، زیاد هستند و شامل موارد زیر می باشند:
مداخله رفتاری شناختی که به افراد آموزش می دهد تا افکار و رفتارها را درک کرده و تغییر دهند.
ورزش که از تلاش فیزیکی و ذهنی برای کاهش رفتارهای مشکل ساز و یا افزایش رفتارهای مناسب استفاده می کند، در حالی که تناسب اندام و آمادگی جسمانی و مهارت های حرکتی را نیز افزایش می دهد.
مداخله والدین که باعث افزایش فرصت های یادگیری مثبت و یادگیری مهارت های مهم می شود.
به فعالیت واداشتن و همکاری افراد در هنگام استفاده از یک مهارت خاص
تقویت کردن ارتباط در بین رفتار فرد، استفاده از مهارت و نتیجه آن رفتار و مهارت
مهارت خود مدیریتی که به افراد آموزش می دهد تا رفتارهای خود را تنظیم کرده و به درستی رفتار کنند.
آموزش مهارت های اجتماعی که به ارتباط افراد با همسالان خود، افراد بزرگسال و دیگر تعاملات اجتماعی فردی کمک می کند.
علاوه بر مداخلات و گزینه های درمانی که در بالا گفته شد، بسیاری از خانواده ها و کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم ، تحت حمایت و پشتیبانی رویکرد های دیگری نیز قرار دارند.
طبق گفته نمایندگان سازمان اوتیسم در کانادا، درمان های دیگر عبارتند از:
هنر درمانی
موسیقی درمانی
کار درمانی
درمان ادغامی حسی
بازی درمانی
درمان با حیوانات نیز توسط انجمن اوتیسم به عنوان یک شکل موثر در درمان، انتخاب و مورد تاکید قرار گرفته است. درمان با حیوانات می تواند شامل کار با سگ ها، اسب درمانی، یا شنا کردن با دلفین ها باشد.
انجمن اوتیسم می گوید : این حیوانات می توانند باعث تحریک حس آرامش، درجه تمرکز و فرصت هایی برای یادگیری در مورد رفتار و ارتباطات شوند. کودی و ساچس به این نکته اشاره می کنند که اینگونه درمان ها ممکن است حتی در بزرگسالی نیز مفید باشند، به خصوص اگر درمان تداوم داشته باشد.
کودی می گوید : مداخلات برای توسعه مهارت هایی که یک عمر طول می کشد تا فرد آنها را بیاموزد، بسیار مهم است. ساچس اضافه می کند که این گونه درمان ها می توانند به درمان مشکلاتی مانند اضطراب، افسردگی و رفتار های وسواسی که گاهی با اوتیسم همراه هستند، کمک کنند.

متخصصین حوزه سلامت،چه کاری می توانند انجام دهند
اگر متوجه تاخیر رشد شوید، چه کاری باید انجام دهید؟ با یک پزشک متخصص تماس بگیرید تا هر چه زودتر، اختلال اوتیسم را مورد بررسی قرار دهد.
پیرس می گوید: اگر کودکی، نشانه هایی از اختلال اوتیسم را نشان می دهد، مهم است که این علائم توسط یک فرد متخصص مورد ارزیابی و بررسی قرار بگیرد. ثبات و پایداری بالا در تشخیص اختلال اوتیسم در طول مراحل اولیه نشان می دهد که علائم اختلال اوتیسم ، به خودی خود حل نخواهند شد. رویکرد صبر کردن و دیدن اینکه چه اتفاقی می افتد، به نفع کودک نیست.
ساچس و کودی اضافه می کنند که درمان می تواند به نفع والدین بوده و برای آنها نیز مفید باشد. طبق گفته ساچس و کودی، یک والد، زمانی که بیماری تشخیص داده می شود و در مورد مدیریت درمان هم آموزش هایی را دیده باشد، رفتار کودک را بهتر می تواند درک کند.
همچنین باعث می شود که والدین به یک گروه حمایت و پشتیبانی ملحق شوند. کودی می گوید: این مداخلات می توانند به والدین این امکان را بدهند که به یک اجتماع عمومی و یک نقشه راهبردی، دست پیدا کنند.