چسبیدن کودک به مادر، چجوری از خودم جداش کنم؟
نوزاد در حدود چهار یا پنج ماهگی، می‌تواند بین صورت والدینش و صورت اشخاص دیگر فرق بگذارد.
نوزاد، در حدود هفته اول زندگی، در چشمان کسی که او را نگه می‌دارد، نگاه می‌کند و حدود شش هفتگی، به صورتی که در فاصله بیست تا سی سانتی او قرار دارد لبخند می‌زند. در بیشتر خانه ها این صورت، متعلق به والدین کودک، و به ویژه مادر اوست. به این ترتیب، رابطه زیبای والدین و نوزادان آغاز می‌شود. نوزاد در حدود چهار یا پنج ماهگی، می‌تواند بین صورت والدینش و صورت اشخاص دیگر فرق بگذارد، ولی هنوز وقتی او را ترک می‌کنید، زیاد ناراحت نمی‌شود. در این دوره، معمولا ترک کردن، برای والدین مشکل‌تر از نوزادان است. تا حدود هشت ماهگی با اینکه کودک، شخصی را که بیشتر از همه دور و برش است، ترجیح می‌دهد ولی اگر آنجا باشید یا نباشید، زیاد ناراحت نمی‌شود. نوزاد در حدود هشت ماهگی به رفتن افراد از نزدش، توجه می‌کند. او کم کم یاد می‌گیرد که چه کسی دیگر در حضورش نیست؛ اشخاصی را که از او مواظبت می‌کنند، می‌شناسد و به تازه واردان و یا هر کسی که خارج از هسته خانواده او باشند، توجه می‌کند و هر کسی که با آن‌ها زندگی نمی‌کند و یا زمان زیادی را با او صرف نمی‌کند، می‌تواند باعث برانگیختن او شود. بنابراین، این زمان نقطه آغاز مرحله‌ای است که کودک در
والدین خود، امنیت را جستجو می‌کند؛ به ویژه زمانی که مکان‌ها و مردم جدیدی را می‌بیند. احساس خطر او کاملا طبیعی و سالم است و به تدریج در سال‌های بعد که شناختش از خودش، کامل‌تر می‌شود، کاهش می‌یابد. یادگیری برخورد با موقعیت‌ها و افراد جدید، مهارت‌هایی هستند که در تمام زندگی او به رشد خود ادامه می‌دهند. برای برخی از کودکان، جدا شدن از والدین بسیار دشوار است. حتی زمانی که یک غریبه در اطراف نیست، ممکن است دائما جلوی پای شما را بگیرد و سایه به سایه شما در تمام خانه بیاید. اگر احساس جدایی بکند، خودشان را دور پای شما می‌پیچاند و محکم آن را می‌گیرد و گریه می‌کند. البته، کودکان پیش از آنکه به سن بلوغ برسند معمولا راه‌های دیگری را برای کنار آمدن با جدایی پیدا می‌کنند؛ ولی در حدود چند ماهگی، آویزان شدن، تجربه خسته کننده‌ای برای والدین به شمار می‌رود.
1- احساس استقلال را در او تقویت کنید
ما به شما پیشنهاد می‌کنیم این کار را از ابتدای زندگی کودک، با ارائه راهنمایی‌های قاطع و روشن به او و تشویق او به انجام کارهایی که می‌تواند به تنهایی انجام دهد و سپس تحسین او برای انجام دادن آن‌ها، آغاز کنید. هر بار که او را برای یادگیری مثبت مستقل، تحسین می‌کنید حس خویشتنی را در او تقویت می‌کنید، که هنگامی که دیگر شما حضور ندارید، با خود به همراه دارد.
۲- مکانی را به او اختصاص دهید تا صرفا برای او باشد
گهواره، معمولا اولین مکانی است که کودک مال خودش می‌داند و باید مکان ویژه‌ای برای او باشد.
3- دالی موشه بازی کنید
هنگامی که چیزی از جلوی چشم یک کودک دور شد، در نظر او دیگر کاملا رفته است. دالی موشه بازی کنید. دستانتان را جلوی صورتتان بگیرید و سپس، آن را به سرعت بردارید، این بازی را کودکان بزرگ‌تر از پنج ماه، دوست دارند. آن‌ها واقعا از این که شما از پشت انگشتانتان باز می‌گردید، به وجد می‌آیند. دالی موشه همه آن‌ها را سرگرم می‌کند و همچنین، احساس کنترل آن‌ها بر محیطشان را نیز افزایش می‌دهد؛ چون احساس می‌کنند که مادرشان باز خواهد گشت.
۴- قایم باشک بازی کنید
با بزرگ‌تر شدن کودک، قایم باشک بازی کنید. و به تدریج، زمان و فاصله بازی را در خانه بیشتر کنید. به این ترتیب، آن‌ها جدا شدن از شما را راحت می‌پذیرند، زیرا این کار با بازی انجام می‌گیرد. (توجه: به مدت طولانی و یا با فاصله زیاد از پیش آن‌ها نروید، چون کودکان می‌ترسند. این روش برای سرگرمی است و هدف، زجر دادن کودک نیست.)
5- خانه را برای آن‌ها آماده کنید
اجازه دهید تا کودکتان، زمانی که توانایی حرکت را بدست آورده است، محیط پیرامونش را با شجاعت فزاینده‌ای کشف کند. او به سمت شما خواهد خرید یا خواهد دوید تا به شما بپیوندد و این حرکات، رفتارهای سالمی هستند. بنابراین، خانه را برای کودکتان آماده کنید (به بخش 3-6 مراجعه کنید)، به او اجازه اکتشاف دهید و به طوری که متوجه نشود، نظارت کنید. هیچگاه اجازه ندهید که کودک خردسال بیش از یک یا دو دقیقه از دید شما خارج شود و هنگامی که به سوی شما بازگشت، به او نشان دهید که از دیدن او خوشحال شده‌اید و زمانی را برای گذراندن با او صرف کنید.
۶- با رفتن و آمدن، او را برای جدا شدن آماده کنید
شما و کودکتان، نیاز دارید، زمانی را از یکدیگر جدا باشید. همچنین او نیاز دارد یاد بگیرد که با اینکه شما او را ترک می‌کنید، بر می‌گردید. کودکان، نیازمند تجاربی با بالغین و کودکان دیگر هستند تا مهارت‌های اجتماعی را فرابگیرند و دریابند که چگونه با افراد متفاوت و یا در گروه‌ها رفتار کنند. با توجه به دیدگاه‌های بسیاری از روانشناسان، کودکانی که از زمان نوزادی دوروبرشان شلوغ بوده است و به آن‌ها اجازه داده شده است که احساس عدم وابستگی در آن‌ها رشد کند، احتمال کم‌تری دارد که هنگامی که یکی از والدین، آن‌ها را ترک می‌کند بترسند.
7- کسی را داشته باشید که از کودک نگهداری کند
همیشه اطمینان یابید پیش از آنکه برنامه‌ریزی کنید که از خانه بیرون بروید، پرستاری قابل اطمینان و با محبت سراغ دارید که بتوانید کودک را نزد او بگذارید. سپس، هنگامی که از خانه بیرون می‌روید، اجازه ندهید که گریه‌های کودک زیاد روی شما تاثیر بگذارد؛ چون احساس ناراحتی شما روی او نیز تاثیر خواهد گذاشت. هر پدر و مادری در زمانی مانند این، احساس گناه و بی‌اطمینانی می‌کند؛ ولی به یاد بسپارید که هدف شما آموزش راحت جدا شدن است و این کار برای هر دو شما خوب است. بکوشید تا با اطمینان، او را ترک کنید.
۸- بگذارید کودک و کسی که کودک را نگه می‌دارد، با یکدیگر آشنا شوند
از شخص جدیدی که می‌خواهد در مدت غیبت شما از کودکتان مراقبت کند، بخواهید که یک ساعت پیش از آنکه کودکتان را ترک کنید، به خانه شما بیاید تا او و کودک با یکدیگر آشنا شوند. همچنین، شما با دیدن اینکه آن‌ها با همدیگر خوب کنار می‌آیند، احساس امنیت بیشتری می‌کنید. سپس بکوشید که وقتی کودک و پرستار در حال بازی کردن با یکدیگر هستند، کودک را ترک کنید.
9- همه چیز را عادی نگه دارید
برنامه‌ها و الگوهای کاری تان، چیزهایی که کودک دوست دارد و چیزهایی دوست ندارد، و کارهای معمولی کودک را به پرستار بگویید. بدین ترتیب، هنگامی که کودک را ترک می‌کنید، همه چیز طبیعی به نظر می‌رسد.
کودکی که به پدر و مادرش می‌چسبد و از آن‌ها جدا نمی‌شود
۱۰- هنگامی کودک را ترک کنید که مشغول کاری است و به اصطلاح «سرش گرم» است
برای هر دو شما آسان‌تر است که وقتی که کودک مشغول کاری است، او را ترک کنید. اگر کودک، وسط بازی با یک دوست جدید و با خوردن شامش در روی یک صندلی مخصوص باشد، نبودن و رفتن شما را کم‌تر احساس خواهد کرد. همچنین، اگر کودک منتظر یک فعالیت خاص باشد که پرستار برای مدت غیبت شما برنامه‌ریزی کرده است، جدایی آسان‌تر خواهد شد.
11- برنامه‌های خود را به او بگویید به کودک خود بگویید که چه موقع او را ترک می‌کنید
کجا می‌روید و چه موقع باز خواهید گشت؛ حتی اگر کودک، هنوز معنای زمان را نمی‌فهمد. این روش، باعث می‌شود که کودک احساس امنیت بیشتری کند. همچنین، تمام این اطلاعات را برای پرستار کودک بنویسید تا او نیز بتواند، کودک را مطمئن کند.
۱۲- هیچ گاه بدون گفتن خداحافظی، کودک را ترک نکنید
عادلانه نیست که ناگهان ناپدید شوید، زیرا برای کودک بسیار ناراحت کننده است. برخی کودکان، جدایی دو مرحله‌ای را دوست دارند، به طوری که بتوانند یک بار خداحافظی بگویند و یک بار نیز از پشت پنجره، دست تکان دهند. برخی دیگر از کودکان، مراسم اختصاصی خودشان را دارند؛ برای مثال، سوزان دوست دارد که هنگام جدایی یک بار او را در آغوش بگیرند و ببوسند.
13- کودک را برای موقعیت‌ها و مکان‌های جدید آماده کنید
اگر در حالی کودکتان را ترک می‌کنید که او با موقعیت تازه ای روبرو خواهد شد، پیش از آنکه، او را ترک کنید بگذارید با محیط آشنا شود. همه ما وقتی بدانیم که کجا می‌رویم و زمانی که آنجا می‌رسیم، انتظار چه چیزی را خواهیم داشت، احساس امنیت می‌کنیم.
۱۴- قبلا یک بار به آنجا بروید
یک روز پیش از آنکه کودک را در جایی بگذارید، ترتیب آشنایی با آن مکان را بدهید. او را با خودتان آنجا ببرید و اجازه دهید، مدت زمانی را با کسانی که به آن‌ها سپرده خواهد شد، بگذراند.
منبع:
کودکان طلایی
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼