قصه شیرین کودکانه، دختران انار

روزی بود روزی نبود. زن پادشاهی بود که بچه‌دار نمی‌شد. یک روز نذر کرد اگر بچه‌دار شود یک من عسل و یک من روغن بخرد بدهد به بچه‌اش ببرد برای ماهی‌های دریا.
از قضا زد و زن آبستن شد و پس از نه ماه و نه روز پسری زایید. پادشاه خیلی خوشحال شد. داد همه جا را چراغانی کردند و جشن بزرگی راه انداخت.

یک سال، دو سال، پنج سال گذشت و زن نذر و نیازش را به کلی فراموش کرد.
روزها همین طور آمدند و رفتند تا یک روز زن نگاهی انداخت به قد و بالای پسرش و به فکر فرو رفت. با خودش گفت: «ای دل غافل! پسرم بیست و یک ساله شده و من هنوز نذرم را ادا نکرده‌ام.»

پسر وقتی دید مادرش به فکر فرو رفته پرسید: «مادرجان! چه شده؟ انگار خیلی تو فکری.»
زن گفت: «پسرم! نذر کرده بودم اگر بچه‌دار شدم یک من روغن و یک من عسل بخرم و بدهم به بچه‌ام ببرد برای ماهی‌های دریا.»
پسر گفت: «اینکه غصه ندارد، بخر بده من ببرم.»
زن رفت یک من عسل و یک من روغن خرید داد به پسرش.

پسر عسل و روغن را ورداشت برد کنار دریا. دید پیرزنی نشسته آنجا. پیرزن پرسید: »پسرجان داری کجا می‌روی؟»
پسر جواب داد: «مادرم نذر کرده یک من عسل و یک من روغن بیارم برای ماهی‌های دریا.»
پیرزن گفت: «ننه جان! ماهی عسل و روغن می‌خواهد چه کار! آنها را بده به من پیرزن تا بخورم و به جانت دعا کنم.»
پسر دید پیرزن حرف درستی می‌زند و گفت: «باشد.»

عسل و روغن را داد به پیرزن و خواست برگردد که پیرزن گفت: «الهی که دختران انار نصیبت بشود پسرجان!»
پسر پرسید «ننه جان! دختران انار کی ها هستند؟»

پیرزن جواب داد: «سر راهت به باغی می‌رسی. همین که پایت را گذاشتی تو باغ صداهای عجیب و غریبی به گوشت می‌رسد. یکی می‌گوید نیا تو می‌کشمت! دیگری می‌گوید نیا تو می‌زنمت! پسرجان! از این حرف‌ها نترس. به پشت سرت نگاه نکن و یکراست برو جلو چند تا انار بچین و برگرد.»

پسر راه افتاد و در راه رسید به باغ. رفت چهل تا انار چید و برگشت. در راه یکی از انارها پاره شد. دختر قشنگی از توی آن درآمد و گفت: «نان بده به من! آب بده به من!»

پسر آب و نان نداشت که به او بدهد و دختر افتاد و مرد.
کمی بعد یک انار دیگر پاره شد. دختر قشنگی از توی آن در آمد و گفت: «نان بده به من! آب بده به من!»
این یکی هم افتاد و مرد.

در طول راه دخترها یکی یکی از انار آمدند بیرون و گفتند: « نان بده به من! آب بده به من!» و مردند.
پسر رفت و رفت تا رسید کنار چشمه‌ای. انار آخری پاره شد. دختر قشنگی از توش درآمد و نان و آب خواست.
پسر زود به دختر آب داد و با خود گفت: «این دختر لباساش کهنه است و فقط یک گردنبند زیبا به گردن دارد نمی‌توانم ببرم به شهر. باید اول بروم و برایش لباس بیارم.»

هر قدر دختر اصرار کرد که او را با خود ببرد، پسر قبول نکرد. به دختر گفت: «همین جا بمان زود می‌روم و بر می‌گردم.»
و تنها راه افتاد سمت شهر.

یک درخت نارنج کنار چشمه بود. دختر گفت: «درخت نارنجم! سرت را خم کن.»
درخت نارنج سرش را خم کرد. دختر پا گذاشت رو شاخه‌هاش و رفت بالا درخت نشست.

کمی که گذشت دده سیاهی که چشم‌هاش لوچ بود آمد سر چشمه کوزه‌اش را آب کند و عکس دختر را در آب دید. خیال کرد عکس خودش است. گفت: «من این قدر خوشگل باشم، آن وقت بیایم برای خانم کوزه آب کنم.»
و کوزه را زد به سنگ شکست و برگشت خانه.

خانم پرسید: «کوزه را چی کار کردی؟»
دده سیاه جواب داد: «از دستم افتاد و شکست.»
خانم گفت: «کهنه‌های بچه را وردار ببر بشور.»

دده سیاه کهنه‌ها را ورداشت رفت لب چشمه. باز عکس دختر را در چشمه دید و با خودش گفت: «حیف نیست من این قدر قشنگ باشم، آن وقت بیایم برای خانم کهنه بشورم.»
بعد کهنه‌ها را داد دم آب و برگشت خانه.

خانم پرسید: «کهنه‌ها را چی کار کردی؟»
دده سیاه جواب داد: «خانم! من این قدر خوشگل و قشنگ باشم، آن وقت بیایم برای تو کهنه بچه بشورم؟ حیف نیست؟»
خانم گفت: «مرده شور ترکیبت را ببرد با آن چشم‌های باباقوری و لب‌های کلفتت. برو تو آینه ببین چقدر خوشگلی و حظ کن. حالا بیا بچه را ببر بشور.»

دده سیاه بچه را گرفت برد لب چشمه. تا خواست بچه را بشورد باز عکس دختر را در آب دید گفت: «من این قدر قشنگ باشم، آن وقت بیایم بچه خانم را بشورم.»
بعد بچه را بلند کرد سر دست، خواست پرتش کند تو چشمه که دختر انار دلش سوخت و به صدا درآمد که «آهای دختر! چه کار داری می‌کنی؟ کاریش نداشته باش. امت محمد است.»

دده سیاه سر بلند کرد دید دختری مثل پنجه آفتاب نشسته بالای درخت نارنج.
زود بچه را برد سپرد به خانم و برگشت لب چشمه. گفت: «خانم بگذار من هم بیایم پهلوی تو.»
دختر انار جوابش را نداد.

دده سیاه آن قدر التماس کرد و قربان صدقه‌اش رفت که دل دختر انار به حالش سوخت و موهاش را از درخت آویزان کرد. دده سیاه موهای دختر انار را گرفت و از درخت رفت بالا. گفت: «خانم جان! تو کی هستی؟»
«من دختر انارم.»
«اینجا چه می کنی تک و تنها؟»
«شوهرم رفته لباس نو بیاورد تنم کند و من را ببرد.»

«این چه جور گردن بندی است که بسته‌ای به گردنت؟»
«جان من توی همین گردن بند است. اگر آن را از گردنم باز کنند می‌میرم.»
«خانم جان! قربانت برم بیا سرت را بجویم.»
«توی سر ما آن جور چیزهایی که تو فکر می‌کنی پیدا نمی‌شود.»

دده سیاه دست ورنداشت. آن قدر التماس کرد که آخر سر دختر نخواست دلش را بشکند و رضا داد.
دده سیاه دزدکی گردن بند را از گردن دختر انار واکرد و او را هل داد و انداخت توی آب. دختر شد یک بوته نسترن و ایستاد لب چشمه.

ادامه دارد ...

قسمت دوم و قسمت سوم قصه دختران انار را بخوانید.