گریه کردن نوزادان، فواید هم دارد؟

گریه کودکان یکی از حکمت های الهی است و دانشمندان نیز منافعی برای گریه اطفال قائل شده اند:
۱- گفته اند که اشک کودکان، موجب مرطوب نگه داشتن پرده رویین چشم است و اگر این پرده خشک گردد شفافی آن از دست می رود و عوارضی از قبیل کوری ایجاد می نماید. گریه در مقابل جریان خشک کننده هوا مقاومت می کند و رطوبت را به چشم می رساند.
در روایت معروفی آمده است که امام صادق علیه السلام به یکی از شاگردان خود به نام مُفضَّل بن عُمَر فرمودند:
«ای مفضّل مزایای گریه اطفال را بشناس و بدان که در مغز اطفال رطوبتی هست که اگر بماند بیماری ها و دردهای بزرگی در ایشان به وجود می آید؛ مانند کوری و امثال آن، پس گریه این رطوبت را از سر ایشان خارج می کند و باعث صحت بدن و سلامتی چشمان شان می شود، پس هنگامی که کودک به گریه می افتد و پدر و مادر از منافع آن بی خبر هستند، سعی می کنند او را ساکت کنند و به هر حیله ای می خواهند او را آرام کنند که گریه نکند، برای آن که نمی دانند گریه به صلاح اوست و نتیجه آن نیکوتر است.»

چرا باید به گریه نوزاد توجه کرد؟
۲- نوزاد احتیاج دارد که صدای خود را به طور واضح به گوش دیگران برساند. همه والدین علاقه دارند که فرزندشان یک ابراز کننده باشد. به عبارت دیگر، نیازش را با آن ها در میان بگذارد و از احساسات خود حرف بزند. متأسفانه اغلب پدرها و مادرها صبر می کنند تا کودک شان تکلم کند و آن گاه این مهارت را به او آموزش دهند. اما ریشه های ابرازکنندگی در اوایل دوران کودکی است، زمانی که بچه ها با گریه و غان و غون پیام های شان را به ما مخابره می کنند.
با در نظر گرفتن این حرف اگر مادر به محض گریه کردن کودک او را بلند کند، به خودش بچسباند، به او شیر بدهد یا پستانکی در دهانش بگذارد نه تنها صدای کودک را متوقف می سازد، بلکه به کودک آموزش می دهد که تقاضای کمک نکند. به هر صورت، هر گریه کودک نشانه درخواستی از ناحیه او است که می گوید: «نیاز مرا برطرف کنید.»
۳- همه ما به نقش مهم «خود - تسکینی» در دوران بلوغ و بزرگی آگاه هستیم. وقتی کمی احساس افسردگی می کنیم حمام گرم می گیریم، ماساژ دریافت می کنیم، کتاب می خوانیم و یا پیاده روی می کنیم. هر کس برای رسیدن به حالت آرمیدگی از روشی استفاده می کند، اما دانستن این که چه اقدامی فرد را آرام می کند مهارت بسیار مهمی است. نشانه های این مهارت را در کودکان، در سنین مختلف، مشاهده می کنیم.
کوک سه ساله ممکن است انگشت بمکد و یا عروسک مورد علاقه اش را در آغوش بکشد. نوجوان هم برای رسیدن به آرامش در اتاقش می ماند و فعالیت مورد علاقه اش را انجام می دهد.
بسیار خوب، در مورد بچه های کم سال و اطفال چه می توان گفت؟
مسلماً نوزاد نمی تواند راه برود و یا تلویزیون تماشا کند تا به احساس آرامش برسد. اما بچه ها هم مجهز به ابزاری برای آرام گرفتن هستند. سلاح مهم آن ها گریه کردن و مکیدن است. این وظیفه ما است که طرز استفاده از این ابزار را به آن ها آموزش دهیم. نوزادان کمتر از سه ماه نمی توانند انگشت خود را پیدا کنند، اما مطمئناً می توانند گریه کنند. بچه ها با گریه کردن می خواهند محرک های بیرونی را مسدود کنند. به همین دلیل است که وقتی بچه ها بیش از اندازه خسته می شوند گریه می کنند. در واقع، ما در دوران بلوغ هم همین کار را می کنیم.
این جمله را از مردم شنیده اید: «چیزی نمانده که جیغ بکشم؟» در واقع کاری که آن ها می خواهند بکنند این است که چشمان شان را ببندند، دست های شان را روی گوش های شان قرار دهند، دهان شان را باز کنند و فریاد بکشند.
البته، توصیه نمی کنیم بگذاریم نوزادمان آن قدر گریه کند تا به خواب برود، ابداً. این ظالمانه است. اما می توانیم از صدای گریه خسته او به عنوان یک سرنخ استفاده کنیم. می توانیم از شدت نور اتاقش بکاهیم و او را در معرض نور و صدای کمتری قرار دهیم.