تربیت صحیح فرزند، تاثیر هوش عاطفی والدین

کودکان از هنگام تولد و به باور برخی از دانشمندان حتی پیش از تولد، از دریافتهای محیط اطراف خود تاثیر می‌پذیرند. مغز انسان همانند یک اسفنج قدرتمند محرکات حسی را دریافت و ذخیره می‌کند. به همین دلیل است که نحوه رفتار والدین با فرزندان، نتایج عمیق و دیرپایی بر زندگی عاطفی بچه‌ها باقی می‌گذارد. در سالهای نخست زندگی هر انسانی بیشترین تاثیر از طرف خانواده و سبک تربیتی آن ایجاد می‌شود. به همین خاطر برخورداری والدین از هوش عاطفی، برای فرزندان آنها مزایای بی‌شماری به همراه دارد.
متاسفانه بعضی از والدین در برابر ناتوانی فرزند خود، بی تحمل و ناشکیبا هستند و با تنفر و انزجار بر سر فرزندان خود فریاد می‌زنند، بعضی از آنها ممکن است حتی بچه‌های خود را احمق خطاب ‌کنند و یا از آن هم بدتر اینکه با تنبیه بدنی با فرزند خود برخورد کنند.
کنش ها و واکنش های شما والدین در ارتباط با فرزندتان و در پاسخ به رفتاری که از او سر می‌زند تا حدود زیادی تحت تاثیر هوش عاطفی شماست.
به خاطر داشته باشید که یک کودک یا نوجوان دایره‌ی تجربیات و ادراکاتی محدودی در مقایسه با شما به عنوان یک فرد بزرگسال دارد. بنابراین باید در مقابل اشتباهات فرزندتان صبور بوده و بجای تحمیل عقیده و روش خود، به آنها کمک کنید تا با روش خود پیش بروند و با تکیه و اعتماد به شما شخصیت خود را رشد دهند.
در کتاب "هوش عاطفی" به قلم "دنیل گلمن" چهار نوع از رایج ترین روشهای عاطفی والدین در ارتباط با فرزندان معرفی شده است که مختصری از آن را در ادامه مشاهده می‌کنید:
-نادیده گرفتن احساسات فرزند: این والدین ناراحتی عاطفی فرزند خود را پیش پاافتاده تلقی می کنند، یا آن را مایه دردسر می دانند و معتقدند باید منتظر ماند تا خود به خود فروکش کند. آنها از این لحظات عاطفی به عنوان فرصتی برای نزدیکی بیشتر به فرزند خود یا آموختن درسهایی در زمینه قابلیت‌های عاطفی استفاده نمی‌کنند.
-روش عدم مداخله: این والدین به احساسات فرزند خود توجه می‌کنند، اما با این همه معتقدند که رو در رویی بچه با طغیان عواطف و هیجانات مفید است. آنها هم مثل گروه قبل به ندرت سعی می‌کنند به فرزند خود پاسخ عاطفی دیگری را یاد دهند. همواره تلاش می‌کنند که همه ناراحتی‌های فرزند را تسکین دهند و برای اینکه غم و اندوه و با خشم او را متوقف کنند به او رشوه می‌دهند یا با او قول و قرارهای مختلفی می‌گذارند.
-روش تحقیرآمیز، بی احترامی به احساسات فرزند: این والدین، هم در انتقادهای خود و هم در تنبیه فرزندان، سنگدل و بی‌رحم هستند. برای نمونه ممکن است ابراز هر نوع خشم را از طرف فرزند خود قدغن اعلام کنند و با مشاهده کوچکترین نشانه زودرنجی در فرزندان، آنها را تنبیه کنند. چنین والدینی سعی دارند ماجرا را از دید خود تعریف کنند و با عصبانیت بر سر فرزند خود فریاد می‌کشند که روی حرف من حرف نزن.
-والدینی در نقش مربی عاطفی: سرانجام والدینی هستند که به محض بروز ناراحتی فرزند، فرصت را غنیمت می‌شمارند و به صورت یک مربی عاطفی ظاهر می‌شوند. احساسات فرزند خود را جدی گرفته و سعی می‌کنند دقیقا بفهمند که چه چیزی باعث ناراحتی او شده و به او کمک می‌کنند تا راه‌های مثبت را برای آرام کردن احساسات خود بیابد.