انواع یادگیری در کودکان، نقش بازی در آن چیست؟

بازی فعالیتی غیر جدی و تفریح و فرار از تنهایی است که کودک یا حتی نوجوان از خود نشان می دهد بازی مختص یک دره از زندگی نمی باشد بازی برای سنین مختلف فرد ممکن است معنی و مفهوم و ارزش و اهمیت خاص مهمی داشته باشد. با توجه به معنی و مفهوم و ارزش و اهمیت خاص مهمی داشته باشد. با توجه به معنی و مفهوم آلپورت یعنی فرد سالم کسی است بتواند فعالانه کار کندو دوست بدارد. آیا این فعالیت ها در هر شرایطی به وجود می آید با بررسی چند مود از شرایط بازی به این پرسش پاسخ خواهیم داد.

طبیعت بازی
طبیعت بازی شامل مکان اشیاء غیر جانداری است که کودکان خود را با آن ها مشغول می کنند در حیوانات به جزء انسان ها بازی به معنی حرکت شدید جسمی مانند این سود ان سود و بدن به دنبال هم دویدن و درگیر شدن با یکدیگر است. در حیوانات به ندرت پیش می آید که خود را با اشیاء غیر جاندار مشغول کنند اما در انسان ها برعکس بازی به صورت استفاده از اشیاء فیزیکی انجام می شود و کودک و نوجوان با رشد جسمی و فکری خود از این اشیاء به طور نمادین و الگو استفاده می کنند و سعی می کنند مانند آن ها عمل کنند و به چیزهایی از خود به آن ها یاد بدهند مانند پیروی کردن از عروسک ها و روبات هایی که که مطابق انسان حرف می زنند و حرکت می کنند و کارهایی انجام می دهند.
از نظر اجتماعی در کودکی بازی به صورت انفرادی، در سه سالگی به بازی موازی یعنی بچه ها در کنار هم به تقلید از یکدیگر به بازی می پردازند ( مانند محیط مهد کودک ) سپس در چهار و پنج سالگی به بازی واقعا اجتماعی می انجامد.

طبقه بندی های بازی
کوشش های بسیاری به عمل آمده تا بازی کودکان را برحسب مضمون و محتوای آن طبقه بندی کنند اما یکی از راه های شناخت آن ها به چهار مقوله اصلی می باشد یعنی کارکردی، تخیلی، پذیرا و سازنده. بازی کارکردی به معنی مهارتی که معمولا تا حدی خام و ناپرورده است مانند پا کوفتن یا کف زدن یا خندیدن می باشد. بازی تخیلی معمولا در دمین سال زندگی آغاز می شود و مستلزم خیال پردازی و رفتار خیالی است کودکان به خود یا اشیاعی که با آن ها بازی می کنندنقش ویژه ای می دهند مثلا با یک عروسک به عنوان یک کودک واقعی رفتار می کنند کمی پس از آن بازی پذیرا که در این دوره به گوش کردن به داستان ها یا کارتون ها رغبت نشان می دهند در پایان سال دوم زندگی بازی سازنده آغاز می شود که کودک در این دوره به چیدن مکعبات و خانه سازی مانند این ها مشغول می شوند و یا به نقاشی و بازی با گل ، آب و شن و ماسه و عوامل طبیعی دیگر کشش پیدا می کنند به این چهار مقوله، مقوله پنجمی می توان افزود که به آن بازی همراه با مققرات که در محیط کودکستان بیشتر رخ می دهد.

بازی و یادگیری
شکی نیست که کودکان از طریق بازی یاد می گیرند برای کودک پیش دبستانی ممکن است هیچ فرقی بین آنچه که بزرگسالان آن را کار تلقی می کنند و بازی کودکان وجود نداشته باشد کمک به پدر و مادر در کارهای خانه یا در باغ و باغچه برای کودک شکل از یک بازی است که با بازی کردن با اسباب بازی ها و … فرقی ندارد. همچنین بازی می تواند پشتیبانی قوی برای فعالیت باشد که کودکان را در موقعیت های مختلفی قرار می دهد و به آن ها فرصت می دهد که با رویدادها آشنا شوند.
بازی می تواند محرکی برای یادگیری اجتماعی باد چنان که وقتی عده ای بازی می کنند در می یابند که چیزی برای آن ها خوشایند و چه چیزی نا خوشایند است هرچه دوره بازی به کودک داده شود مانند دسترسی به وسایل های بازی و عوامل طبیعی و هرچه وسایل بیشتری برای دستکاری یا وسایلی برای طراحی و نقاشی وجود داشته باشد نسبت به کودکی که کمتر میدان بازی کردن به آن داده شود با سرعت بیشتری یاد می گیرد و تعامل اجتماعی می یابد همچنین از قدرت هوشی بالاتری برخوردار خواهد بود.

بازی و برنامه درسی
در این قسمت به بررسی استفاده بهینه از بازی در برنامه درسی می پردازیم. روشن است که مربیان مهد کودک و کودکستان و معلمان مدارس ابتدایی بیشتر با چهره مقوله اول بازی که به آن ها اشاره کردیم سر و کار داریم و مربیان مدارس و راهنمایی و دبیرستان ها به مقوله پنجم ( مسابقه) بیشتر علاقه مند هستند.
بازی در کودکستان نیز بخش عمده از برنامه درسی است اگرچه مربیان مهد ها با جنبه های لذت بخش و شادی آور بازی کاملا آشنا هستند هدف آن ها از بازی فراهم ساختن نوع تجربه هایی برای کودکان است که به شکل های مطلوب تر یادگیری نیز می انجامد و از آنجا که مربیان کودکان سنین بالاتر با مربیان مهد ها چندین تفاوتی ندارند می توانیم بگویم آنچه در کودکستان ها و آمادگی ها را از مدارس جدا می کند شیوه های آموزش است تا هدف های آموزشی.
وظیفه مربی در مهد ها ارائه فعالیت هایی است که جنبه بازی داشته باشند وظیفه دیگر او این است که به کودکان کمک کند تا خود را کاملا در آن فعالیت ها غرق کنند.