افزایش دقت کودک، چه باید کرد؟

اهمیت و لزوم دقت در مدرسه بهتر و بیشتر از منزل و جاهای دیگر محسوس می باشد.

کودکان در سن ۶-۱۲ سالگی میل زیادی به دقت ندارند.((انتباه)) در اصطلاح به آن ((دقت)) میگویند عبارت است از کار ذهن که به یکی از امور یا نفسانیات برجستگی خاص می بخشد و از آن جایی که کودکان اصولا بازیگوش و پرجنب و جوش هستند نمیتوانند تمرکز کافی روی کلیه امور ایجاد کنند.

بنابراین والدین و مربیان باید کودکان را به تمرین دقت و انتباه علاقه مند سازند و حس دقت را در آنان پرورش دهند.زیرا دقت میدانی که معمولا فعالیت ذهن روی آن کار میکند ، محدود می سازد و سبب میشود که بسیاری از نفسانیات صراحتشان را از دست بدهند یا به کلی از صحنه ی وجدان خارج شوند.

این عمل نفس را میتوان به آیینه های محدب و مقعری تشبیه کرد که هرچه دقت کودک بیشتر باشد زاویه ی پرتو افشانی ذهن و عقل او شدیدتر میگردد و حل آن مسئله یا مشکل و یا یادگیری بیشتر میشود و در اصطلاح در ذهن کودک بر اثر دقت:کثرت به وحدت تبدیل میشود.

دقت به امور گوناگونی از قبیل علاقه ، نفرت ، میل ، سودجویی و... بستگی به مربیان و والدین دارد.آنان باید دقت کودک را با تمرینهای گوناگون بالا ببرند بطوری که کودک احساس خستگی و افسردگی نکند زیرا دقت از ترکیب عناصر جسمانی ، نفسانی و شعور به وجود می آید.

اما گاهی کودک منظور و دقتش چیز دیگری است ولی برای اغفال اطرافیان نگاه خود را به این طرف و آن طرف معطوف میکند که این امر از امور بازیگوشی وی می باشد که بیشتر در درس و مدرسه آن را به کار میگیرد.

دقت کودکان همیشه یکسان نیست دقت آنان عبارت است از توانایی سازی ذهنشان. این فعالیت ذهنی را چند چیز آسان میکند که عمده ترین آنها چگونگی تمایلات و غرایز و عواطف و میل کودک است که بر اثر مصلحت اندیشی ،نفع ، تعلق خاطر ، تنفر ، انزجار و... به وجود می آید تا سازشهای بدنی و جسمی فرد را همراهی سازند.بنابراین در کودک میتواند دقتش نوعی مبارزه با تنبلی یا همگامی با سستی و کاهلی باشد.

اهمیت و لزوم دقت در مدرسه بهتر و بیشتر از منزل و جاهای دیگر محسوس می باشد.زیرا شرط ضروری تعلیم و تعلم دقت است و قسمت بزرگی از کوشش مربیان به ویژه دوره ی ابتدایی باید در این راه صرف شود زیرا در زندگی آینده کودکان اهمیت فراوانی دارد.

والدین و مربیان سعی کنند رغبت و پذیرش شادی آفرین را برانگیزند بنابراین هرچه در این راه تلاش نمایند بر دقت و علاقه کودک به درس و مشق خواهند افزود.زیرا با برانگیختن امور ذهنی او او موجب میشود که کودک تفکرسازی کند.از این جهت برای اینکار املا و انشای وصفی ،نقاشی ،ترجمه از زبان بیگانه و... در پرورش استعداد کودک موثر می باشد.

اگر کودک این کارها را با هم سالان و دوستانش انجام دهد زودتر علاقه به یادگیری در او به وجود می آید زیرا نوعی علاقه توام با رقابت در وی بارور میشود.

کودکان دوست دارند که با همسالان خود ارتباط داشته باشند. این ارتباط برای جامعه پذیری کودکان امری ضروری ولازم است اما شناخت و انتخاب دوست دارای اهمیت فراوانی می باشد.والدین باید کودکان را کاملا از نظر دوست زیرنظر بگیرند.

کودکان براثر شرایط سنی قادر به درک درست از دوست نمی باشند و والدین باید کودکان را در امر دوست یابی به طور مستقیم و غیر مستقیم مساعدت کنند تا توسط هم سالانی که شرور و ناهنجار هستند معاشرت نداشته باشد.زیرا کودکان بر اثر تقلید از هم سالان عمیق ترین و پیروزمندانه ترین وسیله ی تربیتی خوب یا بد را عملا سرمشق زنده خویش قرار میدهند.

روح و روان لطیف کودکان چون نور دارای انرژی است و انرژی کودک با پرتو افشانی سعی در جذب نیروهای پیرامونش را دارد و کودکان مانند بزرگسالان از خطوط دوگانه وجود، یعنی فردگرایی و جمع گرایی ، پیروی میکنند و موجودیت خویش را با موجودیت پیرامونشان رقم میزنند و در هم می آمیزندتا رشد و بالندگی پیدا کنند.

کودکان از بازی به عنوان سرگرمی که آنها را با دیگران پیوند میدهد خشنود و راضی میشوند.کودکان با یادگیری بازی با همسالان به عنوان یک مشارکت دسته جمعی با ارزش از آن لذت میبرند.لذا والدین و مربیان نباید در اموری که مورد علاقه ی کودکان می باشد بیش از اندازه سختگیر باشند، بلکه با درایت و شکیبایی مراقب رفتار کودک و هم سالانش بوده و او را زیرنظر بگیرند و به طور غیرمستقیم راهنمایی کنند تا مبادا راه خطا را بپیماید.

منبع: کودک آنلاین