دستور دادن به کودک، روش صحیحش را بدانید

"لطفاً اسباب بازی هایت را بردار". یک درخواست ساده است. "غذا را روی زمین نریز" یا "بیا اینجا و کتت را از روی زمین بردار و آن را به چوب لباسی آویزان کن"همگی دستور به کودک هستند. برای جلوگیری از قانون شکنی کودک دستور دادن صحیح والدین به فرزندان را بیاموزید. والدین کودکانی که بی توجه هستند اغلب قادر نیستند که آموزش ها یا دستور روشن و قاطعی به کودکان خود بدهند.
تمام والدین، بویژه والدین کودکان دشوار، باید قادر باشند که آموزش ها یا دستورات روشن و موثری را به کودکان خود بدهند. شما باید قادر باشید که به کودک خود بگویید "بلافاصله به آن اتاق برو"یاد گرفتن دستور دادن به این معنا نیست که شما باید همانند یک گروهبان مشق نظامی یک ریز با فریاد دستور بدهید.
با این وجود، چنانچه کودک شما معمولا بی توجه است و حتی هنگامی که او را به دلیل بی توجهی سرزنش می کنید، و به شما بد و بیراه می گوید، باید قادر باشید که دستورات روشن و موثری به او بدهید و از دستورات خود حمایت کنید.

باید نبایدهای دستور دادن به کودک چیست؟
زمانی به کودک خود دستور بدهید که از او می خواهید یک سوء رفتار خاص را متوقف سازد و شما اعتقاد دارید که او از یک درخواست ساده برای متوقف ساختن آن سوء رفتار، سرپیچی خواهد کرد .همچنین، هنگامی که از کودک خود می خواهید که رفتار خاصی را شروع کند و شما اعتقاد دارید از یک درخواست ساده برای شروع این رفتار، سرپیچی می کند، به او دستور بدهید.

روش دستور دادن به کودکان
فرض کنید که شما وارد اتاق نشیمن می شوید و آیدا ، دختر هفت ساله و دشوار خود را میبیند که بر روی کاناپه جدیدی که تازه خریداری کرد ه اید در حال بالا و پایین پریدن است. شما باید مستقیما به طرف او بروید و با حالت چهره جدی به چشمان او نگاه کنید و تماس چشمی با او را حفظ کنید. او را با نام صدا بزنید، سپس با تن صدای محکم به صورت روشن و مستقیم به او دستور بدهید. "آیدا ، بالا و پایین پریدن بر روی مبلمان برخلاف قانون ماست. از کاناپه بیا پایین"در این صورت شما دستور روشنی به او داده اید.
در دستور دادن صحیح والدین به فرزندان ، دستور باید روشن و صریح باشد نه مبهم و نامفهوم. در صورتی که بگویید" بیا اینجا و این اسباب بازی ها را یکی یکی در قفسه بگذار! "کودک شما به احتمال بیشتری به دستور شما توجه خواهد کرد، اما اگر به صورتی مبهم بگویید "یه کاری با این اسباب بازی ها بکن!" احتمال اطاعت او از این دستور شما کمتر خواهد بود.
به هنگام دستور دادن، از سئوال کردن یا بیان اظهاری غیر مستقیم مانند "بالا و پایین پریدن بر روی کاناپه کار خوبی نیست"خودداری کنید . به آیدا نگویید" چرا بر روی کاناپه بالا و پایین می پری؟"زیرا ممکن است در اینصورت او لبخندی به شما تحویل دهد و بگوید "آخر، خیلی بامزه است".
همچنین، هنگامی که رفتار بد در حال اتفاق افتادن است، برای قانون خود استدلال نیاورید، زمان توضیح دلایل، قبل از قانون شکنی کودک و یا زمانی است که رفتار نامناسب او پایان یافته است. در حالیکه، آیدا هنوز مشغول بالا و پایین پریدن بر روی کاناپه است، به او نگویید"تو نباید روی کاناپه بالا و پایین بپری. پول زیادی برای آن داده ام. هنوز قسط های آن تمام نشده است. فنر هایش در می رود"بلکه فقط بگویید: از کاناپه بیا پایین.
روش دستور دادن به کودکان را بیاموزید. پس از آنکه دستور خود را دادید، احتمالا آیدا به دستور شما توجه کرده واز کاناپه پایین خواهد آمد. با این وجود، بیایید فرض کنیم که آیدا تصمیم می گیرد که از دستور شما سرپیچی کند. شاید او بخواهد که شما را بیازماید و ببیند آیا شما برای حمایت از دستور خود، چیزی در اختیار دارید؟ برای حمایت از دستوری که داده اید، لازم نیست که به شدت آیدا را تنبیه کرده و یا او را به تنبیه تهدید نمایید. این کار ممکن است موجب پیچید گی بیشتر یک مسأله دشوار میان والد وکودک شود.

نکات مهم در زمان دستور دادن به کودک
ممکن است کودک‌تان با گفتن "یک دقیقه صبر کن!" نسبت به سخنان‌تان واکنش نشان دهد و یا کاملاً شما را نادیده می‌گیرد. در هر صورت، کنار آمدن با کودکی که به حرفتان گوش نمی‌دهد دشوار است. برخی از والدین وظیفه‌ی درخواستی را خودشان انجام می‌دهند و این گونه واکنش نشان می‌دهند؛ در حالیکه برخی دیگر با داد زدن یا غر زدن سعی می‌کنند کودکان را وادار سازند از آن‌ها اطاعت کنند. برای دستور دادن صحیح والدین به فرزندان این گامها را بردارید:

روش دستور دادن به کودکان
به کودک خود نزدیک شوید.
حالت چهره جدی داشته باشید.
او را به نام صدا کنید.
با او تماس چشمی برقرار کرده و آن را حفظ کنید.
از تن صدای محکم استفاده کنید.
دستوری مستقیم، ساده و روشن به او بدهید. دستورات باید در حد سن و فهم کودک باشد.
هرچه تعداد دستورات کمتر باشد اجرای آن‌ها راحت‌تر و مؤثرتر است.
دستورات نباید با تهدید همراه باشد بلکه با لحن قاطعانه و خوب گفته شود.
دستور دادن به کودکان باید در زمان مناسبی باشد مثلاً بهتر است هنگامی که کودک در حال تماشای کارتن مورد علاقه‌اش یا در حال بازی با دوستانش است دادن دستور را به زمان دیگری موکول کنیم.
در صورت لزوم با استفاده از محرومیت زمانمند ، از دستور خود حمایت کنید.
به اطاعت از دستور حتماً پاداش بدهید.

دستور دادن صحیح والدین به فرزندان
۱. روش دستور دادن به کودکان : بیش از اندازه دستور دادن به کودک را متوقف کنید .
اگر کودکتان اولین باری که به او فرمانی می‌دهید، به حرفتان گوش نمی‌کند، نحوه‌ی دستور دادن به کودک را بررسی کنید. این مشکلات رایج، احتمال فرمان‌برداری کودک‌تان را کاهش می‌دهند:
ممکن است روزانه صدها دستور به کودکتان بدهید، از "جوراب‌هایت را بردار" گرفته تا "چنگالت را محکم روی میز نزن". اگر فرزندتان اغلب اوقات رفتار درست و مناسبی ندارد، شاید به این دلیل باشد که نسبت به کودکان دیگر، دستورهای بیشتری دریافت می‌کند.
دستور دادن بیش از اندازه و راهنمایی‌های پرجزئیات مانند "داخل خطوط را رنگ کن" و "جوراب‌هایت را بردار"، موجب می‌شوند فرزندتان به شما توجهی نکند. اگر به طور مرتب درباره‌ی مسائلی که اصلاً اهمیتی ندارند، آن‌ها را نصیحت کرده و اخطار می‌دهید، صدای شما به صدایی مزاحم تبدیل خواهد شد.
تنها راهنمایی‌های بسیار مهم را به آن‌ها گوشزد کنید و از دادن دستورات اضافی که به جای روشی که فرزندتان باید کاری را انجام دهد، مربوط به شیوه‌ی دلخواه شما از انجام شدن کارها هستند، پرهیز کنید. ممکن است دیدن فرزندتان در حالیکه کاری را خودش انجام می‌دهد ناخوشایند باشد، اما حساسیت بیش از اندازه عواقب جدی خواهد داشت.
۲. روش دستور دادن به کودکان :دستورات را با تحکم و واضح ادا کنید .
کلماتی که هنگام فرمان دادن به فرزندتان استفاده می‌کنید، از اهمیت بالایی برخوردارند. جملاتی مانند "میشه الان بری و مسواک بزنی؟" یا "الان اسباب بازی‌هات رو بردار، باشه؟" به طور ضمنی بیان می‌کنند که انجام این کار، اختیاری است. این نوع دستورات باعث می‌شوند لحنتان تحکم آمیز نباشد.
دستورات را با تحکم و واضح ادا کنید و از جملاتی که گویی از همسایه‌تان درخواست چیزی دارید، پرهیز کنید. در عوض، با لحنی آرام و قاطع، دستورات را بیان کنید تا با قدرت به نظر برسید.
۳. روش دستور دادن به کودکان : دستورات را تکرا نکنید.
با غر زدن به فرزندتان می‌آموزید که لازم نیست اولین باری که صحبت کردید به حرفتان گوش کند و درمی‌یابد می‌خواهید چندین بار این دستورات را تکرار کنید و هیچ لزومی در گوش دادن به آن‌ها برای اولین بار وجود ندارد.
به جای گفتن "من پنج بار به تو گفته‌ام که این بازی ویدیویی را خاموش کنی!"، فقط یک بار به او بگویید. سپس، با یک اخطار "اگر، آنگاه" او را مطلع کنید. به وی اجازی ندهید پس از اینکه چیزی را برای اولین بار به او گفتید، شما را نادیده گرفته و یا انجام آن کار را به تاخیر بیندازد.
۴. روش دستور دادن به کودکان : نتایج عمل نکردن به دستور را برای او توضیح دهید .
اگر فرزندتان با گفتن "برو مسواک بزن"، هیچ واکنشی نسبت به حرف شما نشان ندهد، هیچ کاری انجام نخواهید داد و او یاد می‌گیرد که نیازی نیست به حرفتان گوش کند. جملاتی مانند "دوباره به تو نمی‌گویم، برو دندان‌هایت را مسواک بزن" که هیچ نتیجه‌ی واقعی در پی آن‌ها نیست نیز موثر نخواهند بود.
هر بار که فرزندتان با اخطار "اگر، آنگاه" به حرفتان گوش نکرد، یک نتیجه‌ی منفی بیان کنید. می‌توانید لوازم الکترونیکی‌اش را از او بگیرید یا به او بگویید باید زودتر بخوابد، اما مطمئن شوید نتیجه‌ای را بیان می‌کنید که او را ترغیب می‌کند دفعه‌ی بعد به حرفتان گوش دهد.
۵. روش دستور دادن به کودکان : از تقویت کننده مثبت استفاده کنید .
هر نوع پاداش یا نتیجه‌ای که باعث شود دفعات تکرار یک رفتار افزایش پیدا کند یک تقویت کننده مثبت محسوب می‌شود. تقویت مثبت رفتار، یک شیوه‌ی انگیزش است.
ممکن است فرزندتان بدون تقویت و توجه مثبت، انگیزه‌ی پیروی از دستورات را از دست بدهد. لازم نیست هر بار که کاری انجام می‌دهد، به او پول بدهید و یا هر بار که ظرفی را داخل سینک آشپزخانه می‌گذارد به او وعده‌ی رفتن به پارک بدهید؛ اما تقویت مثبت اهمیت بسزایی دارد.
برای اطاعت فوری او را ستایش کنید. می‌توانید بگویید "آفرین که هنگامی که از تو خواستم تلویزیون را خاموش کنی، بلافاصله این کار را انجام دادی!" یا "مرسی که اولین باری که صدایت کردم، سر میز نهار حاضر شدی". این عبارات، رفتار خوب را تقویت کرده و فرزندان را تشویق می‌کنند تا از دستورات‌تان پیروی کنند