علائم اوتیسم در کودکان، تخصصی نگاه کنیم

قبلاً درمورد بیماری اوتیسم صحبت کرده بودیم و البته برخی از علائم این بیماری را نیز معرفی کرده ایم در این مقاله میخواهیم به صورت تخصصی بر روی علائم اوتیسم تمرکز کنیم.

شدت علائم اوتیسم بسیار متنوع است، اما همه‌ی آدم‌های مبتلا به اوتیسم در حوزه‌های زیر این علائم اصلی را دارند:

تعاملات و روابط اجتماعی

ممکن است علائم آن شامل این موارد باشد:

مشکلات جدی در توسعه‌ی مهارت‌های غیرکلامی در برقراری ارتباط، از قبیل نگاه چشم در چشم، حالات چهره و طرز قرارگیری بدن.

شکست در ایجاد رابطه‌ی دوستی با کودکان هم‌سن خود.

بی‌علاقگی به اشتراک‌گذاری خوشی‌ها، علایق، و دستاوردها با آدم‌های دیگر.

عدم همدلی. ممکن است برای آدم‌های مبتلا به اوتیسم درک احساسات یک فرد دیگر، مانند درد یا غم، دشوار باشد.

برقراری ارتباط کلامی و غیرکلامی.

ممکن است علائم آن شامل این موارد باشد:

عدم یادگیری صحبت کردن یا تاخیر در آن. ۴۰ درصد افراد مبتلا به اوتیسم هرگز صحبت نمی‌کنند.

دشواری آغاز کردن یک گفت‌وگو. هم‌چنین، برای آدم‌های مبتلا به اوتیسم ادامه دادن گفت‌وگو بعد از آغاز آن نیز دشوار است.

استفاده‌ی کلیشه‌ای و تکراری از زبان. آدم‌های مبتلا به اوتیسم اغلب عبارتی را که قبلا شنیده‌اند بارها و بارها تکرار می‌کنند (پژواک‌گویی یا اکولالیا).

دشواری درک چشم‌انداز شنونده‌شان. مثلا، شاید فرد مبتلا به اوتیسم درک نکند که یک فرد دارد شوخی می‌کند. ممکن است او یک مکالمه را لغت به لغت تفسیر کند و نتواند معنای ضمنی آن را بگیرد.

علایق محدود در زمینه‌ی فعالیت‌ها یا بازی.

ممکن است علائم آن شامل این موارد باشد:

تمرکز غیرعادی روی قطعات. کودکان کم‌سن‌تر که مبتلا به اوتیسم هستند اغلب به جای بازی با کل اسباب‌بازی روی اجزای آن، ازقبیل چرخ‌های یک ماشین، تمرکز می‌کنند.

تمایل زیاد به برخی موضوعات. مثلا ممکن است کودکان بزرگ‌تر و بزرگ‌سالان مجذوب یک بازی ویدیویی، ورق بازی یا پلاک ماشین‌ها باشند.

نیاز به یکسانی و برنامه‌های روتین. مثلا ممکن است یک کودک مبتلا به اوتیسم همیشه نیاز داشته‌باشد قبل از سالاد نان بخورد و هر روز برای رفتن به مدرسه به رانندگی در یک مسیر مشخص اصرار کند.

رفتارهای کلیشه‌ای. این ممکن است شامل تاب دادن بدن و دست زدن باشد.

علائم اوتیسم در دوره‌ی کودکی

معمولا ابتدا والدین و دیگران کسانی که از کودک مراقبت می‌کنند، در طول ۳ سال اول زندگی کودک متوجه علائم اوتیسم می‌شوند. هرچند اوتیسم در بدو تولد (به طور مادرزادی) وجود دارد، اما شناخت یا تشخیص نشانه‌های این اختلال در طول نوزادی می‌تواند دشوار باشد. والدین اغلب وقتی نگران می‌شوند که کودک نوپایشان علاقه‌ای به در آغوش گرفته شدن ندارد؛ ظاهرا به برخی بازی‌ها مانند دالی موشه علاقه ندارد؛ و صحبت کردن را شروع نمی‌کند. گاهی کودک مبتلا به اوتیسم مانند کودکان دیگر در سن مد نظر شروع به صحبت می‌کند، سپس مهارت‌های زبانی‌اش را از دست می‌دهد. هم‌چنین ممکن است والدین نسبت به مهارت‌های شنیداری فرزندشان نیز گیج شوند. اغلب به نظر می‌رسد کودک مبتلا به اوتیسم نمی‌شنود، اما برخی مواقع ممکن است یک صدای خفیف را، مانند سوت قطار از فاصله‌ای دور، بشنود.

بیشتر کودکان با درمان متمرکز و زودهنگام توانایی ارتباط با دیگران و برقراری ارتباط را در خودشان بهبود می‌دهند و وقتی بزرگ‌تر می‌شوند به خودشان کمک می‌کنند. برخلاف باورهای نادرست درباره‌ی کودکان مبتلا به اوتیسم، تعداد کمی از آنها کاملا از نظر اجتماعی منزوی هستند یا "در دنیای خودشان زندگی می‌کنند."

علائم اوتیسم در دوره‌ی نوجوانی

در طول سال‌های نوجوانی، اغلب الگوهای رفتاری تغییر می‌کند. بسیاری از نوجوانان برخی مهارت‌ها را کسب می‌کنند اما باز هم در توانایی ارتباط با دیگران و درک آنها مشکل دارند. ممکن است بلوغ و پدیدار شدن تمایلات جنسی برای نوجوانان مبتلا به اوتیسم دشوارتر از سایر نوجوانان باشد. نوجوانان اوتیسمی بیش‌تر در معرض خطر مشکلات مربوط به افسردگی، اضطراب و صرع هستند.

علائم اوتیسم در بزرگسالی

برخی بزرگسالان مبتلا به اوتیسم قادر هستند به تنهایی کار و زندگی کنند. میزان توانایی یک بزرگسال اوتیسمی برای زندگی مستقل، به هوش و توانایی برقراری ارتباط او بستگی دارد. حداقل ۳۳ درصد این افراد قادر هستند حداقل به استقلال نسبی برسند.

برخی بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به کمک زیادی نیاز دارند، به‌ویژه کسانی که هوش پایینی دارند و نمی‌توانند صحبت کنند. برنامه‌های درمانی اقامتی می‌توانند برای این افراد مراقبت و سرپرستی نیمه‌وقت یا تمام‌وقت ارائه کنند. در طرف دیگر این طیف، بزرگسالانی اوتیسمی که عملکرد بالایی دارند اغلب در حرفه‌شان موفق هستند و می‌توانند به‌طور مستقل زندگی کنند، هرچند عموما هم‌چنان در ارتباط با دیگران با برخی دشواری‌ها مواجه هستند. معمولا این افراد هوش متوسط یا بالاتر از متوسط دارند.

علائم دیگر اوتیسم

بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم علائمی مشابه بیش‌فعالی دارند. اما این علائم، به‌ویژه مشکلات مربوط به روابط اجتماعی، در افراد مبتلا به اوتیسم شدیدتر است.

حدود ۱۰ درصد افراد مبتلا به اوتیسم نوعی مهارت‌های شگفت‌انگیز دارند- موهبت‌های خاص محدود از قبیل به ذهن سپردن فهرست‌ها، محاسبه‌ی تاریخ‌‌های تقویم، نقاشی یا استعداد موسیقی.

بسیاری از آدم‌های مبتلا به اوتیسم ادراک‌های حسی غیرعادی دارند. مثلا، ممکن است یک لمس ملایم را دردناک، و یک فشار عمیق را حسی آرامش‌بخش توصیف کنند. ممکن است بعضی از آنها اصلا درد را حس نکنند. برخی افراد مبتلا به اوتیسم علایق و بی‌علاقگی‌های قوی‌ای نسبت به خوراکی‌ها، و دل‌مشغولی‌های غیرعادی دارند.

مشکلات خواب در ۴۰ تا ۷۰ درصد افراد مبتلا به اوتیسم رخ می‌دهد.

تقریبا نیمی از کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم تمایل دارند از چشم کسی که مراقب‌شان است "پنهان شوند" یا "فرار کنند". برای بسیاری از مراقبان این کودکان، فرار یکی از پراسترس‌ترین رفتارهایی است که باید کنار آمدن با آن را یاد بگیرند. پژوهش‌ها نشان داده‌است مداخلات ارزیابی رفتاری، از قبیل تحلیل رفتاری کاربردی، ممکن است تعداد دفعات پنهان شدن کودک را کاهش دهد.

شرایط دیگر اوتیسم

اوتیسم یکی از انواع مختلف اختلالات طیف اوتیسم (ASDs) است، که قبلا با عنوان اختلالات نافذ رشد شناخته می‌شد. غیرعادی نیست که اوتیسم را با دیگر اختلالات طیف اوتیسم، از قبیل سندروم اسپرگر اشتباه بگیرید، یا علائم آنها هم‌پوشانی داشته‌باشد. شرایطی مشابه اوتیسم وجود دارد که اختلال عصبی رشدی نامشخص نامیده می‌شود. این شرایط زمانی رخ می‌دهد که کودکان رفتارهایی مشابه علائم اوتیسم نشان می‌دهند اما معیارهای تشخیص اوتیسم را ندارند. هم‌چنین ممکن است شرایط دیگر با علائم مشابه، شباهت‌هایی با اوتیسم داشته‌باشد یا به همراه آن رخ دهد.