درمان بچه های بیش فعال، زلزله متحرک خانواده
بررسی ها نشان داده است که علت واحدی را نمی‌توان برای ADHD مشخص کرد.
اختلال کمبود توجه (ADHD) یا بیش فعالی، شایعترین اختلال رفتاری - عصبی و یکی از انواع اختلالات رفتاری مزمن است که کودکان را در سنین مدرسه تحت تأثیر قرار می‌دهد.
مشخصات این اختلال عبارتند از: بی‌توجهی، حواس‌پرتی، مشکل در حفظ توجه، اختلال در کنترل تکانه، کاهش ظرفیت کنترل، بی‌قراری و بیش فعالی حرکتی.
این کودکان اغلب شکست‌های تحصیلی را تجربه می‌کنند، در روابط بین فردی با خانواده و همسالان مشکل دارند، اعتماد به نفس پایینی داشته و دیگر اختلالات زبانی یادگیری را نیز دارند.
بررسی ها نشان داده است که علت واحدی را نمی‌توان برای ADHD مشخص کرد. اما عوامل زیر در بروز آن نقش دارند:
مشکلات دوران بارداری:
مسمومیت بارداری، زایمان سخت و طولانی، مصرف دارو، سیگار، الکل و یک زمینه ژنتیکی قوی.
مشکلات پس از تولد:
قرار گرفتن در معرض سرب، ساختمان غیرعادی مغز، ضربات مغزی شدید (در ۵/۱% موارد با ADHD همراهی دارد)، استرس‌های روانی-اجتماعی و خانوادگی.
میزان شیوع:
در دنیا 10-5% کودکان سنین مدرسه درگیر آن هستند.
یافته‌های تشخیصی:
MRI مغز این کودکان نشان‌دهنده از بین رفتن تقارن مغز، حجم کمتر قشر مغز و عقده‌های قاعده‌ای می‌باشد. به علاوه آشفتگی در سیستم دوپامین نیز با شروع آن همراهی دارد.
تشخیص این بیماری بر اساس معیارهای انجمن روانپزشکی امریکا (DSM-IV) شامل موارد زیر است:
- رفتار کودک از نظر تکاملی نامناسب بوده و متفاوت با دیگران در همان سطح تکاملی و سنی باشد.
- قبل از ۷ سالگی شروع شده و حداقل ۶ ماه ادامه داشته باشد.
- دو یا بیشتر از موارد مذکور را داشته و ثانویه به بیماری دیگری نباشد.
بنابراین بیش‌فعالی را باید از پرفعالیتی یا رفتارهای اضطرابی جدا کرد.
عواملی نظیر اختلافات خانوادگی، استرس، مهاجرت، غفلت از کودک یا سوء استفاده از او می‌تواند سبب پرفعالیتی یا اضطراب شده که با بیش‌فعالی متفاوت است.
بیماریهای مشابه که باید در تشخیص مد نظر قرار گیرند:
بیماریهای تیروئید، فشارخون بالا، اختلالات مخچه‌ای، نقایص بینایی و شنوایی، برخی بیماریهای زمینه‌ای و مصرف داروها، اختلالات خواب، انسداد راه‌های هوایی ناشی از بزرگی لوزه و لوزه سوم، اختلال وسواسی - جبری و ...
البته ADHD با سایر بیماریهای روانپزشکی همراهی دارد. مانند:
25-15 % ناتوانی یادگیری
35-30 % اختلالات زبانی
20-15 % بیماریهای خلقی
درمان
اساس درمان ترکیبی از رفتار درمانی و دارو درمانی است.
در وجه اول باید خانواده کودک آموزش ببینند تا روابط بین فردی کودک و مهارت‌های اجتماعی وی را بهبود بخشند و سبب ارتقا‌ی اعتماد به نفس وی گردند و استرس را در محیط خانه به حداقل برسانند.
درمان‌های دارویی شامل:
متیل فنیدات (Ritalin)، آمفتامین و دکستروآمفتامین (Adderall-Dexedrine) می‌باشند.
پیش آگهی
بیش‌فعالی کودکی معمولأ در تمام زندگی فرد ادامه می‌یابد و 80-60 % این کودکان در نوجوانی نیز علایم بیماری را خواهند داشت.
رفتارهای پرحرکتی با افزایش سن کم می‌شود اما بی‌توجهی و نداشتن سازماندهی با بالا رفتن سن بیشتر می‌شود.
با درمان مناسب و همه جانبه، خطرات و عوارض این بیماری به نحو قابل توجهی کاهش خواهد یافت.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼