روش های تربیت بچه ها، دختر با پسر تفاوت دارد؟

عصر حاضر به عصر تشابه جنسیت ها معروف است و فعالیت مردانه تقریباً معنای خود را از دست داده است. به طوری که امروزه به سختی می توان کاری را نام برد که کاملاً مردانه باشد. تفاوت های بسیاری از نظر روحی و جسمی بین زن و مرد وجود دارد و این تفاوت ها ایجاب می کند که نوع تربیت آنان متفاوت باشد؛ زیرا کمال هر انسانی آن است که استعدادهایش تکامل یابد. مردی که از سلامت روحی برخوردار باشد، هرگز به دنبال کسب خصوصیات زنانه نیست. این سخن در مورد زنان نیز مصداق دارد. در تربیت دختران، اصل بر آموزش مسائلی است که در حال یا آینده به آن نیازمند هستند. چون ویژگی های جسمی و روانی آنان با پسران متفاوت است و این تفاوت ها نیز حقیقی است.

تمایلات دختران و پسران با هم فرق می کند. به همین خاطر آنها متفاوتند. پسران، رفتار با جنس مخالف را از مادر می آموزند و دختران از پدر یاد می گیرند. بنابراین اگر پدری طبیعت جنسیتی دختر خردسالش را نشناسد، آن طور که خودش می خواهد با دخترش رفتار می کند، نه آن طور که باید عمل کند. ندانستن این مسأله سبب می شود که بین پدر و دختر، فاصله ایجاد شود.

دختران نیاز دارند ابتدا کسی به صحبت های آنان گوش دهد وبا آنان همدردی کند؛ نه اینکه بدون شنیدن احساسات آنان از ابتدا برای آنان راه حل پیشنهاد کند. درباره ی پسران نیز معمولاً مادران با مشکل مواجه می شوند؛ زیرا برحسب نیازهای زنانه ی خود حس می کنند باید به پسرشان کمک کنند و یا او را بسیار مورد ناز و نوازش قرار دهند. پسران حتی اگر کوچک باشند، دوست دارند خودشان از عهده مشکلات شان برآیند. این کار به آنان اعتماد به نفس می دهد. آنان مانند دختران نیاز به کمک بیش از حد یا ناز و نوازش ندارند.

اگر مادر، رویه کمک و توصیه و یا پند و اندرز مداوم را درباره پسر خود در پیش بگیرد تا اوضاع بهتر شود و اتفاق مشابه دیگری تکرار نشود، بعد از مدتی پسر خانواده دیگر تمایلی به گفت وگو با مادر از خود نشان نمی دهد و این، درست همان حادثه ای است که مادران می گویند: «پسرم اصلاً به حرف من گوش نمی دهد». علت این است که زنان عادت دارند زمانی که هنوز کسی از آن ها درخواست کمک نکرده، با پند و اندرز به کمک او بشتابند. تکرار این عمل نتیجه ی معکوس دارد و سبب می شود حائلی معنوی بین فرزند و والدین به وجود آید.