لزوم بچه دار شدن، واقعا چه چیزی است؟

داشتن فرزند تغییری عمده در زندگی محسوب می‌شود و از آنجا که همه‌جا مسئولیت عمده بزرگ کردن فرزندان به عهده زنان است، این تغییر به طور کلی زندگی زنان را بیشتر از زندگی مردان تحت تأثیر قرار می‌دهد.

تصمیم بزرگی است که نباید آن را دست کم گرفت. پدر یا مادر بودن واقعاً سرگرم‌کننده است و می‌تواند آن قدر لذت بخش باشد که تا بچه‌دار نشوید درک نخواهید کرد. و البته بچه داشتن مستلزم کار خستگی ناپذیر است، کاری بیشتر از آنچه بتوانید تصور کنید مگر آن که خود آن را عملاً تجربه کرده باشید.

دلیل اول:

ازدواج یک امر تکاملی در مسیر نظام آفرینش و منطبق بر قوانین آفرینش است. ازدواج، نشاط و سرخوشی می آورد و حالا کودک باید به این زندگی ملحق شود تا این شادی، خوشبختی، خوشحالی و سرخوشی را اولا بیشتر و وسیع تر کند و ثانیا تداوم بیشتری آن آن ببخشد. به این تعبیر که:

«کودک هدیه خداوند است. کودک سفیر شادمانی است و وقتی بیاید ما نیز شادمان می شویم.»

دلیل دوم:

هر کودک و نوزادی یک قائم مقام خدا بر روی زمین است اما بالقوه. او مظهر اسماء الحسنی خداوند است، مظهر اسماء الهی ست اما بالقوه. این توانایی ها و این صفات باید بالفعل شوند. وظیفه ی والدین بالفعل کردن این توانایی ها است. ما باید این قائم مقام بالقوه ی خداوند بر روی زمین را تبدیل به قائم مقام بالفعل کنیم. با این تعبیر که:

«امانت خداوند به والدین سپرده شد است تا او را به بهترین شکل ممکن پرورش دهند.»

دلیل سوم:

اگر قرار است که والدین کودک را رشد دهند، تربیت کنند و پرورش بدهند، خودشان هم باید رشد کنند. بچه ها به زندگی ما می آیند که یادآوری کنند رشد ادامه دارد. رشد از لقاح تا مرگ است، متوقف نمی شود. بچه ها یادآور رشد والدین خود هستند. آن ها محرک رشد والدین می باشند. چرا شما پای این مطالب نشستید؟ چرا وقت گذاشتید؟ چرا دارید این صحبت ها رو گوش می دید؟ چرا با این نگرانی ها دست به گریبانید؟ چون می خواهید رشد کنید و کودکتان را نیز همگام با خود رشد دهید. زن و شوهرهایی که تصمیم به بچه دار شدن ندارند هرگز پای این بحث ها و مطالب نمی شینند و برای این مسائل زمان نمی گذارند. اینان رشدشان محدود است. بنابراین کودک و بچه ها یادآور رشد والدین هستند.