اختلال نقص توجه در کودکان، اوتیسمه یا بیش فعالی؟

طبق بررسی که در سال ۲۰۱۴ توسط ( the Centers for Disease Control and Prevention (CDC انجام شد از هر ۶۸ کودک امریکایی یکی ار آنها مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) می باشد که در مقایسه با دو سال پیش که این میزان ۱ در ۸۸ بود افزایش ۳۰ درصدی داشته است.

من از تشخیص نادرست اوتیسم و اختلال کمبود توجه و بیش فعالی ADHD، اوتیسم یا توصیفی که جدیدا به کار گرفته می شود به نام پرخاشگری بی دلیل، در کودکان خسته شده ام.

حدس بزنید چه اتفاقی افتاده است؟ کودکان مدرسه ابتدایی می توانند دچار بی قراری شوند و گاهی اوقات پس از پایان کار گروهی، با آرام در یک جا نشستن مشکل داشته باشند. کودکان نوپا با بهانه گیری اشیا را پرتاب می کنند و در عین حال برای تطابق با محیط جدید نیاز به زمان دارند. این یک تشخیص نیست من متوجه یک روند نگران کننده درباره برچسب های وحشتناکی (دائمی) که بدون تشخیص درست به این کودکان زده می شود شده ام.

داروها تنها گزینه موجود برای کنترل یک کودک فعال نیستند. اجازه دهید زنجیره ای از وقایع را توضیح دهم. یک کودک خوشحال و سالم در کلاس دوم، بیش فعال تشخیص داده می شود. او پس از گزارش های مکرر معلم مبنی بر اینکه که او کودکان دیگر را نیز منحرف می کند تحریک می شود. مدرسه می گوید که او نمی تواند به تحصیل ادامه دهد مگر اینکه درمان شود. والدین ناراحت می شوند و پس از تکمیل فهرست بازبینی، کودک بیمار تشخیص داده می شود. در حال حاضر کودک باید برای دریافت دوز روزانه داروهای خود مدرسه را ترک کند و به او به چشم یک کودک متفاوت با دوستانش نگاه می شود. والدین و کودک به این موضوع که کودک برای بازگشت به مدرسه نیازمند مصرف دارو است عادت می کنند. من حالا نوجوانی را بعد از گذشت بیش از یک دهه مصرف محرک در دفترم می بینم که می گویند که بدون محرک نمی توانند پیشرفت کنند.

تمام این ماجراها از یک کودک ۷ ساله شروع شد که نمی توانست آرام و بدون حرکت در جایش بنشیند و ترجیح می داد قبل از بلند کردن دستش پاسخ سوالات را با صدای بلند بگوید. این عجله برای برچسب زدن در حال حاضر شامل کودکان نوپا نیز می شود. کودکانی که به جای استفاده از کلمات برای برقراری ارتباط از دست خود استفاده می کنند، احتمالا مبتلا به اختلال اوتیستیک تشخیص داده می شوند.

من والدینی دارم که من را دیوانه صدا می کنند چون مدیر مدرسه فرزندشان بدون هیچ گونه ارزیابی یا مشاوره با پزشک این گونه تشخیص داده بود. این موضوع باید متوقف شود. حتی تفاوت نژادی در این مورد تاثیر گذار است طوری که پسران با نژاد آمریکایی آفریقایی پرخاشگر لقب می گیرند؛ در حالی که به پسران هند و اروپایی برچسب بیش فعالی یا دوقطبی زده می شود.

طبق گفته the National Center for Learning Disabilities، احتمال تعلیق و یا اخراج از مدرسه دانش آموزان سیاه پوست دارای معلولیت تقریبا سه برابر نسبت به همتایان سفیدپوست خود بیشتر است و دو برابر بیشتر در معرض تعلیق یا اخراج در مدارس قرار دارند.

من به عنوان یک مادر و روانپزشک از معلمان مدارس تقاضایی دارم. لطفا قبل از زدن برچسب به کودکان با آنها برای بهتر شدن کار کنید. منظورم را اشتباه نگیرید، کودکانی هم هستند که حقیقتا دارای ویژگی های مطابق با تشخیص هستند اما تمام کودکان این گونه نیستند. شیوه یادگیری کودکان با یکدیگر متفاوت است و متفاوت بودن همواره به معنای غیر طبیعی بودن نیست. از تمام معلمان از خود گذشته برای عشق و توجهی که نثار کودکان ما می کنید تا یاد بگیرند که بهترین شیوه یادگیری یرای آنها کدام است سپاسگزارم. ما قدردان زحمات شما هستیم.