بیماری ایدز در کودکان، علت تا درمان
اغلب کودکان مبتلاء به HIV این بیماری را از مادر خود در دوران بارداری، در طول فرآیند زایمان یا از طریق شیردهی میگیرند.
تعداد کودکانی که هر ساله دچار عفونت HIV می‌شوند رو به کاهش دارد. در سال ۲۰۱۵ تعداد ۲.۵ میلیون کودک ۱۵ ساله و خردسال‌تر در سطح جهان در شرایط ابتلاء به این ویروس زندگی می‌کردند، اما فقط حدود یک سوم این کودکان تحت درمان قرار داشتند.
اغلب موارد HIV و AIDS (ایدز) دوران کودکی مربوط به بخش جنوبی صحرای آفریقا است. این بیماری در این بخش از جهان عامل پیشتاز در مرگ و میر کودکان پیش از سنین نوجوانی و در نوجوانان محسوب میشود. HIV یا ویروس مسبب ایدز به سیستم ایمنی بدن لطمه می‌زند، بنابراین فرد مبتلاء قادر به مقابله با عفونت‌ها و برخی انواع سرطان نخواهد بود.
اما در صورت استفاده از ترکیب دارویی درست و رفتارهای حمایتی کودکان مبتلاء به HIV می‌توانند رشد کنند و از یک زندگی طولانی و سازنده برخوردار شوند.
علل
اغلب کودکان مبتلاء به HIV این بیماری را از مادر خود در دوران بارداری، در طول فرآیند زایمان یا از طریق شیردهی میگیرند. زنانی که مورد آزمایش قرار میگیرند و در صورت مثبت شدن تست ابتلاء به HIV برنامه درمانی خود را پیگیری می‌کنند، به میزان زیادی شانس انتقال ویروس به نوزادان خود را کاهش می‌دهند. این بهترین راه پیشگیری از بروز HIV در کودکان است.
کودکان اجتماعات آسیب دیده بر اثر ایدز که والدین و اعضاء خانواده خود را از دست دادهاند نیز در برابر عفونت HIV آسیب‌پذیرتر هستند. این کودکان ممکن است فاقد پرستار یا سرپرست، دسترسی به امکانات تحصیل یا توانایی مبارزه برای حقوق خود باشند.
کودکان ممکن است از طریق تجاوز یا سوء استفاده جنسی دچار عفونت شوند. در برخی کشورها، ازدواج کودکان از نظری فرهنگی موضوعی پذیرفته شده است و در نتیجه یک عروس خردسال ممکن است عفونت HIV را از شوهر مسن خود گرفته و آن را به بچه خود منتقل کند. هر قدر کودک در زمان انجام اولین ارتباط جنسی خردسال‌تر باشد، شانس ابتلاء به HIV در مورد وی بالاتر خواهد بود.
در کشورهای اروپای شرقی و مرکزی استفاده از مواد مخدر تزریقی ویروس HIV را در میان کودکان خیابانی گسترش داده است. در یک مطالعه انجام شده در اوکراین رفتارهای توأم با ریسک بالا شامل استفاده مشترک از سرنگ‌های تزریقی، در میان کودکان حدوداً ده ساله شایع بوده است.
انتقال خون آلوده به HIV یا تزریق خون با استفاده از سرنگ‌های غیر استریل کودکان را در کشورهای فقیر آلوده می‌کند. ایالات متحد آمریکا و کشورهای اروپای غربی برای پیشگیری از این مشکل حایلهای حفاظتی پزشکی دارند.
علایم
تمامی کودکان مبتلاء به HIV دارای علایمی نیستند، و آنهایی که علایمی دارند این علایم در تمامی موارد مشابه نیست. علایم این بیماری بسته به سن فرد مبتلاء میتواند متفاوت باشد.
برخی علایم بیشتر شایع در این مورد عبارتند از:
- نارسایی رشد که به معنی عدم برخورداری از وزن و قد بر مبنای مقیاس‌های مورد توقع پزشکان است
- عدم برخورداری از مهارتهایی که پزشکان از کودک بر مبنای سن وی توقع دارند (عدم دستیابی به نقطه عطفهای دوران رشد)
- ابتلاء کودک به مشکلات سیستم عصبی یا مغزی مثل تشنج، مشکلات راه رفتن یا ضعف عملکرد تحصیلی
- ابتلاء مداوم کودک به ناخوشی‌های دوران کودکی مثل عفونت گوش یا سرماخوردگی، آشوب معده یا اسهال
همانند مورد بزرگسالان وقتی عفونت HIV پیشرفت می‌کند، بچه دچار عفونتهایی میشود که به ندرت افراد سالم بدان‌ها مبتلاء میگردند اما همان عفونت‌ها قادرند تا برای افرادی که دچار ضعف عملکرد سیستم ایمنی بدن هستند کشنده باشند. این عفونت‌های موسوم به "عفونت‌های فرصت‌طلب" شامل موارد زیر است:
- پنومونی پونوموسیستیس، که یک عفونت قارچی ریه‌ها محسوب میشود
- سیتومگالوویروس (CMV)
- نوعی جراحت ریه موسوم به پنومونیت لنفوسیتیک بینابینی (LIP)
- برفک دهان یا راش پوشک شدید بر اثر عفونت مخمری
درمان
شیوه درمان کودکان به میزان زیادی مشابه درمان بزرگسالان است: یک ترکیب دارویی به نام ART (درمان ضد ویروسی). اما استفاده از این ترکیب کار سادهای نیست، زیرا برخی داروهای HIV به شکل مایع نیستند که نوزادان و کودکان خردسال بتوانند آنها را ببلعند. و برخی از داروهای مورد بحث نیز در مورد کودکان باعث ایجاد عورض جانبی شدید می‌شوند.
بدون استفاده از درمان ART یک سوم نوزادان HIV مثبت در سطح جهان نخستین سالگرد تولد خود را شاهد نخواهند بود، و نیمی از آنان پیش از رسیدن به 2 سالگی جان خود را از دست می‌دهند. کودکان بزرگسالتر که فاقد علایم هستند می‌توانند برای کمک به سلامت خود از درمان مزبور استفاده کنند.
در صورت برخورداری ار ART عوارض ناشی از عفونت‌های فرصت‌طلب مثل فقدان اشتها، اسهال، و سرفه و سرماخوردگی را می‌توان همانند ناخوشی‌های معمول دوران کودکی درمان کرد.
زندگی با HIV
بزرگسالان باید به روشی مناسب سن و میزان درک کودک و به شکلی که باعث آسیب‌پذیری روحی کمتری برای بچه شود با وی در مورد بیماری صحبت کنند. کودکان باید بدانند که بیمار شدن آنان نتیجه خطا یا گناهی از سوی آنان نبوده است و اینکه ناچارند هر روز دارو مصرف کنند و نیز اینکه آنها در مسیر زندگی و درمان خود تنها نیستند. حمایت اجتماعی، و عاطفی و مالی برای تمامی اعضاء خانواده مهم است، به ویژه در اجتماعاتی که فاقد منابع کافی هستند.
کودکان دچار HIV و ایدز می‌توانند در امنیت به مدرسه بروند. اما این کودکان در معرض قلدری و رفتار بزهکارانه دیگران قرار خواهند داشت مگر اینکه دیگر دانش‌آموزان و نیز معلمان چگونگی گسترش و انتشار HIV را بدانند. برنامه‌های آگاهی دهنده و آموزشی می‌توانند به از بین رفتن داغ ننگ شکل گرفته پیرامون HIV و ایدز کمک کنند به شکلی که کودکان بتوانند برای خود دوستانی بیابند و دوران رشد خود را به شکل نرمال پشت سر بگذارند.
پ
منبع:
مهرین
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼