تنظیم هیجان کودکان، چه روشی دارد؟

وقتی کودک هیجان زده است. مهم ترین گام در آموزش هیجان، یاری او در نامیدن این هیجان ها است. مانند: « معلومه که کمی مضطرب و نگران هستی.» یا «رفتار دوستات تو رو خیلی ناراحت و عصبانی کرده.» در این دو نمونه برای یاری کودک به شناخت مشکلش، برچسب به احساسات او زده شده از جمله:«مضطرب»، «نگران»، «ناراحت»، «عصبانی». بیان واژه ها بدین شیوه کودکان را یاری می کند تا احساسات مبهم، ترسناک و ناخوشایند را به چیزی معنادار تبدیل کنند، چیزی با حد، مرز و بخشی طبیعی در زندگی روزمره. خشم، ناراحتی و ترس تجاربی هستند که همه انسان ها دارند و می توانند با آن ها روبه رو شوند.
نامیدن هیجان ها با همدلی همراه است. پدر و مادری که فرزندش را گریان می بیند و می‌گوید: « ناراحتی، مگه نه؟» اکنون نه تنها کودک می داند والدینش او را درک کرده اند، بلکه واژه ای برای توصیف احساس شدید خود دارد.
کودکانی که خود را از سنین پایین آرام می کنند چندین نشانه هوش هیجانی در خود نشان می دهند: داشتن تمرکز بهتر، رابطه بهتر با گروه همسالان پیشرفت تحصیلی بیشتر و سلامت عمومی مطلوب.
بنابراین والدین فرزندشان را برای یافتن واژه هایی برای توصیف آن چه احساس می کنند یاری دهند. نه به این معنا که به کودکان بگویید چه احساسی باید داشته باشند بلکه به معنای یاری او برای یافتن واژگانی که به وسیله آن ها هیجان هایش را بیان کند.
کودکان هر قدر دقیق تر بتوانند احساسات خود را به صورت واژه بیان کنند بهتر است، بنابراین تلاش کنید این شیوه را دقیق و درست به آن ها آموزش دهید. برای مثال، اگر فرزند شما خشمگین باشد افزون بر این خشم ممکن است احساس ناتوانی و شکست، حالت انفجاری، سردرگمی یا حسادت نیز داشته باشد. اگر غمگین باشد گاهی احساس آزردگی نادیده گرفته شدن، حسادت، پوچی و دلگیری نیز دارد. به خاطر داشته باشید که افراد معمولا هیجان های دوگانه را تجربه می کنند که برای برخی کودکان این امر می تواند مشکل آفرین باشد.