تصمیم گیری برای کودکان، اجازه دهید خودشان باشند

بسیاری از والدین، در دوران کودکی خود آرزوها و خواسته هایی داشته ند، که به دلایل مختلف فردی و خانوادگی و شرایط اجتماعی به آنها نرسیده اند. آنها در ذهن خود این امیال را برای فرزندان خود متصور می شوند. پدر ومادری که علاقه داشتند تحصیل کرده بشوند، مهندس یا دکتر، خلبان یا پلیس، و خیلی از مسائل دیگر که برایشان دست یافتنی نبوده است را می خواهند فرزندشان بدست بیاورد. . و یا کسانی که انتظار دارند همه فرزندانشان به یک شکل آینده خود را رقم بزنند بدون آنکه به میل های و سلیقه های آنها توجه شود.

والدینی که بچه های خود را وادار می کنند مثل آنها بیندیشند، عقیده‌ ایی نظیر آنها داشته و هدف های مورد نظر ایشان را دنبال کنند، باعث می شوند که بچّه ها به درستی انتخاب خود و علایم درونی ایی که دریافت می کنند، شک کنند.

هر یک از فرزندان شما انسانی‌ست ویژه، با مشخّصات کاملاً جدا و متفاوت از برادرها و خواهرها یا هر کس دیگری که بخواهید او را با وی مقایسه کنید. این واقعیّت را بپذیرید که او مخلوقی‌ست ویژه، با توانایی‌های بالقوّه ی نامحدود و می تواند به هر هدفی که در زندگی آرزوی رسیدن به آن را دارد، نایل آید. بچه‌ ایی که آزاد گذاشته می شود تا خودش باشد، به نحوی که دوست دارد، بازی کند و به علت همسان نبودن با دیگران به باد انتقاد گرفته نمی شود، بچه ایی که اجازه دارد تا آن‌جا که به حقوق دیگران لطمه ایی وارد نشود از آزادی های خود استفاده کند، از عزت نفس خوبی برخوردار خواهد شد.

وحید یعقوبی مدیر آموزش و پرورش ناحیه یک کرج با اشاره به اینکه اولیا از اجبار کردن فرزندان خود به انتخاب یک رشته خاص پرهیز کنند، گفت: دانش آموزان باید بر حسب وضعیتی که در فرم هدایت تحصیلی دارند اقدام به انتخاب رشته تحصیلی کنند.یکی از دلایل بیکاری امروز جامعه ما را عدم انتخاب رشته صحیح در دوره دبیرستان و دانشگاه تشکیل می‌دهد که این روند نامناسب نیاز به تغییر نگرش افراد به ویژه دانش آموزان و اولیای آنان نسبت به فرآیند انتخاب رشته دارد.

فرزندتان را به حال خودش بگذارید

اگر فرزند شما ورزشکار بودن را به موسیقی دان خوبی شدن ترجیح می دهد، به او فشار نیاورید و اجازه دهید رشته ی مورد علاقه ی خود را دنبال کند. اگر او به گرافیک علاقه مند است و شما آرزو داشتید که رشته حقوق را دنبال نماید، از عقیده ی خود چشم بپوشید. بچه ها را آزاد بگذارید تا همان که می خواهند، باشند. از آنها انتظار نداشته باشید که توقّعات شما را برآورده سازند و آنها را با بچه های دوستان و بستگان مقایسه نکنید. اینکه شما به عنوان مربّی، آنها را برای آنچه هستند قبول دارید و از وجود آنها لذت می برید، عامل بسیار مهمی در ساختن تصویر ذهنی سالم در ایشان به شمار می رود.

والدینی که بچه های خود را وادار می کنند مثل آنها بیندیشند، عقیده‌ ایی نظیر آنها داشته و هدف های مورد نظر ایشان را دنبال کنند، باعث می شوند که بچّه ها به درستی انتخاب خود و علایم درونی ایی که دریافت می کنند، شک کنند. سالم ترین کاری که می توانید انجام دهید این است که، در مورد هدفی که انتخاب کرده اند، ذهن آنها را روشن نموده و هدایتشان کنید؛ اما همواره این نکته را یادآور شوید که، شخصاً از انتخاب نهایی آنها ناراحت نمی شوید و از کوره در نمی روید. نباید راضی شوید فرزندانتان به خاطر رضایت خاطر شما خود را با دیگران همرنگ سازند؛ زیرا اینها در آینده افرادی خواهند شد که رضایتی از زندگی و انتخاب خود نخواهند داشت و شاید در انتخاب تجدیدنظر کنند.

به هر حال، انسان ها بالآخره روزی به دنبال فعّالیت دلخواه خود خواهند رفت و این ممکن است سال ها به طول انجامد و مانع پیشرفت آنها بشود. همه ساله دانشجویانی را می بینیم که قصد تغییر رشته دارند یا به علّت بیزاری از رشته ی خود ترک تحصیل می کنند، چرا دچار احساس بی کفایتی می شوند؟ شما فرزندانتان را بزرگ نمی کنید تا موجبات خشنودی و رضایت خاطر شما را در زندگی فراهم سازند. آنها را به علت پیروی از حسّ استقلال طلبی و بارقه‌های درونی، انتقاد و سرزنش نکنید. این حق را به آنها بدهید که آنچه می خواهند، بشوند. در غیر این صورت بچه ها عمری با احساس گناه و تردید به خود، به دلیل برآورده نکردن خواسته های شما زندگی خواهند کرد.

بچه ها را متناسب با سن خودشان بپذیرید

وقتی با بچه ها صحبت می کنید، از گفتن جملاتی که نشان می دهد شما هنوز آنها را نا آزموده می پندارید، خودداری کنید. انتظار و توقّع بیجا نداشته باشید. کودک دو ساله، در حدّ سنّ خودش صحبت می کند و شما نباید از ترس اینکه مبادا یک کلمه غلط تا بزرگسالی در ذهنش بماند، مرتّب حرف های او را تصحیح کنید. از دو ساله بودن آنها لذت ببرید. اگر در سه سالگی جای خود را خیس می کند، دستپاچه نشوید و فکر نکنید که این یک مسئله جدّی اجتماعی‌ست که وقتی به مدرسه برود، عواقب آن گریبانگیر او خواهد شد. هر سنّی عادات و رفتاری خاص را اقتضا می کند و بر همان اساس باید با او برخورد کرد. بچه های چهار ساله دوست دارند این و آن را اذیّت کنند و خود را به نفهمی بزنند. بچه های هشت ساله دوست دارند خود را کثیف کنند و یازده ساله ها از مشت بازی لذت می برند. مادری می گفت: «وقتی پسر یازده ساله ام با مشت به من می کوبد، احساس می کنم مار در آستین می پرورانم و این ویژگی او در سال های بعد هم گریبان مرا خواهد گرفت و نگران آینده می شوم.»

این رفتارها ویژه‌ی هر سنّی‌ست که باید به اقتضای آن سن از آن لذّت برد و هرگز نباید به صورت مشکلی که در بزرگسالی گریبانگر طفل خواهد شد، به آن نگریست به سود کودک و خودتان است که خصوصیات رفتاری کودک را در هر سنّی بپذیرید و از آن لذّت ببرید. آیا شما می توانید از یک پیرمرد نود ساله بخواهید که دولادولا راه نرود؟ پس چه طور از کودک خود می خواهید که مطابق سن خود رفتار نکند؟ از این بابت خودتان را بی جهت نگران نکنید که چون زیاد مشت بازی می کنند، پس آدم های ستیزه جویی از آب در می آیند. به جای این کار از بازی و رفتار آنها لذّت ببرید و خود را در شادی آنها شریک سازید.

به بچه های خود به چشم انسان های کامل و جامع نگاه کنید. انسان هایی که قادر هستند به همان اندازه که یاد می گیرند، به شما بیاموزند. تصویر ذهنی سالم در کودکانی متبلور می شود که خود را همان طور که هستند قبول دارند و دیگران هم آنها را مهم و محترم می شمارند و نگران این نیستند که چه آینده یی در انتظار آنهاست.