نحوه تربیت کودکان، زرورقی بارش نیاورید!

یکی از عوامل مؤثر تربیتی تحمل سختی‌ها توسط کودک است.

یکی از عوامل مؤثر تربیتی تحمل سختی‌ها توسط کودک است. بچه‌هایی که خیلی زَر ورقی بزرگ می‌شوند و مراقبت های ویژه‌ای از آن‌ها می‌شود، نمی‌توانند به خوبی تربیت شوند؛ لذا ما گاهی اوقات باید اجازه دهیم که آن‌ها طعم سختی‌ها را بچشند.

در زندگی، تاب آوری، به کودکان قدرت انعطاف و سازگاری در مقابل تندبادهای سخت را می دهد. به طور کلی کودکانی که صاحب این ویژگی شخصیتی هستند و تاب آوری در وجودشان بالنده شده و رشد یافته است، بهتر می توانند خود را با نوسانات زندگی شان تطبیق دهند. کودکان تاب آور بهتر می توانند با دیگران دوستی برقرار کرده و به دیگری عشق بورزند و در بزرگسالی نیز موفقیت های شغلی بیشتری به دست آورند.

کودکان تاب آور در بزرگسالی، شاد و سازگار خواهند بود. وجود این ویژگی باعث می شود افراد در صورت تجربه ی شکست در زندگی، توانایی جبران آن را داشته باشند و در مقابل مشکلات کمر راست کرده و دوباره روی پای خود بایستند. تاب آوری، از مهم ترین ویژگی های شخصیتی انسان هاست. والدین و معلمین می توانند با تاب آفرینی در خانه و مدرسه و تاب آور کردن کودکان، آن ها را به سوی سلامتی، دوستی و عشق در زندگی هدایت کنند. تاب آوری، به پیشگیری از سوء مصرف مواد اعتیاد آور در دوران نوجوانی و جوانی نیز می انجامد.

چرا فکر نمی کنیم که اگر در مقابل مسائل و دشواری های اجتماعی، از ابتدا شخصیت کودک را به خوبی واکسینه کنیم و او را تاب آور بار بیاوریم در بحرانی ترین شرایط اضطراب، استرس و شکست هم به مواد مخدر روی نخواهد آورد، بلکه خواهد کوشید راه حلی معقول برای مشکلات خود پیدا کند.

کودکانی که تاب آور بار می آیند؛ توانایی سازگاری و رویارویی با تغییرات زندگی را پیدا می کنند و به بزرگسالانی تبدیل می شوند که در مقابل حوادث زندگی از قدرت انعطاف پذیری بیشتری برخوردارند. کودکان تاب آور نسبت به همسالان غیر تاب آورشان، نیرومند و تواناتر هستند و در بزرگسالی نیز موفق تر خواهند بود. بچه ای که نتواند اشتباه کند، اجازه نداشته باشد فکر اشتباه خود را بیان کند و جرئت «نه» گفتن نداشته باشد و بر دیدگاه های خود با اصرار و اعتراض نایستد و دلیل نیاورد؛ مثل اتومبیلی که کمک فنر ندارد، اگر یک روز به دست انداز بیافتد ،هر لحظه امکان دارد بشکند.

اگر پدر و مادر در برابر مشکلات کوچک و بزرگ، صبور باشند بر کودک آثار مهمی خواهد داشت؛ مثلاً اگر پدر، در برابر خراب شدن وسیله ای کوچک، به مادر گلایه کند. این عمل، کم طاقتی او را می رساند. کودک در این لحظه چه نتیجه گیری خواهد کرد؟ این که به خاطر کوچک ترین مسئله نباید صبر و سکوت را انتخاب کند؛ بلکه باید با غُرغُر کردن، اعتراض خود را نشان دهد. یا وقتی آنتن تلویزیون قطع می شود یا هنگام انجام فعالیت‌های خانه، اگر والدین لب به اعتراض بگشایند و کم طاقتی خود را ابراز کنند، آیا کودک نیز آموزش خوبی می بیند؟

برای انجام دادن وظایفی که در خانه بر عهده کودک گذاشته شده مثل «تمیز کردن اتاق خودش» یا «جمع کردن اسباب بازی‌ها» صبور باشید و خود به این کار اقدام نکنید. باید کودک عادت کند که برخی از کارها لذت بخش نیستند و سختی دارند. لذا برای او زمان تعیین کنید و در انجام دادن آن، نظارت داشته باشید و در انتها او را تحسین نمایید.

اگر طفل به زمین افتاد یا دستش بُرید، به جای وحشت‌زدگی، خونسردی خود را حفظ کنید و کمتر در اطرافش بچرخید. در این مواقع هر چه بیشتر به او توجه شود، بینایی‌اش نیز بیشتر می گردد. به آرامی کارهای لازم را انجام داده و اجازه دهید کودک کمی درد را تحمل کند. در حقیقت هیچ چیز به اندازه رنج و سختی، روح انسان را بزرگ نمی کند.