توجه به سلامت روان کودک، مهم تر از سرماخوردگی است

پدر و مادر همیشه مراقب سلامت جسمی کودک هستند ، شاید با بروز کوچکترین مسئله ، او را به پزشک ببرند و در درمان آن کوشا باشند ، اما در بسیاری از مواقع والدین سلامت روانی کودک را از یاد برده و زیاد به آن اهمیت نمی دهند ، درحالی که سلامت روحی از سلامت جسمی بسیار مهم تر است.

وقتی بینی اش کمی آب ریزش دارد یا دلش درد می کند، سریع گوشی تلفن را برمی داریم و از بهترین دکتری که می شناسیم، وقت می گیریم که مبادا خطری جسم کوچکش را تهدید کند؛ ولی آیا به روان کودک مان هم همین قدر توجه می کنیم؟ اگر گوشه گیر یا مضطرب باشد، درست مثل وقتی که سرش درد می کند، به فکر دوا و درمان می افتیم؟گاهی، روح، عواطف و احساسات کودکان هم مثل بزرگ ترها، دچار مشکل شده و او، به کسی احتیاج دارد که کمکش کند، ولی ما پدرها و مادرها، معمولا نمی دانیم که در این شرایط، باید به کجا مراجعه کنیم؛ روان شناس، مشاور یا روان پزشک؟ شما چه فکر می کنید؟ اصلا تفاوت میان این تخصص ها را می دانید؟

از کجا شروع کنیم؟

روان شناسی، شاخه ای از علوم انسانی است که هدفش، مطالعه رفتار انسان هاست؛ یعنی همه فرآیندهای ذهنی ما را مورد مطالعه قرار می دهد و مختص رفتارهای غیرعادی یا مرضی نیست. وقتی ما، در زمینه تربیت فرزندمان، به مشکل یا سوالی برمی خوریم یا حتی در وجود او، نشانه هایی می بینیم که درک شان نمی کنیم، در قدم اول، می توانیم با مراجعه به یک مشاور، راه کارهای خوبی برای برخورد با این مساله خاص پیدا کنیم؛ اما اگر در این مرحله، مشکل فرزندمان، در این مرحله و با راه حل هایی که مشاور می دهد، حل نشود، وقت مراجعه به یک روان شناس کودک است.

حرف بزن، نقاشی بکش، درمان شو

رفتن نزد روان شناس کودک، شبیه مراجعه به پزشک اطفال نیست؛ این جا، خبری از تخت معاینه، قرص، آزمایش خون و… نیست. روان شناسان برای کمک به فرزند شما، احتیاج به چند سرنخ دارند تا بدانند مساله، از کجا و چه طور آغاز شده است و برای این کار، از روش سوال و جواب، نقاشی، طرح کردن معماهای ساده، بازی با کودک و… استفاده می کنند.

اگر فرزند شما، خجالتی است یا در مهدکودک و مدرسه، ارتباط خوبی با بچه های دیگر برقرار نمی کند، اگر ناخن می جود یا همیشه نگران و مضطرب است، یک روان شناس، به خوبی می تواند با او ارتباط برقرار کرده و به احساساتش پی می برد.

وقتی سیستم بدنی، به هم می خورد

مراجعه به روان شناس می تواند خیال ما را درباره این که فرزندمان، دچار یک بیماری جدی شده، راحت کند، اما گاهی هم نتیجه بررسی های روان شناسان، حاکی از وجود نوعی اختلال در مغز، مثل اختلالات هورمونی است. این جاست که یک روان پزشک می تواند به او کمک کند و برای این کار، از روش های مختلف دارویی و غیردارویی کمک می گیرد. به طور معمول، ما، وقتی کودک را نزد روان پزشک می بریم که تمام مراحل، از روان شناس و مشاور را گذرانده باشیم.

این نشانه ها را جدی بگیرید

۱. شب ادراری یا تخلیه بی اراده ادرار که معمولا از سه تا چهار سالگی شروع می شود، یکی از شایع ترین نشانه های مشکلات هیجانی بچه ها در دوران کودکی است.

۲. مکیدن شست: این رفتار، معمولا قبل از سه سالگی شروع می شود و علت آن، به طور معمول، رویارویی با فشار روانی مشکلات هیجانی و اضطراب است.

۳. جویدن ناخن: این واکنش، در همه گروه های سنی اتفاق می افتد، ولی به طور معمول، از پنج سالگی شروع می شود و بیش تر، زمانی اتفاق می افتد که کودک، فشار روحی یا اضطراب یا عصبانیت داشته باشد.

۴. ترس از جدایی: معمولا از دو تا ۲/۵ سالگی شروع می شود و ریشه آن، در مواقعی است که کودک، احساس ناامنی داشته باشد.

۵. حسادت: به طور معمول، حسادت در کودکان، از سن ۲/۵سالگی شروع می شود که برای یک کودک، بسیار آزاردهنده تر از بزرگسالان است و بیش تر این کودکان، چون به مادر و پدر خود، وابسته ترند، به همین دلیل، علاقه چندانی به افراد بیرون از حلقه خانواده ندارند.