حیوان آزاری کودکان، علتش چیست؟

معمولا اغلب کودکانی که حیوانات را آزار می دهند، خودشان پیشتر شاهد و یا مورد آزار بوده اند. به عنوان مثال، آمار نشان می دهد که ۳۰ درصد از کودکانی که شاهد خشونت خانگی بوده اند از نوع مشابهی از خشونت علیه حیوانات خانگی خود استفاده می کنند. در واقع، ارتباط بین سوء استفاده از حیوانات و خشونت های بین فردی به خوبی شناخته شده است و امروزه بسیاری از جوامع در حال تعلیم ادارات خدمات اجتماعی و مراقبت های حیوانی در چگونگی تشخیص علائم آزار حیوانات به عنوان شاخص های احتمالی دیگر رفتارهای سوء هستند. در حالی که انگیزه های کودکی و نوجوانی برای آزار حیوانات به خوبی مورد تحقیق و بررسی قرار نگرفته است، مصاحبه ها حاکی از وجود تعدادی انگیزه های بیشتر هم می باشند:
"کنجکاوی یا اکتشاف (به عنوان مثال، آزمایش حیوان مجروح و یا کشته شده، معمولا توسط یک کودک جوان یا دیر رشد یافته).
فشار همسالان (به عنوان مثال، همسالان ممکن است کودک را به سوء استفاده از حیوانات تشویق کرده یا اینکار را به عنوان بخشی از آغاز مراسمی خاص قلمداد کنند).
عوض کردن حالات روحی (به عنوان مثال، سوء استفاده از حیوانات برای از بین بردن خستگی یا افسردگی).
لذت جنسی (جانورخویی).
سوء استفاده اجباری (به عنوان مثال، کودک توسط فردی قوی تر مجبور به آزار حیوانات می شود).
وابستگی به حیوان (به عنوان مثال، کودک یک حیوان را برای جلوگیری از شکنجه توسط فردی دیگر آزار می دهد).
ترس از حیوانات (این امر معمولا موجب حمله عمدی به حیوان ترسناک می شود).
همسان شدن با فرد کودک آزار (به عنوان مثال، یک کودک قربانی ممکن است سعی کند احساس قدرت را از طریق قربانی کردن یک حیوان آسیب پذیر تجربه کند).
صحنه های خشونت آمیز (به عنوان مثال،بازسازی صحنه ی یک فیلم از قربانی شدن حیوانات).
تقلید (به عنوان مثال، کپی کردن رفتار تربیتی والدین در برابر حیوانات).
خود آسیبی (به عنوان مثال، استفاده از یک حیوان برای ایجاد صدمات در بدن خود کودک).
تمرین برای خشونت میان فردی (به عنوان مثال، "تمرین" خشونت علیه حیوانات وحشی و حیوانات خانگی قبل از اعمال خشونت علیه افراد دیگر).
وسیله ای برای سوء رفتار عاطفی (به عنوان مثال، زخمی کردن حیوان خانگی برای ترساندن خواهر و برادر) "

ستمگری به حیوانات
آیا آزاردهندگان انواع مختلفی دارند؟ من از انواع مختلف سنخ شناسی کودکانی که حیوانات را آزار می دهند مطلع نیستم اما طبق یک قاعده ی کلی، مطالعه ی متن راهنمای زیر برای بررسی شدت خطر یا احتمال برطرف شدن این مسئله خالی از لطف نیست.
هشدار: این دستورالعمل ها کلی هستند و هر وضعیت باید به صورت جداگانه ارزیابی شود .
موارد Experimenter: (بین۱-۶سال یا دیررشد یافته): این فرد معمولا یک کودک پیش دبستانی است که بلوغ شناختی را کامل نکرده و نمیتواند درک کند که حیوانات حس می کنند و اسباب بازی نیستند. حیوانی که مورد آزار قرار می گیرد ممکن است اولین حیوان خانگی کودک باشد یا کودک تجربه ی زیادی در مورد نحوه ی مراقبت از انواع حیوانات نداشته باشد.

چه کاری باید انجام شود؟
البته تا حدودی، این بستگی به سن و رشد کودک دارد. اما به طور کلی، به فرزند توضیح دهیم که آزار حیوان یا ضربه زدن به آن کار درستی نیست، درست همانطور که آزار یا ضربه زدن به کودکان دیگر غلط است. آموزش های مهربانانه توسط والدین، ارائه دهندگان خدمات مراقبت از کودکان و معلمین (تدریس مهربانی و مراقبت ازحیوانات) برای تشویق این کودکان به عدم آزار حیوانات کافی هستند.

سوء استفاده کننده «گریه برای کمک» (۶ یا ۷ سال تا ۱۲ سال)
این کودکی است که به لحاظ فکری می داند که صحیح نیست که به حیوانات صدمه بزند. این رفتار به دلیل کمبود آموزش نیست، سوء استفاده از حیوانات بیشتر احتمال دارد نشانه ی یک مشکل روانشناختی عمیق باشد. همانطور که قبلا هم ذکر شد، تعدادی از مطالعات مربوط به سوء استفاده از حیوانات دوران کودکی را به خشونت خانگی در خانه و همچنین سوء استفاده ی جسمی یا جنسی کودک مرتبط کرده است.
چه کاری باید انجام دهید: به دنبال کمک حرفه ای باشید. این عادی نیست که کودکی در این سن حیوان آزاری کند.

سوء رفتار و یا رفتار ناسازگار (۱۲+)
نوجوانانی که از حیوانات سوء استفاده می کنند تقریبا همیشه، رفتارهای ضد اجتماعی زیادی هم دارن مثل آزار های جسمی و یا فعالیت های باندی. گاهی اوقات سوء استفاده از حیوانات در ارتباط با گروه های منحرف (بعنوان آغاز یک مراسم خاص یا براثر اعمال فشار) اتفاق می افتد، در حالی که دیگر موارد ممکن است به عنوان راهی برای کاهش خستگی یا رسیدن به حس کنترل استفاده شوند.
چه کاری باید بکنید: بلافاصله کمک حرفه ای بگیرید. در صورت امکان، ازحمایت دوستان، اعضای خانواده، حتی معلمان بهره مند شوید.

سخن نهایی
هر عمل خشونتی که علیه یک حیوان انجام می شود نشانه ای از این نیست که شخص قرار است تبدیل به یک قاتل دیوانه شود. به خصوص بچه های کوچک، که انعطاف پذیری و کنجکاوی طبیعی آن ها می تواند به تجربیات ناخوشایندی برای حیوانات خانگی منتهی شود، خوب است که قضاوت را به پس از آموزش کودک در زمینه ی رفتار با حیوانات موکول کنید.