دررفتگی مادرزادی لگن در نوزادان، علائم و درمان

در رفتگی مادرزادی لگن در فرزند اول و در دخترها و در زایمان هایی که جنین در پوزیشن بریچ متولد می شود، بیشتر است.

در رفتگی مادرزادی لگن در فرزند اول و در دخترها و در زایمان هایی که جنین در پوزیشن بریچ یا پاهای پایین متولد می شود، بیشتر است. همچنین در نژاد سفید شایع تر است.

دررفتگی مادرزادی لگن

بعضی از محققین معتقدند در بعضی از جنین ها حفره استابولوم به درستی تشکیل نشده و عمق کافی برای نگه داشتن سر استخوان ران در درون خود را ندارد.

در رفتگی مادرزادی لگن در بعضی خانواده ها بیشتر است. به نظر می رسد در جوامعی که نوزاد را قنداق می کنند شیوع این بیماری بیشتر بوده و در مناطقی که مادر بچه را در پشت کمر یا جلوی شکم خود آویزان می کند، این بیماری شیوع کمتری دارد. از این رو قنداق کردن در بچه ها ممنوع است.

زمان تشخیص و درمان دررفتگی لگن

بهترین زمان تشخیص ابتدای تولد است. هرچه زودتر تشخیص داده شود درمان ساده تر است. علائم در رفتگی مادرزادی سر استخوان ران در بچه ها بسته به سن بچه متفاوت است.

این علائم را معمولاً در دو محدوده سنی قبل و بعد از سه ماهگی تعریف می کنند. در ناحیه کشاله ران همه نوزادان چین های پوستی به طور طبیعی وجود دارد. در این بیماری این چین ها ممکن است در دو طرف غیر قرینه بوده و چین های کشاله ران در طرف دررفته بیشتر باشد. مفصل ران نوزاد دچار محدودیت حرکت شده و به خصوص دو ران بچه خوب از هم باز نمی شوند و مادر ممکن است نتواند ران های نوزاد را برای تعویض پوشک خوب از هم باز کند.

پزشک با انجام معاینه فیزیکی در ابتدای نوزادی به نام تست های ارتولانی و بارلو می تواند دررفتگی را تشخیص دهد. این تست ها باید در همۀ نوزادان انجام شود.

ران طرف دررفته کوتاه تر به نظر می رسد. وقتی کودک را به پشت می خوابانیم و زانوهای وی را خم کرده به طوریکه کف پاها بر روی زمین باقی بماند زانوی طرف در رفته پایین تر از زانوی طرف سالم است. به این معاینه تست گالزی می گویند.

کودک مبتلا به دررفتگی مفصل ران دیر راه می افتد و موقع راه رفتن هم می لنگد. در موارد دررفتگی دو طرفه راه رفتن به صورت اردکی می شود و قوس کمر افزایش می یابد.

نظر به اینکه قسمت های زیادی از سر استخوان ران در نوزادی غضروفی است و هنوز استخوانی نشده است و در رادیوگرافی مشخص نیست، سونوگرافی در تشخیص دررفتگی لگن بسیار کمک کننده است.

درمان دررفتگی لگن

درمان دررفتگی لگن سر استخوان در بچه ها باید هرچه زودتر بعد از زایمان شروع شود. هرچه درمان زودتر شروع شود با استفاده از روش های ساده تری می توان به نتیجه رسید، مدت درمان کوتاه تر است و درنتیجه درمان بهتر خواهد بود. در نوزادان درمان با بستن کمربند خاصی به نام پاولیک هارنس است. هدف این است تا با این وسیله مفصل ران برای مدتی حدود یک تا دو ماه در وضعیت خاصی قرار بگیرد. در این وضعیت سر استخوان ران در حفره استابولوم می ماند و ماندن سر استخوان ران در حفره استابولوم به رشد بهتر آن کمک می کند. بعد از مدتی سر استخوان در داخل حفره استابولوم پایدار می شود.

درمان در سن بالاتر از ۶ ماه

معمولاً در اتاق عمل زیر بیهوشی جااندازی مفصل هیپ انجام می شود و در همان وضعیت گچ اسپایکا گرفته می شود.

در سن بالاتر از یک سال

نیاز به عمل جراحی باز و جا اندازی و گچ گیری می باشد. در سن بالاتر از ۱۸ ماه نیاز به انجام عمل جراحی استخوانی جهت پوشش بیشتر سر استخوان ران می باشد.

آیا ممکن است این عارضه سبب بروز اختلال در راه رفتن کودک در آینده شود؟

در موارد دررفتگی یک طرفه باعث لنگش واضح می شود و در موارد دو طرفه باعث راه رفتن اردکی می شود.

دررفتگی لگن کودک ممکن است چه بیماریهایی در ناحیه کمر و پا در زمان حال و آینده ایجاد کند؟

در لگن دررفته عضلات اطراف لگن ضعیف می شود و لنگش تشدید می یابد. به تدریج که سن بالا می رود سر استخوان که در محل اصلی خود قرار ندارد در بالا ایجاد مفصل کاذب می کند و در سنین میانسالی به دلیل آرتروز دردناک می شود. همچنین به دلیل تفاوت طول اندام دررفته انحراف ستون فقرات ایجاد می شود و در دررفتگی دو طرفه قوس کمر افزایش می یابد.

چگونه می توان از بروز بیماری دررفتگی لگن کودک پیشگیری کرد؟

تشخیص سریع با معاینه توسط پزشک و درمان در دوره نوزادی از ایجاد عوارض جلوگیری می کند.