غذا خوردن کودکان، وقتی مجبورشان می کنید

همه ی ما از بدو تولد اشتهای خوب و زیادی داریم و سپس با گذشت زمان میل به غذاخوردنمان افزایش می یابد.

خوردن میتواند برای ما و فرزندانمان نوعی تفریح باشد. همه ی ما از بدو تولد اشتهای خوب و زیادی داریم و سپس با گذشت زمان میل به غذاخوردنمان افزایش می یابد. با وجود اشتهای طبیعی از بدو تولد و رضایتی که در ابتدا از فرزندمان داریم ناگهان اوضاع تغییر می کند.

او نسبت به غذا بی تفاوت می شود و گاهی به شدت با خوردن غذایی که برایش آماده کرده ایم مخالفت می کند. ما نیز در واکنش به این رفتار فرزندمان نگران ،ناراحت و گاهی عصبانی می شویم. بارها غذاهای گوناگون برای او آماده می کنیم ولی او هرگز تمایلی به خوردن آنها ندارد.

تنها کاری که میتوان برای حل مشکل غذا خوردن کودکان انجام داد این است که هیچ اقدامی نکنیم. باید به او اجازه دهیم هر زمان و هرچه خواست بخورد. تشویق کردن ، مجبور کردن ، غرزدن و تهدید کردن را کنار می گذاریم.

دیگر به او نمی گوییم که اجازه نمی دهیم دسر یا بستنی خودش را بخورد . در حقیقت هرگونه صحبت کردن درباره ی غذا را متوقف می کنیم. حتی دیگر درباره ی نحوه ی غذاخوردن و نشستن نیز اظهار نظر نمی کنیم. ما باید این گونه عمل کنیم حتی اگر مجبور باشیم به مدت دو ماه چنین رفتاری را ادامه دهیم.

در حقیقت این گونه رفتار بسیار مشکل است. شاید تصور کنید که واکنش نشان دادن به این موضوع راحت تر باشد و سکوت کردن سخت تر. برخی مادران احساس می کنند که فرزندشان به دلیل غذا نخوردن رنگ پریده ، لاغر و مریض شده است.

البته مادران دیگری نیز هستند که این سخت گیری را بر کودک خود که اضافه وزن دارد اعمال می کنند. والدین چنان به این موضوع دامن می زنند که در نهایت به معضل تبدیل میشود.

سپس توقع دارند موضوعی را که به مرور زمان به مشکل تبدیل شده است در یک شب حل کنند. در نهایت تاکید می کنم که هرگز فرزند خود را برای خوردن غذا در فشار نگذارید و مطمئن باشید که او بیش از ما نگران شکم خود است.

غذا دادن اجباری

غذا دادن اجباری همان طور که از ظاهرش پیداست ؛ یعنی در فشار قرار دادن کودک برای خوردن غذا. بسیاری از مادران البته با نیت خوب ، فرزندشان را حتی در دوران طفولیت ناچار به غذاخوردن می کنند.

پزشک به او گفته است حدود 250 گرم مواد غذایی توصیه شده را در بطری بریزد و به کودک خود بدهد و هرچقدر که مایل است به توصیه هایش گوش دهد. مادر توصیه های پزشک را رعایت می کند اما به واکنش های کودک خود توجه چندانی ندارد.

مادر برای رعایت توصیه های پزشک فرزند خود را چندین بار از خواب بیدار می کند تا مقدار غذای لازم را به او بدهد و حتی در صورتی که کودک علاقه ای به غذا نداشته باشد باز هم پستانک بطری را به زور در دهان کودک فرو میکند.

بعدها نیز زمانی که مادر میخواهد غذای سفت به فرزند خود بدهد ، از تهدید و گول زدن استفاده میکند. سرانجام وقتی کاسه ی صبر این مادر لبریز شود از روش های فیزیکی برای خوراندن غذا به کودک خود استفاده میکند.

البته می توان به راحتی متوجه شد که چرا مادران برای غذا دادن به کودکشان افراط میکنند:

1 . نگران سلامتی فرزندشان هستند.

2 . خود را ملزم به اجرای توصیه های پزشک می دانند.

3 . به علایق کودک خود توجهی نمی کنند و بر این باورند که اگر میخواهند فرزند سالمی داشته باشند باید عادت های غذایی مناسبی برای او در نظر بگیرند.

4 . بسیاری از والدین بدون اینکه متوجه شوند غذا دادن به کودک را نوعی ابراز عشق تصور میکنند. یعنی معتقدند که یکی از راه های نشان دادن عشق خود به کودک این است که به او غذا بخورانند. مثلا وقتی کسی که بی نهایت دوستش داریم به خانه مان می آید حتی به قیمت اینکه روز بعد دچار دل درد شود وادارش می کنیم زیاد غذا بخورد و با این کار حس می کنیم رضایتش را جلب کرده ایم.

چه به سر کودکانی می آید که به غذاخوردن وادار می شوند؟

۱ . زمان غذا خوردن برای این دسته از کودکان به نقطه ی ناخوشایندی تبدیل میشود که بر اشتهای آنها تاثیر منفی خواهد گذاشت. البته اوضاع کودک زمانی بدتر میشود که والدین با فشار و عصبانیت او را به غذاخوردن وادار کنند.

۲ . او پس از مدتی نسبت به غذاخوردن سر به هوا میشود و از آن دوری میکند. چندین سال به خواست خودمان غذا درست می کردیم ؛ اما اکنون اگر او چیزی را دوست نداشته باشد باید غذای دیگری یا همان غذا به شکلی دیگر آماده شود. شاید از غذاهای جدید استقبال چندانی نکند و آنها را با بی میلی بخورد.

در این صورت غذا را برای مدت بیشتری در دهان خود نگه می دارد. والدین نیز به دلیل نق زدن های کودکان ناچار میشوند غذای دلخواه آنان را تهیه کنند که در نهایت به کلافه شدنشان می انجامد.

۳ . بالاآوردن غذا یکی از واکنش های کودکان به غذا خوردن اجباری است. کودکی که غذا در دهانش چپانده شود پس از مدتی یاد می گیرد که غذا را از دهان خود بیرون بریزد. وقتی بزرگتر شود چنان از خوردن غذای اجباری عصبانی می شود که سیستم گوارش او غذا را پس می زند. این واکنش ها به راحتی میتوانند تبدیل به عادت شوند و در سال های پس از کودکی نیز گریبان فرد را بگیرند.

۴ . کودکی که وادار به غذاخوردن شود می آموزد که همواره نسبت به پدر و مادر خود واکنش های خشمگینانه نشان دهد . در حقیقت توجیهی که درباره ی مشکلات غذاخوردن وجود دارد این است که آنها در اعتراض به پدر و مادر خود چنین می کنند. خدشه دار شدن روابط میان والدین و فرزندان علاوه بر ایجاد مشکل در غذا خوردن روی مسائل دیگر نیز موثر است.

گرچه واضح است که غذا دادن اجباری به کودک عادت درستی نیست اما متوقف کردن این کار برای ما بسیار مشکل است. شاید همانطور که دشوار باشد ارزشش را داشته باشد که این عادت ناخوشایند را ترک کنیم. دو یا سه روز کافی نیست ، دو تا سه ماه به خودتان فرصت بدهید.

طی این مدت نگران وزن از دست دادن کودکتان نباشید. او خیلی زود میتواند وزن از دست رفته را جبران کند. سعی کنید به او بفهمانید برای زنده ماندن باید غذا بخورد. اگر به او فرصت دهید تا این نکته را متوجه شود پس از مدتی یاد می گیرد که غذایش را تا آخر تمام کند.

کودک نیز چون ما هوس غذاخوردن به سرش می زند و پس از مدتی می آموزد از آن لذت ببرد. وقتی به این روند عادت کند ، مشکلات شما نیز به پایان می رسد. به یاد داشته باشید که مکانیزم تغذیه ی کودکان همانند کارکرد ساعت بسیار ظریف است.

اگر ساعت را بیش از اندازه کوک کنید دیگر کار نخواهد کرد و به همین صورت اگر بیش از اندازه به کودک غذا بدهید او دیگر تمایلی به خوردن نخواهد داشت. هرچه زودتر این کار را شروع کنید حل کردن مشکل آسان تر است. بهترین درمان این است که به کودک فرصت دهید خودش اشتیاق غذاخوردن را پیدا کند.

منبع: کودک آنلاین