بازی برای کودکان، سه نوع متفاوت

در این مقاله انواع بازی برای کودکان را بیان کرده ایم. در ادامه طلب همراه ما باشید.

بازی های تقلیدی
تقلید نوزادان و کودکان بعد از مشاهدۀ اعمال تکراری دیگران از ویژگی های مهم رشد سمبولیک اجتماعی و شناختی به کار می رود.
بازی تقلیدی نشان می دهد کودک کاری را مشاهده کرده و قادر به تشخیص و تکرار آن شده، به همین دلیل تا حدودی دارای مفهوم است. بازی تقلیدی چیزی را که کودک به ویژه در زمینه های فرهنگی و اجتماعی روزمره در اطراف خود می بیند و می شنود، نشان می دهد.
پس بهترین سرآغاز ایفا و تقلید نقش؛ یعنی، استفاده از برخی از آنها خارج از توان جسمی کودک است؛ به طور مثال راندن اتومبیل، پرواز با هواپیما، دست کاری اشیای برقی و ... به علت خطرهای جسمی دور از دسترس کودک هستند؛ اما کودک برای ارضای حس کنجکاوی خود تمایل به آشنایی با آنها و درنتیجه نماس و برخورد با آنها را دارد.
در اینجا کودک جهت حل مشکل خود به بازی های نمادی رو می کند. تکه ای چوب برمی دارد، سوار بر آن شده و به گوشه و کنار می رود. بر روی صندلی می نشیند و با دست های خالی خود، فرمان خیالی ماشین را به هر جهت می گرداند.
با پای خود به صندلی فشار می دهد؛ یعنی ترمز گرفته است. با دهان خود صدای بوق را درمی آورد؛ یعنی عابران پیاده را متوجه خطر برخورد با ماشین می کند. با تکه ای چوب صدای رگبار مسلسل را تقلید می کند و نشان می دهد چگونه دشمنان را تار و مار کرده است.
کودک تمام آرزوهای خود را با استفاده از وسایل نمادی و از طریق بازی به بیرون فرا می افکند. و این خود یکی از بهترین راه های بازی درمانی است. اگرچه این نوع، از بازی مقداری از واقعیت دور است؛ اما پرورش نیروی ذهنی کودک در آن بی اندازه مورد توجه قرار می گیرد.

بازی های نمایشی
کودکان در ضمن تقلید رفتار بزرگسالان، سعی دارند تا با پوشیدن و استفاده از لباس های آنها بازی خود را واقعی تر نشان دهند. پوشیدن لباس و استفاده از وسایل نخصوص بزرگسالان، یکی از سرگرمی ها و بازی های مورد علاقۀ کودکان است.
اگرچه در به کار بردن این وسایل، کودک زحمت زیادی را متحمل می شود؛ اما میل به کشف و لمس واقعیت ها او را آمادۀ پذیرش این زحمت می کند و اجرای عمل به صورت بازی را مناسب و مطلوب می یابد.
کودک خردسالی که همانند پدر یا مادر قلم بر دست گرفته، عینک بر چشم گذاشته و با دقت مشغول مطالعه است، نشانی از بازی های نمایشی کودک است که در آن، نه تنها کودک نقش بزرگسالان را تقلید می کند بلکه با استفاده از وسایل بزرگسالان نیز نقش آنها را به نمایش می گذارد.
اگرچه بازی های تقلیدی و نمایشی با هم مشترک اند. در حقیقت بازی نمایشی خود نوعی از بازی تقلیدی است؛ اما نکتۀ ظریف اینجاست که در بازی تقلیدی، کودک سعی به تقلید نقش دارد. در حالی که در بازی نمایشی کودک علاوه بر تقلید نقش، انتظار خود از آن نقش را نیز بیان می دارد.
به طور مثال هرگاه کودک دارای پدری سخت گیر و مستبد باشد، کودک در بازی تقلیدی خود سخت گیر و مستبد می شود؛ اما در بازی نمایشی، انتظار محبت و همدردی پدر با فرزند را منعکس می کند.
بهترین بازی که در آن احساسات، نیازها و عواطف کودکان می تواند بروز کند، بازی نمایشی است. که در این بازی کودک فرصت می یابد تا شخصیت درونی خود را بیرون بریزد و به اشکار سازی شخصیت خود همت گمارد.
کودک از این که روی صحنه بازی می کند، خیلی خرسند است؛ زیرا بدین وسیله او قادر است بسیاری از چیزها را که احتمالاً نمی تواند به زبان آورد، و با الفاظ بیان کند در آنجا برای بزرگسالان نشان می دهد و ظاهر می سازد.

بازی های قانون مند
در بازی های قانون مند سطوحی از شناخت دربارۀ مشارکت، داد و ستد، بازی جوانمردانه، دقت بر طبق نتایج، در نظر گرفته می شود.
بازی قانون مند از حدود 4 سالگی آغاز می شود. کودکان در گروه های کوچک در تعیین قانونِ بازی همکاری می کنند. بازی های گروهی که چالش های رقابتی در کودکان و بزرگسالان ایجاد می کنند، موضوعی برای قوانین هستند.