علت ریسه رفتن نوزاد، تعبیر شما چیست؟

ریسه رفتن نوزاد زمانی اتفاق می افتد که کودک برای مدت کوتاهی از چند ثانیه تا چند دقیقه دچار توقف تنفس می‌گردد. ریسه رفتن نوزاد یا کودک می‌تواند معمولاً در یک روز تنها یک بار یا به دفعات رخ دهد. کودکانی که استعداد ریسه رفتن را دارند، معمولاً قبل از این که به ۱۸ ماهگی برسند، اولین تجربه خود را در این زمینه خواهند داشت هر چند ریسه رفتن نوزاد گاهی اوقات از شش ماهگی شروع می‌شوند. ریسه رفتن کودک اغلب هنگامی اتفاق می افتد که کودک حدود دو سال سن داشته باشد و معمولاً وقتی کودک پنج یا شش ساله می‌شود، پایان می‌یابد. ممکن است به نظر برسد که کودک نفس خود را به طور هدفمند نگه می‌دارد، اما در واقع قادر به کنترل این رفتار نیست. به عنوان یک پدر و مادر، ممکن است با مشاهدهٔ توقف تنفس نوزاد شما بترسید، اما ریسه رفتن نوزاد نسبتاً بی ضرر است و معمولاً هیچ آسیبی را در دراز مدت ایجاد نمی‌کند. کودکی که دچار ریسه رفتن می‌شود، در ظرف چند دقیقه رنگ طبیعی صورت خود، درجهٔ هوشیاری و الگوی طبیعی تنفس خود را مجدداً به دست خواهد آورد.

در صورت مشاهدهٔ اولین ریسه رفتن در نوزاد خود، به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید. هرچند ریسه رفتن مضر نیست، اما بهتر است که فرزندتان را برای بررسی‌های بیشتر نزد متخصص اطفال ببرید. متخصص اطفال می‌تواند تعیین کند که آیا مشکل به وجود آمده در واقع یک ریسه رفتن ساده است یا وضعیت پزشکی دیگری است که مشابه ریسه رفتن به نظر می‌رسد. یک پزشک می‌تواند به والدین کمک کند تا متوجه شوند که علل ریسه رفتن کودک آن‌ها چیست و چگونه در صورت وقوع، از ریسه رفتن کودک خود جلوگیری و با آن برخورد کنند. بعضی اوقات، کم خونی ناشی از کمبود آهن ممکن است سبب شود که بچه‌ها دچار وقف تنفسی باشند. بنابراین پزشک ممکن است برای بررسی کم خونی آزمایش خون انجام دهد. درمان کم خونی ممکن است به کاهش تعداد ریسه رفتن کمک کند. د.

انواع

ریسه رفتن کودک از لحاظ علت و خصوصیات متفاوت است:

-ریسه رفتن سیانوتیک کودک زمانی اتفاق می افتد که کودک تنفس را متوقف کند و صورت او به رنگ آبی روشن شود. این ریسه رفتن‌ها اغلب توسط علتی ایجاد می‌شود که کودک را ناراحت می‌کند، مانند تحکم به کودک. در حین گریه کردن، کودک نفس خود را بیرون می‌دهد و پس از آن برای مدتی تنفس نمی‌کند. والدینی که شاهد ریسه رفتن سیانوتیک کودک خود در دقایقی بوده‌اند، دقیقاً می‌دانند که ریسه رفتن بعدی چه زمانی اتفاق می افتد، زیرا چهره فرزندشان به آرامی آبی رنگ می‌شود و از رنگ آبی تا تقریباً ارغوانی در می‌آید.

-ریسه رفتن پالید کمتر رایج و غیر قابل پیش بینی است، زیرا این نوع ریسه رفتن زمانی اتفاق می افتد که کودک به طور ناگهانی بترسد یا هیجان زده گردد (مانند ترساندن کودک از پشت). برخلاف ریسه رفتن سیانوتیک، کودک در طی ریسه رفتن پالید بسیار رنگ پریده می‌شود و تقریباً به رنگ سفید در می‌آید.

علل ریسه رفتن نوزاد و کودک

ریسه رفتن کودک با تغییر در الگوی تنفس طبیعی، کاهش سرعت ضربان قلب و یا ترکیبی از دو مورد ذکر شده ایجاد می‌شود. این واکنش‌ها ممکن است به دلیل درد یا احساسات قوی مانند ترس یا ناامیدی به وجود آیند. ریسه رفتن تنها زمانی اتفاق می افتد که کودک بیدار و به حالت ایستاده است؛ معمولاً بر خلاف آپنه تنفسی (وقف تنفسی) که در طول خواب و معمولاً قبل از شش ماهگی اتفاق می افتد. آپنه همیشه باید مورد بررسی قرار گیرد. ریسه رفتن اغلب زمانی اتفاق می افتد که کودک بسیار خسته است. همچنین ریسه رفتن ممکن است با سطوح پایین آهن و کم خونی ناشی از کمبود آهن هستند همراه باشد، زمانی که بدن به اندازه کافی گلبول‌های قرمز تولید نمی‌کند. علت اصلی ریسه رفتن در برخی از کودکان مشخص نیست یا این که ممکن است در پاسخ به سطوح مختلف تحریک در یک کودک رخ دهد.

علائم

ریسه رفتن ممکن است موجب بروز علائم زیر گردد:

-غش کردن که معمولاً کمتر از یک دقیقه طول می‌کشد.

-انقباض عضلات، سفت شدن بدن و یا تشنج

-تغییر در تنفس و ضربان قلب

-در ریسه رفتن سیانوتیک: کودک ممکن است بیش از حد سریع یا خیلی سخت نفس بکشد. وقتی کودک نفس خود را بیرون می‌دهد، ممکن است قبل از اینکه کودک نفس دیگری بکشد، یک مکث طولانی داشته باشد.

-در ریسه رفتن پالید: ضربان قلب ممکن است کمی آهسته شود.

-تغییرات در رنگ پوست

-در ریسه رفتن سیانوتیک: رنگ پوست ممکن است به قرمز یا آبی مایل به بنفش، به ویژه در اطراف لب‌ها تغییر کند.

-در ریسه رفتن پالید: پوست ممکن است رنگ پریده و عرق کرده باشد.

-گریه کردن

-در ریسه رفتن سیانوتیک: ممکن است یک انفجار کوتاه از گریه شدید در کودک ایجاد شود.

-در ریسه رفتن پالید: ممکن است تنها یک بار گریه کردن و یا هیچ گریه‌ای وجود نداشته باشد.

عوارض

ریسه رفتن هیچ گونه عوارض جدی کوتاه مدت و طولانی مدت را ایجاد نمی‌کند (مگر این که کودک به خود آسیب برساند)، اما مشاهدهٔ این وضعیت ترسناک است. از سن ۴ سالگی، اغلب کودکان نوپا شروع به ریسه رفتن همراه با کاهش قابل توجهی از فرکانس و شدت می‌کنند، قبل از اینکه به سن ۶ سالگی برسند. درمان کم خونی ناشی از کمبود آهن اغلب باعث بهبود این وضع می‌شود. کودکانی که ریسه می‌روند و دچار توقف تنفس هستند، مبتلا به صرع نیستند. در تشنجات صرع، ممکن است کودک به رنگ آبی شود، اما این تغییر رنگ در طی ریسه رفتن یا بعد از تشنج و نه قبل از آن، رخ خواهد داد. خیس کردن خود در تشنج‌های صرع شایع است، اگرچه با در هنگام ریسه رفتن این مشکل به خصوص اگر توالت رفتن به کودک آموزش داده شده باشد، نادر است. هیچ گونه افزایش خطر ابتلا به اختلالات صرع در کودکان در هنگام ریسه رفتن وجود ندارد. کودکانی که دچار ریسه رفتن هستند، در معرض خطر افزایش مشکلات مربوط به یادگیری نخواهند بود (به شرطی که کمبود آهن کمبود وجود نداشته باشد). بعضی از کودکان مبتلا به ریسه رفتن ممکن است در زمان نوجوانی و بزرگسالی مستعد غش کردن باشند.

تشخیص

پزشکان معمولاً می‌توانند ریسه رفتن‌های کودک را براساس آنچه که در طی این اختلال تنفسی اتفاق می افتد تشخیص دهند. پزشک کودک را معاینه خواهد کرد و از پدر و مادر می‌خواهد تا ریسه رفتن کودک را توصیف کند. این امر ممکن است به والدین کمک کند که در طول هر ریسه رفتن موارد مشاهده شده را ثبت کنند. اگر پزشک احتمال تشخیص اختلال تشنج یا یک بیماری دیگر، مانند کم خونی ناشی از کمبود آهن را بدهد، کودک ممکن است نیاز به آزمایش‌های دیگری نیز داشته باشد.

درمان ریسه رفتن نوزاد و کودک

در طول ریسه رفتن، کودک را در کنار خود بگذارید و او را به دقت مشاهده کنید. کودک را تکان ندهید، هیچ چیزی را در دهان او قرار ندهید یا آب روی او نریزید. سر، بازوها و پاهای کودک را از ضربه زدن به هر شیء سخت یا تیز دور نگه دارید. والدین نیازی به تلاش برای کمک کردن به تنفس کودک و یا اصلاح ضربان قلب او ندارند. کودک به صورت خود به خود شروع به تنفس می‌کند و ضربان قلب بعد از این که ریسه رفتن یا تشنج به پایان رسید، به یک ریتم طبیعی تبدیل می‌شود که این امر معمولاً کمتر از یک دقیقه به طول می‌انجامد. پس از آن ممکن است کودک شروع به گریه یا فریاد زدن کند. اجازه دهید که این بخش از اختلال نیز خود به خود رفع گردد. پس از پایان ریسه رفتن، کودک را به طور طبیعی درمان کنید. کودک را به دلیل بروز این رفتار مجازات نکنید یا پاداش ندهید. نظارت و محافظت از آسیب به طور کلی در طول یک قسمت از ریسه رفتن مورد نیاز است. داروهای ضد تشنج مؤثر نیستند و مصرف آن‌ها توصیه نمی‌شود. مکمل‌های آهن خوراکی ممکن است در کاهش فرکانس و شدت توقف تنفسی کودک نقش داشته باشند، به ویژه اگر کم خونی ناشی از کمبود آهن وجود داشته باشد (این امر در نوزادان رایج است). اطمینان حاصل کنید که فرزند شما به اندازهٔ کافی استراحت می‌کند. به کودک احساس امنیت و آرامش دهید و سعی کنید به کاهش ترس و مدیریت اوضاع کمک کنید. مهم است که کودک احساس نکند که با او به نحوی خاص یا متفاوت از خواهر یا برادر و کودکان دیگر رفتار می‌شود، زیرا این برخورد متفاوت ممکن است موجب بروز کج خلقی و بدرفتاری و رفتار نامناسب در زمان ریسه رفتن شود. مشکلات رفتاری می‌توانند مدت زمان بیشتری نسبت به ریسه رفتن طول بکشند و مشکلات بیشتری را برای خانواده نسبت به خود اختلال توقف تنفسی به وجود آورند.