کودک مبتلا به صرع، توصیه هایی برای خانواده

آفتاب: وقتی تشخیص صرع برای یک کودک گذاشته می‌شود، والدین اغلب احساسات مختلفی را تجربه می‌کنند. احساس شوکه شدن، خشم، افسردگی، بی کفایتی، شرم و حتی گناه. آنان ممکن است از خود سوال کنند "چگونه این اتفاق افتاد؟! و چرا این اتفاق برای کودک ما افتاد؟!

مسئله مهمی که باید به خاطر بسپاریم این است که این واکنش ها طبیعی و نهایتاً گذرا هستند. خواندن مطلب و کسب اطلاعات در مورد صرع و نیز برقراری ارتباط و صحبت با سایر افرادی که فرزندان مبتلا به صرع دارند، می تواند در ایجاد آرامش و اطمینان خاطر در والدین نقش موثری داشته باشد که این امر با برقراری ارتباط با انجمن صرع و اعضا آن نیز مقدور است.

تمام والدین می خواهند یک محیط سرشار از عشق و حمایتگرانه در خانه ایجاد کنند. جایی که فرزندشان بتواند رشد کند و متکی به خود باشد. باید توجه داشت آنچه که کودک مصروع در مورد بیماری خود در محیط خانه می آموزد تعیین کننده شخصیت وی در آینده است.

کودکی که یاد می گیرد از صرع بترسد، ممکن است در آینده فردی وابسته و رشد نیافته از نظر شخصیتی باشد و کودکی که تشویق می شود، تشنج خود را یک ناراحتی موقتی و گذرا بداند و در فعالیت‌های سایر کودکان هم سن خود شرکت داده می‌شود و کودکی که یاد می‌گیرد در زندگی خانوادگی و اجتماعی شرکت داشته باشد، شانس بیشتری دارد تا فردی مستقل و متکی به خود باشد.

در مورد صرع با کودک خود صادق باشید. توضیح ساده و در عین حال منطبق با واقعیت به کودک ، از بیماریش بدهید تا کودک بداند ابتلای به صرع چیزی نیست که بخاطر آن شرمنده و خجل باشد. والدین کودکان مصروع اغلب ذکر می‌کنند ایجاد محدودیت و قوانین برای کودکانشان مشکل است.

توجه داشته باشید، ایجاد محدودیت‌های زیاد منجر به کاهش اعتماد به نفس و ترسو شدن کودک می شود و از طرف دیگر ایجاد شرایطی که در آن قوانین کمی برای کودک است، منجر به مشکلات رفتاری کودک می‌گردد.

پس کودک خود را تشویق کنید:

یاد بگیرد، کشف کند و شرایط و موقعیت های جدید را تجربه کند.

توقعات واقع گرایانه داشته باشد.

احساسات خود را آزادانه بیان کند.

صرع را با عنوان یک قسمت طبیعی از زندگی اش بپذیرد.

راههایی بیابد که صرع را برای دیگران توضیح دهد.

در کنار صرع برای کسب موفقیتهای شخصی خود بکوشد.

احساس کودک شما چیست؟

کودک ممکن است نسبت به حملات تشنج و طرز تلقی سایر کودکان نگران باشد. یا ممکن است احساس گناه داشته و یا اینکه بترسد و بخاطر آنچه در حین حمله اتفاق می افتد تنبیه شود. در چنین مواقعی با توضیح اینکه آنچه اتفاق افتاده قسمتی از صرع می باشد، به وی آرامش داده و او را تشویق کنید تا خود را با آنچه که دوست دارد، مشغول نماید.

در مواردی که دارو حملات را کنترل نمی کند بعضی کودکان تصور می‌کنند مقصر هستند از این نظر به آنان اطمینان دهیدوبه هر قیمیتی شده است مانع درک کودک از نگرانی شما در مورد تشنج وی شوید چرا که به تدریج احساس اضطراب شما به کودک منتقل شده و اعتماد به نفس خود را از دست خواهد داد.

سایر افراد خانواده :

همانند هر بیماری مزمن، صرع میتواند روال عادی خانواده را به هم بزند. حملات تشنج غیر قابل پیش بینی هستند و میتوانند برنامه همه خانواده را مختل کنند. خواهران و برادران کودک ممکن است احساس کنند که والدین آنها را فراموش کرده اند و حس حسادت نسبت به کودک مصروع داشته باشند. (چرا که تصور میکنند والدین کودک مبتلا را بیشتر دوست دارند) آنها ممکن است دوران سختی را به دلیل استهزا دوستانشان تجربه کنند. در مدرسه طرز تلقی معلمان و رفتار سایر شاگردان، می‌تواند تمایل کودک را از رفتن به مدرسه تحت تاثیر قرار دهد.

موارد ذیل می‌تواند به بهبود شرایط خانه و مدرسه کمک کند:

۱. در مورد صرع با سایر افراد خانواده صحبت کنید و سایر فرزندان خود را به سوال کردن در مورد این بیماری تشویق کنید. صرع وضعیتی است که در رابطه با آن باورهای غلط و افسانه سازی وجود دارد. خصوصا" اینکه این موارد ممکن است توسط هم شاگردی های فرزندان سالم شما به آنها منتقل شود. مهم این است که بلافاصله با روش مناسب ، این باور غلط را از ذهن آنها بزدائید.

۲. سایر افراد خانواده را در دادن مسئولیت های خانوادگی به کودک مصروع (همانند سایرین) تشویق کنید.

۳. خواهر و برادر کودک را به عنوان نگهبان وی قرار ندهید.

۴. وقتی کودک شما، عصبانی می‌شود، هیچگاه تسلیم نشوید. همان مقرراتی را اعمال کنید که با سایر کودکانتان انجام می‌دهید. با توجه به‌اینکه بیمار یک فرد عادی تلقی میگردد، به فرزند خود بیش از حد محبت نکنید و سعی کنید در تربیت او قاطع باشید.

۵. بگذارید کودک شما در فعالیتهایی که دوست دارد (از جمله ورزش)، شرکت نماید. برخی متخصصان معتقدند که خطر صدمات جسمی کمتر از صدمات روحی روانی است که با گفتن" تو به خاطر صرع نباید بازی کنی" به وی وارد می شود. به عبارت دیگر" کدام بدتر است؟! بازوی شکسته یا قلب شکسته؟!"

۶. با معلم کودک در ابتدای هر سال تحصیلی ملاقات کرده و نه تنها در رابطه با بیماری و داروهای مصرفی کودک، بلکه همچنین در مورد رشد و نمو اجتماعی وی نیز صحبت کنید. هرگز صرع فرزند خود را از اولیا مدرسه پنهان ننمائید زیرا عواقب عدم اطلاع مسئولین مدرسه متوجه فرزند شما خواهد بود.