مدرسه رفتن کودکان، پسرها باید دیرتر بروند؟

در شش یا هفت سالگی، هنگامی که کودکان آموزش جدی را شروع می کنند، پسرها از نظر ذهنی بین شش تا دوازده ماه عقب تر از دخترها هستند.

هماهنگی حرکتی ظریف (که توانایی استفاده دقیق از انگشتان و نگهداشتن مداد یا قیچی است) در آنها دیرتر شکل می گیرد و از آنجا که آنها هنوز در مرحلۀ رشد حرکتی آشکار هستند، گرایش زیادی دارند که عضلات بزرگشان را به حرکت درآورند و بنابراین نمی توانند آرام بنشینند.

در صحبت با مسئولان چند دبستان (مدارس بین المللی در اروپا و آسیا) با این حقیقت روبه رو شدیم که پسران باید یک سال دیرتر از دختران تحصیل را شروع کنند.

اینکه پسران و دختران از چهار یا پنج سالگی به کودکستان بروند عالی است، زیرا آنها باید انگیزش اجتماعی را بیاموزند و تجربیات وسیع تری کسب کنند. اما پسران بیشتر باید در آنجا بمانند.

برای بیشتر پسرها این امر به این معنی است که دانش آموزان پسر؛ از دختران همکلاس خود یک سال بزرگتر باشند؛ یعنی با آنها در یک سطح باشند.

در این صورت پسران از نظر فکری با دختران در یک سطح قرار می گیرند، اما با روش کنونی مدارس، پسرها لطمه می بینند. پسرها حس می کنند که شکست خورده اند. آنها مهارت های اصلی را از دست می دهند زیرا آمادگی کافی ندارند و بنابراین از یادگیری باز می مانند.

پسرها در سال های اول دبستان (که همچنان عصب های حرکتی شان در حال رشد است) پیام هایی از بدن خود دریافت می کنند که می گوید: حرکت کن، از من استفاده کن.

از نظر آموزگاری که تحت فشار عصبی قرار دارد، این امر به نوعی بدرفتاری است. پسری که می بیند کاردستی، طراحی یا نوشتن او به خوبی دخترها نیست، به خود می گوید: من برای این کار ساخته نشده ام.

او به سرعت از آموختن فاصله می گیرد، به ویژه اگر معلمش مرد نباشد. او با خود می گوید: مدرسه متعلق به دخترها است. بنابراین مدارس را باید به گونه ای طراحی کنیم که مکان بهتری برای پسران باشد.