انواع زایمان سزارین، اضطراری چیست؟

چه تصوری از زایمان خود دارید؟ آیا هنگام زایمان همه چیز را حس می کنید و می بینید یا اینکه بیهوش هستید؟ آیا خودتان با انقباضات شکم و آخرین فشار نوزادتان را متولد می کنید یا همه چیز توسط پزشک صورت می گیرد؟ برای بعضی زنان مشکل است تصور کنند زایمان در اتاق عمل صورت گیرد، اما به نظر بسیاری دیگر، این یک واقعیت است.

سزارین چیست و بر چندنوع است؟

سزارین، زایمان یک نوزاد با عمل جراحی است که با بریدن قسمت تحتانی شکم و رحم به طول 4 اینچ (هر اینچ 5/2 سانتی متر است) صورت می گیرد. عمل جراحی 10 دقیقه طول می کشد اما بخیه زدن حدودا یک ساعت زمان می برد. عمل سزارین یک جراحی مهم شکمی است که مراحل آن بی خطر می باشد.

سزارین برنامه ریزی شده
این نوع سزارین که سزارین اختیاری نیز نامیده می شود، بر اساس توافق بین مادر و پزشک متخصص زایمان قبل از تاریخ اصلی زایمان صورت می گیرد. این بدان معناست که مادر می تواند در مورد جزئیات امر با پزشک مشورت کند و زمان زیادی وجود دارد که از نظرات دیگران جویا شود. معمول ترین دلائل این نوع سزارین، مشکلاتی است که در ارتباط با مجرای زایمان مادر (مانند کوچک بودن لگن خاصره) و وضعیت قرارگیری جنین وجود دارد که البته ممکن است این مشکلات رفع شود.

سزارین اضطراری
اگر در طول درد زایمان، نیاز به سزارین پیدا شود، این سزارین، اضطراری نامیده می شود. در این مواقع فرد ممکن است مدتی نیز درد زایمان را تحمل کند ولی سرانجام مجبور می شود تن به سزارین دهد. یکی از دلائل عمده این نوع عمل جراحی، آن است که درد زایمان روند مناسبی ندارد. پزشکان متخصص اغلب محدودیتی برای زمان درد کشیدن زنان قائل نمی شوند، اما اگر زایمان فرد پیشرفت قابل توجهی نداشته باشد، سزارین لازم خواهد بود.دلیل دیگر این امر، درد جنینی است یعنی زمانی که نوزاد عکس العمل مناسبی نسبت به درد نشان نمی دهد و نیز فشارخون زیاد مادر، می تواند علت دیگر این نوع سزارین باشد.

چرا سزارین لازم است؟
سزارین به دلائل مختلف صورت می گیرد:
گاهی پیشرفت زایمان مطلوب و طبیعی نیست. (31 زایمان ها این گونه هستند.) و یا دردهای شکمی وجود دارد، اغلب ممکن است جفت پایین قرار گرفته باشد و یا زودهنگام از رحم جدا شده باشد، وضعیت کودک به گونه ای باشد که به جای سر، پاها و انتهای بدن رو به پایین قرار گرفته باشند، کودک در وضعیت ناپایدار باشد، مادر بیشتر از یک نوزاد متولد کرده باشد، کودک خیلی بزرگ باشد، زایمان زودرس باشد و مادر یا کودک از لحاظ پزشکی مشکل داشته باشند.در صورتی که بیماری مادرزادی نظیر دیابت وجود داشته باشد، پزشک سزارین را پیشنهاد می نماید. اگر مادر قبلاً سزارین داشته است، تا 72 درصد شانس دارد که پزشک برای زایمان بعدی نیز سزارین را توصیه نماید.مطالعه ای که اخیرا انجام شده، مشخص نموده زنانی که پس از سزارین، زایمان طبیعی داشته اند، سه برابر بیشتر از زنان دیگر در معرض پارگی رحم قرار دارند.استفاده می کنند، بیشتر است. (در حال حاضر بسیاری از پزشکان کاربرد این هورمون را برای بیمارانی که پس از یک سزارین، زایمان طبیعی داشته اند، منع کرده اند.) این بدان معنا نیست که زایمان طبیعی پس از سزارین، به طور کامل منسوخ شده، بلکه توصیه می شود در مورد خطرات و نکات مبهم آن با پزشک مشورت نمایید. این نوع زایمان در صورتی امنیت دارد که برش رحم در سزارین قبلی کم بوده و وزن تقریبی کودک کمتر از 5/8 پوند (هر پوند 454 گرم است) باشد.

هنگام سزارین، پایین ترین قسمت شکم آماده می شود و بدن از ناحیه قفسه سینه به پایین بی حس می گردد. سپس پزشک یک برش افقی در ناحیه عمل ایجاد می کند. دومین برش در دیواره رحم زده می شود و نوزاد خارج می شود. بسیاری از زنان، هنگام فشار دردی حس نمی کنند. پس از سزارین مادر در ناحیه عمل احساس درد و ناراحتی می کند و مدت طولانی تری در بیمارستان بستری می شود. عمدتا 3 یا 4 روز که این مدت در هنگام زایمان طبیعی 48 ساعت می باشد. عمده ترین مشکل پس از جراحی، که 5 تا 10 درصد بیماران را تحت تأثیر قرار می دهد، عفونت است که با استفاده از آنتی بیوتیک درمان می شود. بسیاری از مادران 12 ساعت پس از زایمان از بستر خارج می شوند باید به آنها کمک شود تا حرکت کنند که این امر سیستم معدی و روده ای بیمار را به فعالیت مجدد وا می دارد و باعث تنظیم سیستم گردش خون می گردد و از لخته شدن خطرناک خون جلوگیری به عمل می آید. سزارین ممکن است مادر را در هنگام بغل کردن نوزاد یا حتی از جا بلند شدن، در طول هفته اول، با مشکل مواجه سازد یا حتی جاری شدن شیر مادر را به تأخیر اندازد که جای هیچ گونه نگرانی وجود ندارد. بسیاری از بیماران، در طول سه هفته حال کاملاً خوبی دارند و حتی پس از شش هفته به حالت طبیعی باز می گردند.

استفاده از داروهای بیهوشی
بسیاری از سزارین های برنامه ریزی شده تحت تأثیر داروهای بیهوشی انجام می شود. این داروها که معمولاً به پشت دست تزریق می شوند، تأثیر بسیار اندکی بر نوزاد داشته و برای تسکین درد پس از عمل جراحی مؤثر می باشند. پس از کاهش اثر داروهای بیهوشی، مادر به سرعت بیدار شده و می تواند نوزاد خود را در آغوش بکشد.