علاقه بچه ها به موسیقی، ناخلف بار می آید؟

این شرایط برای هنرمندانی که پایتخت نشین نیستند و تمایل دارند تا علی رغم تحمل مصائب و دشواری های بسیار در زادگاه خود بمانند و به خیل هنرمندان ساکن پایتخت نپیوندند، دشوارتر است. در این میان هنرمندان جوان آسیب بیشتری را متحمل می شوند، آنهایی که از سویی عشق بی حدی به موسیقی دارند و از سوی دیگر خود را در این عرصه تک و تنها می یابند.

گروه موسیقی "ارغوانه" به سرپرستی "مصطفی احمدی" به مدت یک سال است که فعالیتش را در عرصه موسیقی محلی و فولکلور آغاز کرده و با همراهی گروهی ۹ نفره و متشکل از نوازندگان سازهای قانون، دف، کمانچه، قیچک باس، تنبک، کاخن، سنتور و تار و دو همخوان به اجرای برنامه می پردازد. این گروه روال کارش را اجرا در کشورهای خارجی قرار داده است و اخیرا در جشنواره رقابتی روسیه به رقابت با نمایندگان ۴۹ کشور جهان پرداخته و مقام نخست را به دست آورده است. گروه ارغوانه همچنین به دور رقابت های جهانی موسیقی فولکلور در اروپا راه یافته است.

گفتگوی ایمنا با مصطفی احمدی را در ادامه می خوانید. این سنتورنواز جوان از هشت سالگی وارد عرصه موسیقی شده و عضویت در ارکستر مضرابی اصفهان، سرپرستی ارکستر وصال و همکاری با گروه های موسیقی سنتی مختلف را در کارنامه خود دارد.

"ارغوانه" کی و چطور شکل گرفت؟

گروه موسیقی ارغوانه حدود یک سال پیش با هدف ارایه موسیقی محلی برای مردم جهان شکل گرفت. از همان ابتدا هدف ما اجرا در خارج از کشور بود و خوشحالیم که نخستین قدم را بسیار محکم و استوار برداشتیم. تلاش کردیم تا اعضای گروه از با اخلاق ترین و تکنیکی ترین هنرمندان اصفهان باشند و چنین هم شد. برای شکل گیری گروه از تعدادی هنرمند دعوت و هدف کلی گروه را به آنها ارایه کردیم، در نهایت گروه ارغوانه با حضور هفت نوازنده و دو همخوان فعالیت خود را آغاز کرد. تعداد اعضای این گروه فعلا ثابت است، اما اگر قرار باشد آهنگ خاصی را تنظیم کنیم که نیاز به ساز خاصی داشته باشد عضو جدیدی را به گروه اضافه می کنیم.

علت گرایش این گروه به موسیقی محلی چه بود؟

موسیقی محلی خیلی جای کار دارد، چون از حیث ملودی و تِم بسیار جذاب است و هنوز آنچنان که باید مورد شناخت و معرفی قرار نگرفته است. از سوی دیگر ایران از اقلیت ها و قومیت های مختلف تشکیل شده که هر کدام موسیقی مخصوص به خودشان را دارند، بنابراین دستمان برای انتخاب ملودی خیلی باز است و این تنوع به خودی خود کیفیت کار را ارتقا می دهد. همچنین ما به درستی نمی دانیم که موسیقی محلی مان برای مردم دیگر کشورها چقدر جذاب است. من در این خصوص خبرهایی شنیده بودم، اما نمی دانستم آنها چه توجهی به موسیقی ایرانی و به ویژه موسیقی محلی ما نشان می دهند. بازخوردی که در نخستین تجربه ام از آنها گرفتم این است که نه تنها موسیقی، بلکه سازهای ایرانی برای آنها جذابیت بسیار زیادی دارد، حتی سازهای محلی که از اقوام مختلف کشور گرفته شده است.

درباره میزان و نحوه استقبال آنها از موسیقی محلی ایران بگو.

مسئله ای که در نخستین برخورد به چشم می آمد این بود که آنها انسان های بسیار متواضعی بودند. علیرغم برخی از ما که تا متخصص شدن در یک رشته راه درازی داریم، اما چنان با غرور و تکبر برخورد می کنیم که دیگران خیال می کنند در آن زمینه متخصص تمام عیاری هستیم! اساتید و بزرگان موسیقی آنها برخورد بسیار صمیمانه و نزدیکی داشتند و بعدا فهمیدیم که هر کدامشان چقدر در این رشته مهارت دارند. اغلب آنها مسئولیت مهمی در کنسرواتوار موسیقی سن پطرزبورگ داشتند، اما نحوه برخوردشان بسیار متواضعانه بود. آنها پیشنهاد گردش و عکس دسته جمعی می دادند و گویی خودشان را با ما یکی می‌دانستند. بعد از اجرا یکی از اساتید موسیقی شان به من گفت که "موسیقی ایرانی انسان را با خودش به عمق می برد." همچنین موسیقی ما برای مخاطبان معمولی موسیقی در این کشورها بسیار جالب بود، با اینکه ۴۹ گروه در این جشنواره به اجرای برنامه پرداختند، ولی آنها می گفتند که از سبک و فضای موسیقی ما خیلی لذت می برند.

بعد از این برخوردها چه مسئله ای فکرت را مشغول می کرد؟

افسوس می خوردم! افسوس می خوردم که چرا در کشور ما با وجود این همه استعداد و سرمایه فرهنگی و هنری، به هنر و هنرمند بهایی داده نمی شود و برای پیشرفت و مصادره آن به جهان هزینه ای در نظر گرفته نمی شود. موسیقی ما نیازمند حمایت است، غربی ها به موسیقی شان خیلی بها می دهند و آن را به صورت هدفمند دنبال می کنند و حتی از آن پول های بسیار زیادی به دست می آورند، اما ما حتی روش سرمایه سازی در عرصه هنر را نمی دانیم و خبر هم نداریم که در دنیا چه سرمایه گذاری های کلانی در این عرصه انجام می شود. وقتی یک فستیوال هنری در کشوری برگزار می شود، تمامی هنرمندانی که از کشورهای دیگر در آن شرکت می کنند در قالب سفیران فرهنگی برای کشور میزبان به کشور خودشان بازمی‌گردند و همین مسئله می تواند نه تنها باعث مصادره هنر و فرهنگ آن کشور شود، بلکه صنعت توریسم را هم رونق ببخشد. این از حیث مالی است، اما حقیقت این است که موسیقی غذای روح است و می تواند در حل مشکلات روحی و روانی انسان تاثیرات مفیدی داشته باشد، در حالیکه متاسفانه هنوز چنین برداشتی از موسیقی در کشور نمی شود، موسیقی محلی و فولکلور ما در عزلت قرار دارد و وقتش رسیده تا دست نوازشی بر سر آن کشیده و به چشم یک فرزند خلف به آن نگاه شود.

کمی درباره حضور "ارغوانه" در جشنواره رقابتی سن پطرزبورگ بگو.

این جشنواره شامل سه بخش بود؛ بخش نخست جشنواره رقابتی، بخش دوم کنسرت ما در سن پطرزبورگ و بخش سوم ارایه میتینگ و کنفرانس و کنسرت در دانشگاه موسیقی سن پطرزبورگ بود. جالب اینکه وقتی سرگرم آماده سازی استیج برای اجرا بودیم گفتند یک نفر آمده و می خواهد شما را ببیند، بعد متوجه شدیم که یک نفر از طرف کنسرواتوار دانشگاه روسیه آمده و برای ما دعوت نامه ای رسمی آورده است، با اینکه قبلا از ما برای حضور در دانشگاه دعوت شده بود، اما دعوت نامه ای را همراه با امضای رییس دانشگاه برای ما ارسال کرده بودند. این نشان از تواضع آنها داشت و اینکه چقدر برای مقام هنر و هنرمند، آن هم از کشوری دیگر احترام قایل هستند.

چه چیزی در این سفر برای گروه بیشتر جالب توجه بود؟

آنچه در این سفر برای همه ما جالب توجه بود احساس خوبی بود که از توجه مردم و مسئولان جشنواره سن پطرزبورگ به موسیقی محلی ایرانی پیدا کردیم. باور نمی کردیم که آنها تا این حد از هنر ما استقبال کنند. نمایندگان دیگر کشورها می گفتند که رسانه هایشان پیوسته در حال تخریب چهره ایران در جهان است. با این حال در ذهن من این سوال ایجاد شده است که اگر مسئولان ما تمایلی برای برگزاری چنین جشنواره هایی در کشور ندارند، چرا از گروه هایی که به عنوان نمایندگان ایران در کشورهای دیگر حاضر می شوند حمایت نمی کنند؟ هزینه سفر گروه هایی که از کشورهای دیگر به این جشنواره آمده بودند از طرف دولتشان تامین شده بود، اما ما با هزینه شخصی رفته بودیم. اگر دولت به حمایت از چنین فعالیت هایی بپردازد فرهنگ و هنر اصیل ایرانی به جهان صادر شده و رفته رفته تاثیر منفی فعالیت های مخرب دولتمردان آنها از ذهن مردم پاک می شود.