اولین قدمهای کودک، تجربه‌ای هیجان‌انگیز برای والدین

برای بیشتر والدین اولین گامی که فرزندشان برمی‌دارد، مملو از هیجان و بسیار ارزشمند است. از مهم‌ترین موارد رشد و پیشرفت کودک که همیشه در خاطر والدین نقش می‌بندد، راه رفتن مستقلانۀ کودک است. کودکی که زود به راه می‌افتد کودکی زودرس تلقی می‌شود و کودکی که زمان بیشتری برای این کار صرف می‌کند، ممکن است موردی برای نگرانی باشد.
اگرچه اولین قدم فرزندتان ازنظر احساسی برای شما اهمیت فراوانی دارد، ولی زود به راه افتادن یا تأخیر در آن، اثری در موفقیت‌های آتی کودک ندارد.
یک کودک سالم معمولاً بین سنین نه تا هفده ماهگی شروع به راه رفتن می‌کند. یک کودک دوازده ماهه معمولی تاتی کردن، یعنی قدم برداشتن با کمک گرفتن از اشیایی مانند یک میز کوتاه یا لبۀ یک صندلی را می‌آموزد. اگر برای راه رفتن مجبور باشد دست‌هایش را بالا بگیرد، شاید هنوز نتواند درحالی‌که دست‌های شما را گرفته است راه برود.
قبل از برداشتن اولین گام، لازم است کودک ایجاد تعادل و پایداری روی بدن و پاهایش را بیاموزد. اغلب کودکان از این طریق می‌توانند وضعیت‌هایی را که بیشتر احساس امنیت می‌کنند، بیابند. تا زمانی که کودکتان، آمادگی لازم را برای راه رفتن به دست نیاورد، هیچ‌گونه کمکی از دست شما برنمی‌آید.
زمان راه افتادن کودک به رشد عوامل درونی او بستگی دارد و نه عوامل بیرونی. ورزش و کلاس‌های ژیمناستیک ممکن است برای والدین و کودک لذت‌بخش باشند ولی فعالیت‌های جسمی موجب ایجاد مهارت در حرکت‌های اصلی نمی‌شوند.
توجه کنید تا هنگامی‌که کودک آمادگی لازم را برای راه رفتن به دست نیاورده، او را مجبور به انجام چنین کاری نکنید، کاملاً او را از شکست در این تجربه بر حذر بدارید.
هیچ دلیلی وجود ندارد به والدینی که کودکشان دیر راه می‌افتد گفته شود، از بغل کردن کودکشان خودداری کنند تا تنبل بار نیاید. به هر صورت پدر یا مادر می‌توانند از تلاش‌های کودک برای یادگیری راه رفتن به‌نحوی‌که اعتمادبه‌نفس مداومی به وجود بیاورند، حمایت کنند.
وقتی کودکتان سعی می‌کند سرپا بایستد، تاتی تاتی کند و راه برود، می‌توانید محیط امنی همراه با کشف، تشویق و دلگرمی آرامش‌بخش و واکنشی که بازتاب لذت او از این دستاوردش باشد، در اختیار او قرار دهید.
هنگامی‌که کودک بدون دست گرفتن به چیزی، به طور مستقل اولین گام‌های خود را برمی‌دارد، . تلوتلوخوران، با پاهای گشاده و راه رفتن اردک وار تابلویی از راه رفتن کودک نوپا را به وجود می‌آورد، شما درخشش شوق‌وذوق را در صورت او مشاهده خواهید کرد.
پس از مدتی شاهد دست‌وپنجه نرم کردن او، برای برداشتن گام‌های محکمی که بیش‌ازحد تحمل و توان جسمانی اوست، خواهید بود.
شما به عنوان پدر یا مادر، می‌توانید با نظارت بر شیوه‌های او در هنگام آموختن راه رفتن، مطالب زیادی دربارۀ کودکتان بیاموزید. او محتاط است یا بی‌پروا و بی‌باک؟ به نظر می‌رسد به علت مهارت‌های شخصی برانگیخته و تحریک شده است یا قبل از شروع به حرکت به دنبال هدف می‌گردد؟
وقتی زمین می‌خورد به تسلی و آرامش بخشی نیاز دارد یا بدون گریه و زاری به انجام کارش اصرار می‌ورزد؟ وقتی در موردی گیر می‌افتد، آیا تلاش می‌کند شخصاً راه‌حلی پیدا کند یا به شما می‌نگرد تا به او کمک کنید؟
یقین داشته باشید، درصورتی‌که به کودک اجازه دهید به روش و سرعت خود بیاموزد، همان انگیزۀ درونی برای کسب موفقیت او کافی خواهد بود.
به‌محض اینکه کودک شروع به راه رفتن کرد، درخواهید یافت که جهان را به گونۀ متفاوتی می‌نگرد. او حالا می‌تواند حرکت کند، بعد از فروکش کردن هیجان اولیه، به سفر اکتشافی در اطرافش بپردازد و دنیا را از دریچۀ جدیدی بنگرد.
او می‌تواند به سرعت از شما دور شود و به این ترتیب استقلالش را اعلام کند. از طرفی فاصلۀ ایجادشده از والدین نیز ممکن است در او ایجاد دلهره کند و دیدن کودک یک ساله‌ای که از مادر دور شده ولی گریه‌کنان از مادر می‌خواهد به دنبالش روان شود، خیلی غیرعادی نیست.
کودک در ضمن به دست آوردن تعادل و کنترل در راه رفتن، دویدن و بالا رفتن از اشیاء و اجسام را نیز خواهد آموخت. کسب این موفقیت‌ها، ضریب ایمنی کودک را کاهش می‌دهد. برای پیشگیری از هرگونه صدمه و آسیبی، او باید مهار شده و بیاموزد هنگامی‌که نزدیک خیابان یا در محوطۀ یک پارکینگ هستید دست شما را بگیرد.
شما باید محیط منزل را با ایمن‌سازی قفسه‌ها، کمدها، کتابخانه و رویۀ میزها، برای کودک امن‌وامان سازید. کودک یک ساله ممکن است یک صندلی را به کنار کابینت آشپزخانه بکشد تا از آن بالا برود و با اشیای روی کابینت بازی کند و یا روی دستشویی برود تا داخل جعبه کمک‌های اولیه را بازرسی کند.
برای تضمین امنیت کودک خود، نظارت بر اعمال او را موردنظر قرار دهید و توصیه‌های ایمنی را به کار ببندید. همان‌طور که هر پدر و مادر با تجربه‌ای می‌تواند به شما بگوید، اگر کودک از تیررس نگاهتان خارج‌شده و صدای او را نمی‌شنوید، احتمالاً او در معرض خطر است.
هنگامی‌که کودک شروع به راه رفتن کرد، ممکن است احساس کنید برای حفاظت و حمایت از پاهایش به کفش‌های مخصوص نیاز دارد.
بهترین نوع کفش برای کودک یک ساله، کفش‌هایی با زیره (تخت) نرم و دارای استحکام کافی برای پیشگیری از مجروح شدن پا و فضای کافی برای رشد انگشت‌ها است.
کفش‌هایی با لبۀ بلند که تا قوزک پا می‌رسند و دارای تخت سفت و محکم هستند، در راه رفتن به کودک کمکی نمی‌کنند و حتی ممکن است موجب زمین خوردن او بشوند.
کودک تازه به راه افتادۀ شما، بدون شک سکندری خواهد خورد و به زمین خواهد افتاد ولی درنهایت، توجه و مراقبت والدین است که به کودک کمک می‌کند حرکت کردن و راه رفتن را با سرعت و مهارت بیاموزد و نه کفش‌های طبی!