نقش والدین در تربیت کودک، بازی را فراموش نکنید

پدر و مادر نقش اصلی را در رشد کودک بازی میکنند.پدر و مادر به طور یکسان در مراقبت و تربیت کودک نقش دارند و نقش هرکدام با هم متفاوت است.در ۲سال اول زندگی به دلیل رابطه عاطفی و جسمانی که کودک به مادر دارد رشد عاطفی از طریق مادر شکل می گیرد که اگر این رابطه بعد از دو سال به این شدت باقی بماند آسیب زا خواهد بود .در این دوران که باید وابستگی کودک از مادر کمتر شود پدر نقش بسزایی دارد و کمک می کند تا این رابطه و بستگی شدید بین آنها ادامه نیابد و کودک فرصت تجربه های جدید ،جستجو و ادامه رشد را داشته باشد.

پدرها فرزندان را به انجام امور جدید و پیشرفت هدایت میکنند آنها را تشویق می کنند تار به ابتکار دست بزنند و در این میان خطرپذیری را هم می آموزند.پدر ها علاقه بیشتری به بازی با کودک خود علاقه دارند و از لحاظ تحرک جسمی کودک با پدر ارضا میشود به طور مثال کودک با بزن بزن و بالا و پایین پریدن هیجانات خود را تخلیه میکند و با خطر کردن و یافتن راه حل در لحظه آشنا میشود.

در حالی که مادران نقش مراقبتی دارند یعنی آنها بیشتر از لحاظ احساسی کودک را مراقبت میکنند.مادران بیشتر از پدران فرزندان خود را آنگونه که هستند قبول دارند و آنها را تشویق به تغییر و اصلاح نمی کنند.مادر ها بیشتر وقت خود را به بازی های مراقبتی از فرزندانشان میکنند

جایگاه بازی در تربیت کودک:

4سال اول زندگی هر فرد دوره مهمی از دوران رشد اوست و شکل گیری بدنی او نیز دوران مهمی به شمار میرود.بنابراین هر فرد در چنین سالی مستعد پذیرش از محیط است.توجه به فعالیت روانی- اجتماعی کودک میزان یادگیری را در کودک بالا میبرد.توانایی یادگیری کودک بر حسب نیاز به وجود می آید بنابراین برای رسیدن به توانایی یادگیری نیازمند هدایت و نظارت است.در نتیجه برای کمک به یادگیری کودک بایستی از روش غیر مستقیم و غیر کلامی استفاده کرد.آموزش پیش از دبستان هدایت و نظارت را با تاکید بر بازی های متفاوت دارد که در تدوین برنامه های درسی و آموزش کودکان به بازی و انواع آن به عنوان یک اصل مهم ،اهمیت میدهند و مورد استفاده قرار می گیرد.

فروید در باره بازی می گوید:

" دوست داشتنی ترین و مورد علاقه ترین فعالیت برای کودک بازی کردن است.شاید بهتر است که بگوییم هر کودکی در ضمن انجام بازی نویسنده ای تخیل گراست و بازی جهانی متعلق به خود خلق می کند.در اصل امور مربوط به دنیای خود را سازمان می دهد و این سازمان دهی به شیوه ای نوین است شیوه ای که مورد پسند و علاقه کودک است.اگر چنین قضاوت کنیم که وی دنیای ایجاد شده را بسیار جدی نمی گیرد راه خطایی را پیموده ایم.بر عکس وی این فعالیت را بسیار جدی میگیرد و انرژی زیادی صرف آن میکند.علی رغم نیروی روانی موثر و قدرتمندی که در جهان بازی کودک وجود دارد،کودک به وضوح آن را از واقعیت تشخیص میدهد، فقط مایل است که وضعیت ها و اشیا مورد استفاده در بازی خود را از جهان ملموس و واقعی به عاریت بگیرد و تنها وجود این ارتباط با واقعیت است "بازی" کودک را از "رویا" جدا میکند."

فواید بازی:

زمان و مکان مشخصی برای بازی وجود ندارد همانطور که مشخص است اغلب کودکان و بزرگسالان در شرایط مختلف و مکان های متفاوت اقدام به انجام بازی میکنند در این بخش هدف بیان فواید بازی است:

1-بازی عاملی است که توانایی فرد را مشخص میکند و باعث پیشرفت کودک می شود.

2- اساس تجربه کردن از طریق بازی به دست می آید و تجربه به طور مثبت و منفی در زندگی کودک ادامه دارد.

3- بازی از مهم ترین موضوعات تربیت است و همانطور که می دانیم تربت از طریق بازی در آموزش و پرورش در حال اجراست و کودک از آن بهره مند میشود.

4- کودک از طریق بازی میتواند به هماهنگی جسمی و کلامی دست پیدا کند.

5- بازی راهی است برای برقرار کردن ارتباط با همسالان و بزرگترها به صورت انفرادی و جمعی.

6- کودک از طریق بازی سازگاری و مدارا کردن با هم نوعان را می آموزد.

7-بازی راهی است که در آن کودک می تواند احساسات خود را بیاموزد و از طریق آن احساسات خود را بیان کند.

و……